บทที่ 478

อี้ จิ่นหลี ก้มลงเล็กน้อยและกระซิบที่หูของหลิง อี้หราน “ไม่เร็วเหรอ?” “...” หลิง อี้หรานรู้สึกเขินอาย เธอจะสามารถตอบคำถามได้ยังไง? คุณยายของเธอถอนหายใจ จับมือของเธอมากุมไว้ แล้วกล่าวว่า “หลานต้องรีบหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นยายอาจจะไปงานแต่งของหลานไม่ทัน” หลิง อี้หรานตกใจมากเมื่อยายของเธอจับมือเธอไว้ เธอรู้ว่ามือของยายผอมซูบลงกว่าเมื่อก่อน หลิง อี้หรานสามารถสัมผัสถึงกระดูกข้อมือของคุณยายได้อย่างชัดเจนจากการที่คุณยายเอามือโอบเธอไว้ ราวกับว่ามีเพียงผิวหนังบาง ๆ หุ้มกระดูกของเธอไว้ แต่ไม่มีเนื้อ คุณยาย… ผอมซูบกว่าที่เธอคิด หลิง อี้หรานรู้สึกขมขื่นในใจ ใบหน้าของเธอพลันแสดงออกถึงความโศกเศร้า “นี่ ทำไมเธอถึงเศร้าอีกแล้วล่ะ?” คุณยายตีหลังมือของหลิง อี้หรานเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ยายรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าหลานสบายดีและมีคนดูแลหลานได้ ยายคงหาเหตุผลให้ตัวเองได้ถ้าได้เจอแม่ของหลานอยู่ที่นั่น” “อย่าพูดอย่างนั้นสิคะคุณยาย!” หลิง อี้หรานกล่าวออกมาอย่างเร่งรีบ หลิง อี้หรานเป็นคนเชื่อในโชคลาง แต่เธอกลัวว่าคุณยายของเธอจะจากไปจริง ๆ มีเพียงคุณยายเท่านั้นเพียงคนเดียวที่ห่วงใยเธอในฐานะคนในครอบครัวเดียวกัน!