บทที่ 298

มองเข้าไปในดวงตาที่ซับซ้อนและยากที่จะอ่านของเจเรมี่ มาเดลีนดึงแขนตัวเองกลับมาก่อนที่จะลงจากรถอย่างทันที เธอยิ้มออกมาอย่างไร้กังวลรู้สึกได้ถึงทุกสายตาที่เขามองตามเธอเมื่อออกจารถมา ในที่สุดนายก็ได้เห็นตัวตนที่แท้จริงที่น่ารังเกียจของเมเรดิธแล้วใช่ไหม เจเรมี่? ‘โอ้พระเจ้า มันสายเกินไปแล้ว’ ‘มันสายเกินไปแล้วกับบาดแผลที่ฉันมีจะไม่มีวันหาย นายอาจต้องการใช้คนที่ฉันเป็นอยู่ในตอนนี้เพื่อปลอบประโลมความรู้สึกผิดในใจของนายได้ อย่างนั้นฉันจะเป็นคนผลักนายไปสู่ความตายของนายเอง’ … เจเรมี่กลับรถหลังจากที่เขามองดูร่างที่เดินออกไปของมาเดลีนอย่างช้า ๆ จนหายไปจากสายตา เขาซื้อดอกกุหลาบ 88 ดอกและเดินไปที่สุสาน มีเรื่องมากมายที่เขาอยากจะพูดออกมาแต่ในตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าหลุมศพของเธอคำพูดพวกนั้นกลับถูกกลืนหายไป ผ่านไปสักพัก เขาพึมพำออกมา “บางทีฉันอาจจะพาผู้หญิงคนนั้นมาพบเธอหากโอกาสมาถึง ฉันแน่ใจว่าเธอจะต้องประหลาดใจแน่ ๆ ที่เห็นว่ามีใครบางคนที่ดูเหมือนเธอขนาดนั้นอยู่บนโลกนี้” การมองของเขามีความหมายเมื่อจ้องไปที่ชื่อบนหิน แสงอันอบอุ่นของดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงโอบล้อมตัวเขา แต่ทว่ามันไม่สามารถขัดเงา