บทที่ 1420

เธอโคลงของเหลวในแก้วด้วยความรู้สึกเย้ยหยันภายในใจ “ไม่มีทางที่ฉันจะแพ้คุณหรอกนะอดัม คิดว่าคุณจะสามารถช่วยเจเรมี่ได้จริง ๆ งั้นเหรอ? หึ ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้คุณยุ่งเกี่ยวกับการทดลองของฉันหรอกนะ!” เจเรมี่วิ่งจากระเบียงไปจนถึงทางเข้าโรงแรม แต่จู่ ๆ เขาก็ไม่เห็นเมเดลีนแล้ว เขากังวลว่าเมเดลีนจะเข้าใจผิดจากสิ่งที่เธอได้ยิน ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว และเมเดลีนเองก็ไม่คุ้นเคยกับที่นี่เขาจึงกลัวว่าเธอจะหลงทาง เขารีบกลับไปที่ห้อง เมื่อเห็นเตียงนอนที่ว่างเปล่า เจเรมี่ก็รู้สึกใจหายอีกครั้ง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อค้นหาตำแหน่งของเมเดลีน แต่ขณะที่กำลังเดินไปที่ทางเข้า เขาก็ได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำ เสียงฝีเท้าของเจเรมี่หยุดชะงัก ในขณะที่เห็นเมเดลีนกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอสวมชุดนอนหลวม ๆ และดูเหมือนไม่ได้ออกจากห้องเลย “คุณไปไหนมา เจเรมี่? ฉันคิดว่าคุณไปเข้าห้องน้ำ” เธอพึมพำขณะที่เดินไปหาเขาอย่างง่วงงุน จากนั้นก็พิงหน้าอกของเขาอย่างน่ารัก เจเรมี่ยกมือขึ้นกอดเธอทันที ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ “ผมหิวนิดหน่อยก็เลยไปหาอะไรกิน” เจเรมี่โกหกอย่างช่วยไม่ได้ เมเดลีนเองไม่ได้สงสัยก่อนจ