บทที่ 3 ได้รับการปล่อยตัว

สามปีผ่านไป ประตูเรือนจำของเมืองเอสค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นเรื่อนร่างหญิงสาว เธอค่อยๆก้าวเท้าของเธอออกจากประตูของเรือนจำ ร่างกายของเธอดูซูบผอม เธอสวมใส่ชุดสีขาวชุดเดียวกันกับเมื่อสามปีที่แล้วที่เธอได้สวมใส่เข้ามาในเรือนจำ แต่วันนี้ชุดที่เธอใส่กลับดูหลวมโคร่ง เธอก้าวขาอย่างเชื่องช้ามุ่งหน้าไปยังเค้าเตอร์ที่อยู่ห่างจากเธอประมาณร้อยเมตร ในมือของเธอถือถุงพลาสติกสีดำซึ่งข้างในมีเหรียญสามสิบเอ็ดเหรียญห้าสิบเซ็นพร้อมบัตรประชาชนของเธอ อากาศช่างร้อนระอุจนมองเห็นไอแดดที่ขึ้นมาจากพื้นถนนที่เธอกำลังเดินอยู่ ในวันนั้นอากาศประมาณสามสิบสาม สามสิบสี่องศาเซลเซียส แต่กลับไม่มีหยาดเหงื่อไหลออกมาจากหญิงสาวเลยแม้แต่หยดเดียวแม้ว่าเธอจะเดินอยู่ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุนั้นก็ตาม บ่งบอกให้รู้ว่าร่างกายของเธอขาดน้ำอย่างหนัก มีรอยฟกช้ำสีดำและน้ำเงินเผยอยู่บนผิวอันขาวซีดของเธอ นอกจากนี้ที่หน้าผากของเธอยังมีรอยแผลเป็นยาวประมาณสามเซนติเมตรใกล้ๆกับไรผมของเธอ ซึ่งไม่น่ามองเท่าไรนัก รถบัสมาจอดลงที่ตรงหน้าของเธอ เธอค่อยๆนับเหรียญและจ่ายค่าโดยสาร พนักงานขับรถมองเธอด้วยสายตาที่รังเกียจก่อนจะค่อยๆละสายตาไป…บนรถนั้นมีคนไม่มากนัก ทั้งหมดล้วนเคยเป็นนักโทษเหมือนเฉกเช่นกันกับเธอ เธอไม่ได้สนใจสายตาของพนักงานขับรถแม้แต่ซักนิด เธอเดินตรงไปที่นั่งด้านหลังสุดของรถบัสและเลือกที่นั่งในมุมสุดเธอพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ รถบัสค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง…หลายสิ่งดูเปลี่ยนไปหลังจากเวลาสามปีที่เธออยู่ใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ ริมฝีปากของเธอเริ่มขยับ…แน่สิ นี่มันสามปีแล้วอะไรๆก็เปลี่ยนไป การได้ออกมาข้างนอกช่างดูมีความหมายกับเธอเหลือเกิน รถบัสขับไปเรื่อยๆ บ้านเมืองดูพัฒนาขึ้น แต่เธอนั้นกลับไม่รู้จุดหมายปลายทางของเธอหลังจากออกจากเรือนจำ ในความงุนงงปนสับสนเธอก็ตระหนักถึงความเป็นจริง—ใช่เธอไม่มีที่ไป เธอเปิดถุงพลาสตืกสีดำและนับเงิน เธอนับมันอย่างระมัดระวังถึงสามครั้ง…เธอมีเงินเหลืออยู่สามสิบเหรียญห้าเซ็น ในเวลานี้เธอควรจะทำอะไรกันนะ? เธอเหลือบไปเห็นป้ายที่อยู่ไม่ไกลจากริมถนนนัก "รับสมัครพนักกงาน" มันดึงดูดความสนใจของเธอได้ดีทีเดียว จอดดดด ฉันอยากจะลงตรงนี้ค่ะ สามปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในคุก มันได้ลบล้างความหยิ่งผยองของเธอออกไปจนหมดสิ้น หน้ำซ้ำเธอมักจะเขินอายเวลาที่ต้องพูดคุยกับผู้อื่น พนักงานขับรถบ่นเธอหลังจากที่เธอบอกให้เขาจอดรถอย่างกระทันหัน แต่ก็เปิดเปิดประตูให้เธอ เธอขอบคุณเขาและลงจากรถไป เธอเดินไปยังป้ายรับสมัครงานขนาดใหญ่ ยืนจ้องมองมันอยู่ซักพัก สายตาของเธอจ้องมองไปที่คำว่า “รับสมัครพนักงานทำความสะอาด พร้อมอาหารหนี่งมื้อ”นั่นคือข้อความบนป้ายนั้นที่เธอรู้สึกสนใจ เธอไม่มีบ้านเอกสารหรือคุณสมบัติใดๆ แถมประวัติติดคุก ... พวกเขาอาจจะไม่จ้างเธอแม้กระทั่งตำแหน่งคนทำความสะอาด อย่างไรก็ตาม ... เธอกำเงินสามสิบเหรียญห้าสิบเซ็นที่เหลืออยู่ เธอกัดฟันแน่นพร้อมเดินเข้าไปด้านในไนท์คลับชื่อ ศูนย์ความบันเทิงนานาชาติอีสต์เอ็มเพอเรอร์ เจนตัวสั่นเทาทันทีที่เธอเดินเข้าไปข้างใน ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำจนทำให้เธอหนาวสั่น “ชื่ออะไร” ผู้หญิงที่อยู่ด้านในพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก “เจน ดันน์” เธอเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ผู้หญิงที่แต่งหน้าด้วยสีสันฉูดฉาดกำลังบันทึกข้อมูลของเจน เธอตกใจจนเกือบที่จะทำปากกาหล่น หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงของเจน เธอถามเจนว่า “ทำไมเสียงเธอถึงเป็นอย่างนั้น?” สามปีที่เธอใช้ชีวิตในเรือนจำมันทำให้เจนเคยชินกับการเอาแต่ก้มหน้า แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช้น้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีกับเธอนัก แต่เจนก็ตอบกลับไปอย่างช้าๆและเบา ราวกับว่าไม่มีอะไรจะทำให้เธอขุ่นเคืองได้ “ ฉันสูดดมควันมากเกินไป” ผู้หญิงแต่งหน้าจัดคนนั้นแปลกใจกับคำตอบของเจน เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของเจนพร้อมถาม “มันเกิดจากไฟใหม้หรอ?” "ใช่ค่ะ " เจนลดสายตาลง... ผู้หญิงแต่งหน้าจัดสังเกตุได้ว่าเจนไม่อยากที่จะอธิบายอะไรเพิ่มเติม อีกทั้งเจนก็ไม่ใช่คนที่น่าสนใจเท่าไรนัก เธอปล่อยให้หัวข้อนั้นผ่านไป แต่เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและเริ่มพูด “ โอ้ไม่ สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นกับ อีสเอ็มเพอเรอร์ ที่นี่ไม่ใช่สถานบันเทิงที่ใครจะมาทำงานก็ได้ เราก็มีลูกค้าระดับวีไอพีมากมาย” เธอจ้องมองไปที่เจนหัวจรดเท้าด้วยสายตาที่รังเกียจ เจนแต่งกายด้วยเดรสหลวมโคร่งที่ตอนนี้มันได้เปลี่ยนสีจากสีขาวกลายเป็นเหลืองไปซะแล้ว อีสต์เอ็มเพอเรอร์ ไม่ใช่ที่ที่คนทั่วๆไปอย่างเธอจะมาทำงานได้ ขนาดพนักงานทั่วไปของเรายังจะต้องมีรูปร่างที่ดีหน้าตาสะสวย มีใจรักการบริการ ทำไมสภาพอย่างเธอถึงได้มาสมัครงานที่นี่กันนะ หญิงสาวในชุดวาบหวิวลุกขึ้นยืนและโบกมือเชิงปฏิเสธเจน “ อย่างคุณอ่ะ คุณไม่สามารถเป็นได้แม้กระทั่งพนักงานเสิร์ฟด้วยซ้ำ” เธอกำลังจะเดินออกจากห้องไป “ฉันมาสมัครตำแหน่งทำความสะอาดค่ะ” เสียงอันแหบพร่าดังขึ้นในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ หยุดผู้หญิงคนนี้ได้สำเร็จ เธอหยุดและหันกลับมาพร้อมกับเลิกคิ้วขณะที่เธอประเมินเจนตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง เธอพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า“ฉันไม่เคยเห็นเด็กสาวอายุยี่สิบปีอย่างเธอยอมรับงานทำความสะอาดที่ยากลำบากมาก่อนเลยนะ” แม้แต่พนักงานทำความสะอาดที่อายุน้อยที่สุดที่นี่ก็อายุสี่สิบปีแล้ว ถึงแม้เจนจะมีมีแผลเป็นที่หน้าผากและหุ่นที่ผอมบางอย่างกับไม้เสียบผี แต่เธออายุแค่ยี่สิบเอง ส่วนมากเด๋กรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอจะมาที่นี่—เพื่อจะเป็นนางแบบและพนักงานต้อนรับ! รีไม่ก็พนักงานเสิร์ฟ ไม่เคยมีเด็กอายุยี่สิบปีมาสมัคนพนักงานทำความสะอาดมาก่อน ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าเธอ จะระบายร้องไห้สะอึกสะอื้น สาธยายถึงชีวิตของเธอที่ยากลำบากและความยากเย็นในการเอาชีวิตรอด ถ้าเด็กผู้หญิงคนนี้พยายาจะสาธยายเรื่องไร้สาระเหล่านี้จริงๆ เธอจะไล่ตะเพิดออกไปทันที ชีวิตช่างยากเย็นนักใช่ไหม? ฮะ ถ้าจะมาสาธยายเรื่องราวพันธุ์นั้นที่นี่ อีสต์เอ็มเพอเรอร์ ฉันฟังมาเยอะจนจะเขียนหนังสือพอที่จะเปิดห้องสมุดที่นี่ได้แล้ว ถ้าหากพวกเขาเหล่านั้นเขียนชีวิตอันยากลำบากเขียนลงบนกระดาษ แต่กระนั้นแหล่ะใครมันจะไปสนความยากลำบากในชีวิตของคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันหล่ะ? เจนพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบเหลือจะทนช้าๆว่า“ฉันยินดีขายร่างกายของฉันถ้าฉันทำมันได้ ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ฉันได้มองดูตัวเองแล้ว และตระหนักว่าฉันไม่มีคุณสมบัติสำหรับสิ่งที่คุณพูดมาก่อนหน้านี้ ดังนั้นสิ่งที่ฉันจะให้ได้ก็มีแค่แรงงานของฉัน ฉันจะทำในสิ่งที่ทำได้” ....ฉันเป็นแค่นักโทษหมายเลข 926 หลังจากที่ฉันเข้าไปและกลับออกมาจากสถานที่แบบนั้นฉันยังจะเหลือศักดิ์ศรีอะไรให้พูดถึงอีกหรอ? แววตาของเจนแสดงออกถึงคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดดูประหลาดใจและสำรวจเจนจากหัวจรดเท้าอีกครั้ง จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่สำนักงานของเธอและหยิบปากกาขึ้นมาพร้อมกรอกแบบฟอร์ม “ เจน ดันน์ใช่ไหม ดัน นี่นอหนูสองตัวใช่มะ?” “ใช่ค่ะ” "ว้าวค่อนข้างเซอร์ไพรส์นะ" เธอตรวจชื่อเจนอีกครั้ง “เป็นชื่อที่เพราะมาก พ่อแม่ของเธอต้องรักเธอมากๆแน่เลย” สายตาของเจนนิ่ง…นั่นซิ พวกเขารักเธอหรือเปล่านะ? ใช่พวกเขารัก ถ้าเธอไม่ทำตัวน่ารังเกียจถึงขั้นที่ฆ่าโรซาลีน ซัมเมอร์และนำหายนะมาเยือนครอบครัวตัวเอง ใช่แล้วล่ะพวกเขาคงจะรักเธอ เป็นมากๆ “ฉันไม่มีครอบครัวเลย” เจนพูดด้วยน้าเสียงเรียบเฉย ผู้หญิงที่ดูฉูดฉาดเริ่มขมวดคิ้วและมองไปที่เจน แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้สอบถามอะไรเพิ่มเติม เธอลุกขึ้นยืนและพูดว่า“ เอาล่ะขอสำเนาบัตรประชาชนของคุณด้วย” เธอพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปที่ประตูด้วยส้นสูงที่สูงปรี๊ด ก่อนที่เธอจะหยุดและหันกลับมาพูดกับเจน“ เจนคุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงจะจ้างคุณ” เธอไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเจน เธอพูดต่อว่า“ เป็นเพราะคุณพูดสิ่งหนึ่งที่ถูกต้อง ถ้าคุณสามารถขายร่างกายของคุณได้ คุณก็จะทำ แต่ถ้าคุณทำไม่ได้คุณก็จะทำในสิ่งที่คุณทำได้ “หลายคนที่อายุสองเท่าของคุณยังไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ซะด้วยซ้ำ พวกเขา-มุ่งเน้นการโฆษณาตัวเองอย่างมากและต่อสู้เพื่ออยู่ในจุดที่สูงที่สุด ทั้งๆที่พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าพวกเขายืนอยู่ตรงจุดไหน คุณเต็มใจที่จะมองตัวเองอย่างตรงไปตรงมาและเข้าใจว่าคุณมีความสามารถอะไร ฉันเชื่อว่าคนที่รู้ตัวเองว่าพวกเขาสามารถทำอะไรได้ก็จะรู้ว่าพวกเขาทำอะไรไม่ได้” เมื่อถึงจุดนี้ผู้หญิงที่ดูฉูดฉาดก็หรี่ตาลง “อีสต์เอ็มเพอเรอร์ ไม่ใช่สถานบันเทิงทั่วไปหรอกนะ เจน” เจนตอบช้าเหมือนเคย "ฉันรู้ว่า ฉันมีน้ำเสียงที่ไม่น่าฟังเท่าไรนัก ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรที่ไม่จำเป็นค่ะ” นั่นรวมไปถึงสิ่งที่เธอไม่ควรพูด ผู้หญิงที่ดูฉูดฉาดพยักหน้าอย่างพอใจ โดยปกติแล้วเธอไม่เคยให้คำแนะนำกับพนักใหม่เช่นนี้ หากพวกเขากล้าที่จะมาสมัครงานที่ อีสต์เอ็มเพอเรอร์ พวกเขาจะต้องเตรียมพร้อมทางด้านจิตใจ ยกเว้นก็แต่เด็กสาวที่มาสมัครพนักงานทำความสะอาดนี้ที่เธอได้ให้คำแนะนำ ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีตำแหน่งที่สูงที่ อีสต์เอ็มเพอเรอร์ แต่เธอก็ยังไม่สามารถที่จะรับผิดชอบต่อการถูกรุกรานจากพวกคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจของเมืองนี้ได้ ... ใครก็ตามที่เข้าร่วม อีสต์เอ็มเพอเรอร์ จะต้องเรียนรู้ที่จะทำตาม"กฎ" นั่นหมายถึงพวกเขาควรรู้และทำตามกฎ ควรพูดและไม่ควรพูดสิ่งที่ควรทำและไม่ควรทำ “เอ่อ คุณผู้จัดการ…” เจนพูดตะกุกตะกัก “ฉันยังไม่มีที่พักค่ะ” หญิงสาวที่ดูฉูดฉาดกล่าวว่า“ เรียกฉันว่า ออโรร่า จากนี้ไป” จากนั้นเธอก็ดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาและโทรออก “ เคนมาที่นี่ ฉันเพิ่งจ้างพนักงานทำความสะอาดคนใหม่ฝากพาเธอไปที่หอพักทีนะ” หลังจากนั้นเธอก็วางสายและพูดกับเจน “พรุ่งนี้เริ่มงานนะ” ด้วยเหตุนี้เธอจึงทิ้งเจนไว้คนเดียวในห้องและจากไป เจนมองดูแบบฟอร์มนัดหมายในมือของเธอแล้วถอนหายใจอย่างมาโล่งอก ... อย่างน้อยคืนนี้เธอก็ไม่ต้องนอนบนถนน