บทที่ 628

เมื่อมองดูเจเรมี่ดี ๆ แล้ว เธอรู้สึกว่าช่างคล้ายกับคนนั้นเมื่อหลายปีก่อนมาก ดูราวกับว่าเขากำลังโกรธเกรี้ยวทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วเขาสั่นกลัว หวาดหวั่น และกังวลใจ เมเดลีนรู้สึกประหลาดมากเมื่อเห็นสิ่งนี้ตรงหน้า “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ลินนี่?” เจเรมี่เอ่ยถามด้วยความอ่อนโยนพลางช่วยพยุงเมเดลีนให้ลุกขึ้น “ฉันไม่เป็นไร” เมเดลีนจัดแต่งชุดเธอให้เรียบร้อย “ฉันอยากจะกลับไปดูแลคุณปู่แล้ว” “เดี๋ยวผมไปส่ง” “ได้สิ” เมเดลีนยอมไปกับเขาโดยดี ตลอดทางกลับบ้าน เมเดลีนไม่สามารถสลัดสายตาที่บ้าคลั่งซึ่งทำให้เจเรมี่ดูอารมณ์เดือดดาลเมื่อสักครู่ออกไปได้เลย เมื่อขับรถกลับมาถึงที่วิลล่า โทรศัพท์ของเจเรมี่ก็ดังขึ้น เขารับสาย และดูเหมือนว่าจะเป็นงานบางอย่างที่สำคัญและเขาจำเป็นต้องไปทำ “เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกสักหน่อยนะ ลินนี่ ถ้าแม่ผมพูดอะไร ก็อย่าใส่ใจไปเลยนะ” เขาเน้นย้ำ เมเดลีนพยักตอบรับและเดินเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรมากมาย เจเรมี่ทำสีหน้าบึ้งตึงตอนที่มองเมเดลีนเดินเข้าบ้านไป ในใจเขากระซิบเตือนแต่เรื่องที่เธอต้องการหย่ากับเขาอย่างเป็นทางการ หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วสินะ เขานั่งเพ้อฝันอย่างกับคนบ้าไปว่า