บทที่ 1306

ไรอันมองด้วยความไม่พอใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตะโกนเรียกสาวใช้ “ไปเรียกหมอบราวน์มาที่นี่ เร็วเข้า!” สาวใช้พยักหน้ารับคำสั่งแล้ววิ่งไปหาอดัมที่ตอนนี้อยู่ในห้องแล็บใต้ดินอย่างลนลาน เมื่อเข้ามาในห้อง อดัมก็เห็นเมเดลีนนั่งอยู่บนเตียง โดยที่ทั้งมือและขามีเลือดไหลออกมาเปรอะเปื้อนฟูกนอนเป็นรอยขนาดใหญ่ ภาพที่เห็นทำให้หนาวสะท้านไปถึงกระดูก “ทำแผลให้เธอ” ไรอันกดมือบนหน้าผากแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางโกรธจัด อดัมเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลในทันทีจากนั้นก็ขมวดคิ้วนิ่ง ขณะที่มองเมเดลีนซึ่งดูเหนื่อยล้า แต่ก็แสดงความตึงเครียดออกมา “ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าวู่วาม?” อดัมจงใจลดเสียงลงต่ำแล้วเหลือบมองประตูจากหางตา “ทำไมคุณกับสามีของคุณถึงเลิกดื้อไม่ได้สักทีนะ?” สายตาของเมเดลีนเบือนไปมองที่อดัมอย่างเฉยเมย เธอไม่แน่ใจว่า ‘สามี’ ของเธอที่อดัมกำลังพูดถึงนั้นคือใคร อดัมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของเมเดลีย แต่ไม่ได้ตอบสนองอะไร “อย่าให้น้ำโดนแผล เพราะจะเป็นคุณเองที่ต้องทรมานถ้าแผลติดเชื้อ” หลังจากกล่าวเตือนเสร็จ ไรอันก็กลับมาที่หน้าประตู เมเดลีนดูระวังตัวเป็นอย่างมากเมื่อไรอันเดินเข้ามาหา เธอไม่ต