บทที่ 1212

เอี๊ยด! จู่ ๆ เจเรมี่ก็เหยียบเบรกอย่างแรง และในวินาทีสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติเขาก็รีบจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ข้างทาง โชคดีที่ทางตรงนั้นแทบไม่มีคนผ่านไปมา ชายหนุ่มจึงใช้แรงทั้งหมดที่มีอุ้มเมเดลีนลงมาได้อย่างปลอดภัย เมเดลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป เมื่อได้ยินเสียงเบรกที่ดังขึ้นมากะทันหัน ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ ทันทีที่ลงจากรถได้เจเรมี่ก็เริ่มไออย่างแรง และใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวมาก “คุณเป็นอะไรไป เจเรมี่?!” เมเดลีนกอดเขาด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ เจเรมี่ไม่ต้องการให้เธอเห็นความทุกข์ทรมานและรูปลักษณ์ที่น่าอายของตัวเอง จึงผลักเธอออกไปอย่างนุ่มนวล “อยู่ให้ห่างผม ลินนี่” เขาพูดขณะหมุนตัวหนีไป ห่างออกไปไม่ถึงสองก้าวเขาก็วางมือบนต้นไม้ใหญ่ข้างทางเพื่อพยุงร่างกายที่อ่อนแรงไว้ “เจเรมี่!” เมเดลีนไม่สามารถทิ้งเขาได้จึงวิ่งไปสวมกอดทันที “เกิดอะไรขึ้นคะ? คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? บอกฉันสิ!” เมเดลีนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกมดนับล้านกำลังกัดกินขณะเดียวกันน้ำตาก็ไหลอาบใบหน้า เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของชายผู้เป็นที่รัก เจเรมี่กำลังกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไ