บทที่ 1270

เป็นอีกครั้งที่เมเดลีนรู้สึกเซื่องซึม แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเธอรู้ว่ายานี้จะจบลงด้วยการลบความทรงจำของเธอ เธอคงจะขัดขืนไปแล้ว ‘พ่อคะ แม่คะ...’ ใบหน้าของฌอนและเอโลอิสยังคงสะท้อนอยู่ในใจของเธอตลอดเวลา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไรอันโกหกหรือเปล่า แต่เธอก็ต้องลองดู ‘แต่ฉันจะลืมคุณได้ยังไง เจเรมี่? ‘ไม่ ฉันจะไม่มีวันลืมคุณ ไม่มีทาง…’ สุดท้ายเมเดลีนก็หมดสติไป ไรอันจึงอุ้มเธอไปที่เตียงแล้วห่มผ้าให้อย่างเบามือ “ต้องใช้ยาอีกเท่าไหร่ที่จะสามารถลบความทรงจำของเธอได้” ไรอันถามอดัม “ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความตั้งใจของเธอ” ไรอันไม่พอใจกับคำตอบของอดัมสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น ชายหนุ่มออกไปจากห้องแล้วพบนาโอมิยืนอยู่ตรงประตู สายตาคมกริบและไร้อารมณ์ของเขาจับจ้องมาที่เธอนิ่ง “ฉันยิงผู้หญิงที่เข้ามาสร้างปัญหาให้เมเดลีนตายไปแล้วคนหนึ่ง เธออยากลองสัมผัสประสบการณ์กระสุนเจาะทะลุหัวใจดูบ้างไหม?” นาโอมิรู้สึกได้ถึงความเย็นที่คืบคลานเข้ามาจากปลายเท้า เธอรู้ว่าไรอันกำลังพูดถึงลาน่า เขาเป็นคนยิงลาน่าตาย เมื่อก่อนตอนที่อยู่กับไรอัน เธอรู้สึกได้เพียงว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษท