บทที่ 294

ความทรงจำที่เลือนรางก่อนหน้านี้ก่อนที่เธอจะยอมจำนนต่อความมืดและหมดสติไปในที่สุด เธอจำได้แค่ว่าจู่ ๆ เจเรมี่ก็มาดูเหมือนจะช่วยเธอได้ทัน เธอจำได้ว่าเขากอดเธอไว้แน่นแค่ไหนและปลอบโยนเธอได้ยังไงรวมถึงตัวเธอที่โน้มข้าไปในอ้อมกอดเขาเพราะเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้น ... มาเดลีนใจเต้นแรง เป็นจังหวะที่คุ้นเคยข้างในอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปากและกำหมัดแน่น ‘ไม่หรอก ฉันจะตกหลุมรักเขาอีกครั้งได้ไงกัน? 'ฉันเกลียดเขา! ‘ความรักในตัวฉันตายไปพร้อม ๆ กับการถูกผลักไปยังจุดจบที่ล้ำลึกนั่นที่เขาบังคับให้ฉันเป็นผู้รับในตอนนั้น’ ‘มันก็เหมือนกับว่าผู้รอดชีวิตจากการจมน้ำจะไม่โหยหาทะเลอีกต่อไป ‘แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะให้นายรู้ว่าการที่หายใจไม่ออกมันรู้สึกยังไง เจเรมี่’ … เอโลอิสเดินกลับไปยังห้องพักฟื้นของเมเรดิธซึ่งเจเรมี่เองเดินตามมาไม่นานหลังจากนั้น เอโลอิสดูเหมือนจะภูมิใจในตัวเองเมื่อเจเรมี่มาถึง เมื่อคิดว่าคำพูดของเธอต้องทำให้เขาสำนึกบ้าง “นายใช้เวลานานเกินไปแล้วกว่าจะนึกเป็นห่วงเมเรดิธได้” น้ำเสียงของเอโลอิสเย็นชา “เมเรดิธมีช่วงเวลาที่ผ่านมาอย่างยากลำบาก เจเรมี่ ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอ... ถูกชายสี่คนเอาเป