บทที่ 247

มีนัยของความฝืนกลั้นบนใบหน้าที่มึนเมาเล็กน้อยของเจเรมี่ “คือเธอนั่นแหละ” หลังจากนิ่งเงียบมาระยะหนึ่ง มาเดลีนได้ยินคำตอบจากเขา มันคือเธอ คนที่เขารักที่สุดคือเมเรดิธ มาเดลีนจับแก้วไวน์ในมือแน่นขึ้นอย่างช้า ๆ ไฟแห่งความโกรธในใจของเธอเริ่มลุกโชน แต่ก็ไม่สามารถขจัดความรู้สึกไม่ยินดีและความขมขื่นในใจของเธอทิ้งไปได้ “ลินนี่ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป ฉันจะปกป้องเธอตลอดไปนะ ฉันจะพาเธอไปเป็นเจ้าสาวของฉัน…” คำสัญญาของเด็กน้อยเปรียบเสหมือนสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงที่อยู่นอกหน้าต่าง ประโลมหูเธอเธอก่อนจะลอยสะบั้นหายไป มาเดลีนถือแก้วไวน์และกระดกน้ำไวน์ในแก้วที่อยู่ในนั้นกลืนลงคอไป ราวกับว่าเข็มนับล้านเล่มทิ่มแทงหัวใจของเธอ ในความรู้สึกมันเบามากแต่พวกมันก็ทำให้เจ็บมากเช่นกัน เธอรู้สึกเศร้ากับตัวเธอเองในอดีต เธอไร้เดียงสาที่เชื่อคำสัญญาที่เขาให้ไว้ว่าจะแต่งงานกับเธอ เธอลงเอยด้วยการรอให้เขากลับมาหาเธอเหมือนคนโง่ แต่แล้ว ท้ายที่สุด สิ่งที่เธอได้มีเพียงการทรมานอย่างไร้ความปราณีของชายคนนี้เท่านั้น มาเดลีนมองชายผู้เศร้าโศกตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา ความเกลียดชังเผยให้เห็นในดวงตาเธอ ‘เจเรมี่ ฉันคิดว่าคุณ