บทที่ 482

อี้ จิ่นหลีกำลังจะหยิบน้ำที่เขาซื้อให้หลิง อี้หราน แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าซีดเผือดของเธอ เขาก็รีบถามขึ้น “เป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า?” เธอส่ายหัว “ฉัน... ฉันแค่…” ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียวในตอนนี้ คิ้วของเขาย่นเข้าหากัน แทบไม่มีเลือดบนใบหน้าของเธอเลย หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ มือข้างหนึ่งของเธอกำพวงมาลัยไว้ในขณะที่ตัวของเธอสั่น ดวงตาสีเข้มของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว... เหมือนกับเธอกำลังอยู่ในความตื่นตระหนก “แค่อะไร?” เขาถามโดยวางขวดน้ำไว้ข้าง ๆ และวางมือลงบนมือของเธอที่อยู่บนพวงมาลัย เขาดึงมือเธอออกจากพวงมาลัยทีละน้อย “ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่ต้องกลัวแล้ว” น้ำเสียงอันหนักแน่นและมั่นคงของเขาพลันดังขึ้นในหูของเธอ หลิง อี้หรานหลับตาลงและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง ทำให้ร่างกายที่สั่นเทาของเธอสงบลง มันจบลงแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัว เธอพร่ำบอกตัวเองอย่างนั้น จากนั้นเธอจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปยังอี้ จิ่นหลี “ไม่เป็นไร ฉันแค่นึกถึงอุบัติเหตุครั้งนั้น มาลองคิดดู อย่างน้อยฉันก็ยังโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่” ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าเธอไม่มีโชค