บทที่ 4 รบกวนช่วงเวลาอันสุดแสนจะโรแมนติก

สามเดือนผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่เจนเริ่มทำงานที่ อีสต์เอ็มเพอเรอร์ เมื่อเวลาค่ำคืนมาถึงพื้นที่แห่งนี้ ที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนจะเริ่มสว่างไสวด้วยแสงไฟจากสถานบันเทิงย่านนี้ เจนเพิ่งจะทำความสะอาดร่องรอยการอาเจียนของหญิงสาวที่เมามาย ถึงแม้ว่าเจนจะเคลื่อนไหวตัวเองค่อนข้างช้า แต่เธอก็ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ หลังจากนั้นเธอได้วางน้ำหอมปรับอากาศทิ้งไว้ที่มุมห้องเพื่อดับกลิ่น เธอถือไม้ถูพื้นทำความสะอาดห้องน้ำแต่ละห้องจนมาถึงห้องด้านในสุดที่เธอใช้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาดตา ผู้ดูแลงานที่ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้ แต่เจนก็ไม่ได้สนใจอะไร เธอเก็บอุปกรณ์ไม้ม๊อบและถังน้ำในห้องเก็บอุปกรณ์และนั่งลงในพื้นที่ว่างข้างๆ ‘เจน ทั้งหมดที่เธอเจออยู้นี่มันคือความต้องการของคุณสจ๊วต ‘เจน เธอไม่มีอะไรเลยในตอนนี้ เธอสูญเสียครอบครัวอันอบอุ่น เธอสูญเสียภาพพจน์การแต่งตัวที่สวยงาม เธอสูญเสียการศึกษา ที่เธอเป็นได้ในตอนนี้ก็แค่นังขี้คุกคนนึงเท่านั้นเอง! ‘เจน แค่เชื่อฟังเขาอย่าตอบโต้ ทุกอย่างมันก็เป็นไปตามความต้องการของเขาทั้งนั้น ‘เจน เธอมันก็แค่นังขี้คุก เธอยังจะต้องการไตสองข้างไปทำไมกัน บริจาคหนี่งเพื่อทดแทนหนึ่งชีวิตที่เสียไปซะสิ ‘เจน… ยอมแพ้ซะทีเถอะ…’ เสียงเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของเจน เธอหวาดกลัวและไม่สามารถกำจัดมันออกไปจากหัวของเธอได้ แม้ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ตามแต่ “เจนมาเร็ววว พวกเขาต้องการให้คุณไปที่ห้องวีไอพีที่ชั้นหก ห้อง 606 ตอนนี้ด่วน” ประตูห้องเก็บของถูกเปิดออกทันที เผยให้เห็นผู้ดูแลงานที่เรียกเจนนั่นเอง เธอขมวดคิ้วขณะที่เธอเร่งเจนให้รีบเร่ง “เร็วเข้าอย่าหยุด รีบเดินไป แม้แต่พวกนางแบบตัวทอปของที่นี่ก็ยังไม่อ้อยอิ่งเท่าเธอเลยเจน” ปกติเจนจะเป็นคนเงียบๆทำตามทุกอย่างเมื่อมีใครขอร้องให้ช่วย เธอไม่เคนตอบโต้อะไรเลยแม้เธอจะถูกกลั่นแกล้งรังแกก็ตาม ซึ่งใครก็ตามที่อารมณ์ไม่ดีมักจะมา “ปลดปล่อยด่าทอ” ที่เธอจนกว่าพวกเขาจะรู้สึกสบายใจ “พนักงานต้อนรับเป็นผู้ที่ต้องดูแลห้องวีไอพีไพรเวทของพวกเขาไม่ใช่หรอคะ”เจนพูดความจริง แต่คำพูดของเธอดัน “ไม่เข้าหู”ของผู้ดูแล ผู้ดูแลกอดอกและสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป “ลูกค้าโวยวายเธอกลับโยนความรับผิดชอบนี้ให้กับลูน่างั้นหรอ หะ น่ารังเกียจสิ้นดี?” มันเป็นงานที่น่าขยะแขยงที่ลูน่าไม่ควรจะเข้ามาจัดการ แต่เธออ่ะควรทำเจน ผู้ดูแลพูดแบบไม่คำนึงถึงสภาพจิตใจของเจนเลยแม้แต่นิด เช่นเคย เจนไม่ตอบโต้ เธอแค่ตอบ “ค่ะ” นั่นยิ่งทำให้ผู้ดูแลมองเธอด้วยสายตาที่น่ารังเกียจ เจนก้มหน้าและเดินตามผู้ดูแลไปที่หน้าลิฟต์ เจนมองไปที่ผู้ดูแด้วยสายตามึนงง ผู้ดูแลมองบนและเริ่มตะหวาดเจน “ทำอะไรของเธอ ไปขึ้นบันไดโน่น แค่ชั้นหกมันคงไม่สูงไปหรอกมั้ง เป็นเรื่องดีซะด้วยซ้ำ” ผู้ดูแลมองที่เธออย่างดูถูกพร้อมพูด “มันช่วยให้หล่อนลดน้ำหนักได้นะ” เจนนั้นไม่ได้อ้วนเลย ในทางตรงกันข้ามเธอผอมมากๆด้วยซ้ำ แต่เธอสวมเสื้อผ้าหนาๆ ทุกวันเมื่อไปทำงานจึงทำให้เธอดูเทอะทะในสายตาผู้อื่น เห็นได้ชัดว่าผู้ดูแลอยากจะกลั่นแกล้งเจนเท่านั้นเอง เพราะเจนไม่มีทางจะตอบโต้เธอกลับอย่างแน่นอน อย่างที่คิดเจนเริ่มเดินไปที่บันไดอย่างเชื่อฟัง ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิด ผู้ดูแลยิ้มที่มุมปาก เจนเธอช่างเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์ซะจริงๆ ที่บันไดมีเพียงแสงสลัวๆและเสียงฝีเท้าของเจนเท่านั้น นี่คือบันไดหนีไฟ คนส่วนใหญ่จึงไม่ได้มาที่นี่เท่าไหร่นัก โดยส่วนมากพวกเขาจะขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่พวกเขาต้องการแทน สถานที่แห่งนี้มีเพียงแสงสลัวๆ นอกเหนือจากเหตุฉุกเฉินแล้วยังมีอีกเพียงหนึ่งเหตุผลที่ผู้คนจะมาที่นี่ – และนั่นก็คือการนัดพบอย่างลับๆนั่นเอง เจนเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้นอย่างช้าๆ เธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยเมื่อขึ้นไปถึงชั้น 5 ได้ครึ่งทาง เธอจึงตัดสินใจนั่งพักบนลานจอดรถ และนั่นเองคือตอนที่เธอได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง…หัวใจของเธอเต้นรัวและเร็ว เธอมองขึ้นไปตามเสียงนั้น เธอเห็นชายคนหนึ่งกำลังโอบกอดผู้หญิงอีกคนอยู่ที่มุมห้องการเคลื่อนไหวของพวกเขาช่างเร่าร้อนและหนักหน่วง จากจุดที่เธอยืนอยู่เธอจะเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงและใบหน้าด้านข้างของผู้ชายคนนั้น เธอสาปแช่งโชคชะตาของตัวเองที่ทำให้เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ เธอกำลังจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบๆทันใดนั้นสายตาของผู้ชายก็สังเกตุเห็นเธอและจ้องมองมาที่เธอ ตอนนี้หัวใจของเจนเต้นรัวจนแทบจะออกมาข้างนอกอก เธอสบตากับผู้ชายคนนั้น จากใบหน้าด้านข้างของเขาเธอสามารถเห็นดวงตาสีดำสนิทข้างหนึ่งของเขามองตรงมาที่เธอ และดวงตานั้นส่องแสงประกายเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้าซะอีก เธอช๊อค ก้มหน้าและเริ่มถอยหลังลงบันได “หยุดตรงนั้นแหล่ะ” เจนมึนงงเมื่อได้ยินเสียงนั้นดังมาจากข้างหลังของเธอ…เธอไม่ต้องการมีปัญหาใดๆ แต่ก็ไม่มีใครบอกได้ว่าคนร่ำรวยและมีอำนาจเหล่านี้จะสามารถทำอะไรได้บ้าง เธอคิดบางอย่างแล้วรีบหันกลับมาคำนับด้วยความเคารพ "ขออภัยค่ะ ฉันต้องขออภัยจริงๆที่มาขัดจังหวะของคุณผู้ชาย” นิ้วของเจนชี้ไปที่ทางออกฉุกเฉินที่นำไปสู่ชั้นหกพรางพูด“ ฉันเป็นพนักงานทำความสะอาดค่ะ พอดีมีแขกเรียกดิฉันให้ไปทำความสะอาดห้อง 606 มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่ฉันดันมาขัดจังหวะความสุขของคุณ ขออภัยด้วยนะคะ” อย่างไรก็ตามชายคนนั้นกลับมองมาที่เธอด้วยความสนใจอย่างมาก “ คุณเป็นพนักงานทำความสะอาดที่นี่งั้นหรอทั้งๆที่คุณยังเด็กอยู่อ่านะ?” สายตาของเขามองมาที่เจนหัวจรดเท้า “ คุณจะไปที่ห้อง 606 ใช่มั้ย?” เจนกำลังจะตอบแต่ชายคนนั้นกลับกวักมือเรียกเธอ “ ไปซิ ฉันจะพาคุณไปที่นั่น” เอ่อ?...เจนมองไปที่ชายคนนั้นพร้อมความรู้สึกสับสน แต่ก็ยอมเดินตามเขาไปด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ เจนรู้จักผู้หญิงที่อยู่กับผู้ชายเมื่อกี๊ เธอเป็นนางแบบหน้าใหม่ชื่อเจนนี่ เมื่อเจนนี่เห็นชายคนนั้นเดินไปที่ทางออกฉุกเฉินเธอจึงเดินตามหลังเขาไป จู่ๆชายคนนั้นก็หยุดเดินและหันกลับมาบอกเจนนี่ว่า“ ฉันบอกว่าฉันจะพาเธอไปที่นั่นไม่ใช่คุณ คุณไม่ต้องตามฉันมา” เจนนี่หน้ามุ่ยมองไปทางชายคนนั้นพลางสะอื้น“ อาจารย์โซรอสคุณจะทิ้งฉันไว้ที่นี่หรอคะ…?” ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น เช็คเงินสดก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธออย่างน่าอัศจรรย์และ 'อาจารย์โซรอส' ยิ้มให้เธอพรางพูด “ คุณจะไปได้รึยังล่ะ?” เจนนี่ตาลุกวาวและหัวเราะคิกคักขณะที่เธอยื่นมือมาหยิบเช็คและขอบคุณเขา เจนสามารถเห็นใบหน้าของโซรอสกำลังยิ้มอย่างเย้ยหยันเมื่อเขาให้เช็คเจนนี่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกอย่างชัดเจน ดูเหมือนโซรอสจะรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเจนและทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตายั่วยวน "ทำมัยหรอ? คุณตกหลุมรักฉันรึงัย” “ฮะ?” ร่างสูงโปร่งของโซรอสเดินตรงมาที่เจน เมื่อโซรอสเข้ามาใกล้เธอเขากลับทำให้เจนดูตัวเล็กไปถนัดตาด้วยร่างกายที่สูงโปร่งของเขา เขาส่งสายตายั่วยวนของเขาและจ้องมองไปที่ผมสีดำขลับของเจน ร่างเล็กๆของเจนสูงเพียงแค่หน้าอกของเขา เขาโน้มตัวมากระซิบข้างหูของเธอว่า“ คุณตกหลุมรักฉันจริงๆเหรอ? คุณรักฉันในฐานะคนๆ หนึ่งหรือรักด้วยเงินของฉันกันหล่ะ” เจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ข้างหูของเธอและหูของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เจนถอยหลังพร้อมกับกรีดร้องด้วยความตกใจ! เธอก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ระมัดระวัง จนขาของเธอสะดุดและเธอเริ่มเสียการทรงตัว อย่างไรก็ตามมือขนาดใหญ่และแข็งแรงก็คว้าที่เอวของเธอและจับเธอได้ทันเวลาก่อนที่เธอจะล้มลง