บทที่ 1276

ฌอนถอนหายใจ “นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะ ลูกกับเจเรมี่อยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ไม่เคยมีความสุขเลย คุณโจนส์ทั้งหน้าตาดีและมีความสามารถซึ่งไม่ได้มีเข้ามาในชีวิตง่าย ๆ ทั้งเขายังเป็นคนที่ช่วยชีวิตพ่อกับแม่เอาไว้อีกด้วย พ่อรู้สึกสบายใจนะ ถ้าลูกจะอยู่กับคุณโจนส์” “คุณก็พูดเกินไปแล้วครับ คุณมอนต์โกเมอรี ผมไม่ได้ดีขนาดนั้นเลย” “ผมแค่พูดความจริง” ฌอนชมอย่างจริงใจ “เพราะคุณกับเอวลีนจดทะเบียนกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ดังนั้นก็เท่ากับว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณไม่ต้องทักทายผมในฐานะคุณมอนต์โกเมอรีก็ได้ เรียกผมว่า ‘พ่อ’ เหมือนเอวลีนเถอะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของไรอันกว้างขึ้น ก่อนจะพูดอย่างไม่เขินอายว่า “พ่อ” “ดี ๆ” ฌอนเองก็รู้สึกยินดี ทว่าเมเดลีนกลับรู้สึกไม่ค่อยพอใจนักเมื่อได้ยินไรอันเรียกคำว่า ‘พ่อ’ เธอฝืนยิ้มในขณะที่มองไรอัน “ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ ออกไปกับฉันสักครู่ได้ไหม?” เมเดลีนเอ่ยแล้วเดินออกไป “เดี๋ยวผมกลับมานะครับ พ่อ” “ได้สิ” ฌอนเองก็ไม่รีบร้อน เขาเอาแต่จ้องแผ่นหลังของเมเดลีน เพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอลูกสาวสุดที่รักของเขาอีก ไรอันยิ้มให้ฌอนแล้วตามเมเดลีนออกไปที่ลานบ้าน เอโลอิสที