บทที่ 1200

ภายในอาคารอิฐแห่งหนึ่ง มีชายวัยกลางคนที่น้ำลายไหลขณะอยู่เหนือร่างของหญิงสาวที่ถูกมัดอยู่บนเตียงและบาดเจ็บ ลำคอของเขาขยับเพื่อกลืนน้ำลาย "เป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งมากเลยสินะ ไม่ใช่เหรอ?" ชายกลางคนลูบมือขณะเดินไปที่เตียงพร้อมกับยิ้มชั่วร้าย "ตัวเล็กตัวน้อยของฉัน ฉันคือหัวหน้าแห่งตำหนักลมหวน! ถ้าเธอได้เป็นผู้หญิงของฉัน ทำตามที่บอกและรับใช้ฉันอย่างดี เธอจะได้เป็นภรรยาของหัวหน้าตำหนักลมหวน!" หญิงสาวมองอีกฝ่ายด้วยความแค้นและเกลียดชัง "หัวหน้าอะไร ตำหนักอะไร? พวกแกก็เป็นแค่กลุ่มโจรขี่ม้า!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "ตอนนี้แกหน้าด้านเกินไปแล้ว! แกเคยปล้นแต่ของ ตอนนี้กล้าลักพาตัวคนแล้ว! คนอย่างพวกแกก็ได้แค่ชื่อกับอำนาจให้ตัวเอง หน้าไม่อายจริง ๆ! ตำหนักลมหวนเหรอ? ล้อกันเล่นหรือเปล่า? พวกแกควรได้ชื่อแบบนั้นเหรอ?" หัวหน้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะตอบกลับไป "ฮี่ฮี่ฮี่! อย่าตัดสินคนจากภายนอกสิ! แม้ว่าเราจะดูตัวใหญ่และร่างหนา แต่ฉันก็เป็นสุภาพบุรุษที่โรแมนติกและอ่อนโยนคนหนึ่งนะ" จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปลูบแก้มของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา "อย่าห่วงไปเลย ถ้าเธอเริ่มคิดว่าจะตามฉัน ฉันสัญญาได้เลยว่าไม่ต้องกังวลกั