บทที่ 483

แน่นอนว่าสิ่งที่มาพร้อมกับยาแผนโบราณคือลูกกวาดและช็อกโกแลต หลิง อี้หรานดื่มยาแผนโบราณที่ขมขื่นของเธอ แต่เธอกลับไม่รู้สึกขม เพราะเธอรู้ว่ายาแผนโบราณคือความหวังสำหรับเธอ บางทีถ้าเธอโชคดี เธออาจจะมีลูกด้วยตัวของเธอเองได้ อี้ จิ่นหลีแกะช็อกโกแลตชิ้นหนึ่งเพื่อป้อนให้หลิง อี้หราน หลิง อี้หรานอ้าปากเพื่อกินช็อกโกแลตที่เขาป้อน แต่เธอบังเอิญ ‘กิน’ นิ้วของเขาไปด้วย ขณะเดียวกัน หลิง อี้หรานพยายามที่จะถอยกลับและเอานิ้วของเขาออกจากปากของเธอ แต่มืออีกข้างของเขาก็จับที่ด้านหลังศีรษะของเธอทันที ขณะที่เขายังคงเอานิ้วคาไว้ในปากของเธอ หลิง อี้หรานหน้าแดง และตอนนี้เธอไม่สามารถเปิดปากหรือปิดมันได้ ในปากของเธอมีช็อกโกแลตอยู่ซึ่งมันกำลังละลาย “ช็อกโกแลตหวานไหม?” เขาพึมพำ น้ำเสียงอันไพเราะของเขาราวกับสายลมเวลากลางคืนที่พัดผ่านต้นไผ่ เป็นความหลงใหลที่ไม่อาจต้านทานได้ เธอไม่สามารถลิ้มรสช็อกโกแลตได้เลย ความสนใจทั้งหมดของเธอกำลังจดจ่ออยู่ที่นิ้วของเขา ศีรษะของเธอถูกจับโดยมืออีกข้างหนึ่งของเขา และเธอไม่สามารถขยับศีรษะได้ ปลายนิ้วของเขาเหมือนกำลังร่ายเวทมนต์อยู่เงียบ ๆ เธอหน้าแดงมากขึ้นในขณะที่รู้สึกร้อน