บทที่ 471

“…จริง ๆ แล้วขีดนั่นทิ้งเถอะ ฉันคิดว่าฉันสามารถยอมรับเธอได้ แม้ว่าเธอไม่สามารถทำให้เงื่อนไขมาตรฐานบรรลุผลได้ ทั้งหมดที่เธอต้องทำก็คือขายรถและซื้อบ้านให้ตัวเองซะ ถ้าเธอสามารถทำให้เรื่องนั้นถูกต้องได้อย่างน้อยแล้วล่ะก็ เธอจะได้งานเป็นเสมียนในสำนักงานสาธารณะ แล้วเธอก็จะมีประกันสังคมและกองทุนที่อยู่อาศัย ด้วยวิธีนั้น เธอจะสามารถมีชีวิตที่มั่นคงในอนาคตได้!” “นายรู้ไหม ฉันเคยมีลูกน้องที่มีน้องสาวแก่กว่านายแค่สามปีเอง เธอยังคงไม่ได้แต่งงาน เมื่อนายตั้งหลักแหล่งได้แล้ว ฉันสามารถเป็นพ่อสื่อและช่วยให้นายได้ภรรยามาด้วยเช่นกัน!” วิลลี่กล่าว เจอรัลด์ตะลึงงัน เช่นนั้นตราบใดที่เขาเต็มใจจะบริจาคเงินให้เขา วิลลี่ก็จะให้การปฏิบัติอย่างดีเช่นนี้กับเขาใช่ไหม? แต่อย่างไรก็ตาม เลลารู้สึกช็อก “พ่อค่ะ…น้องสาวของเลขาคนนั้น…พ่อก็รู้…เธอปัญญาอ่อนไม่ใช่เหรอ…?” “แล้วไงล่ะใถ้าเกิดว่าเธอเป็นงั้น? มันไม่ง่ายสำหรับใครก็ตามที่จะหาภรรยาได้ในปัจจุบันนี้…ดูคุณสมบัติของเจอรัลด์สิ! พ่อไม่แม้แต่จะรับประกันได้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจแต่งงานกับใครบางคนอย่างเขา!” “อืม…ลุงจอง คุณไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับผมหรอก!”