บทที่ 21 : รักคุณมันช่างเจ็บปวด

“ไม่ ชีวนัย ปล่อยฉัน!” ฉากที่น่าอับอายในวันนั้นก็เข้ามาในใจของดลธี ใบหน้าของเธอซีดทันที และร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านราวกับใบไม้ เธอจ้องไปที่ชายแปลกหน้าที่คุ้นเคยที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยน้ำตาคลอเบ้า “จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ถึงจะปล่อยฉันไป” เขาเป็นสุภาพบุรุษที่เธอควรตกหลุมรักหรือไม่? “ไม่เว้นแต่คุณจะตายแทนโรสลี!” ดลธีมองขึ้นไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของ ชีวนัย ด้วยความงุนงง เธอกระพริบตาอย่างแรงกับน้ำตาของเธอและหลับตาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน มันเป็นเพียงประโยคง่ายๆ แต่มันทำให้เธอตกลงไปในขุมนรกอย่างไร้ความปราณี ระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้กันมาก และหน้าอกอันอ่อนนุ่มของเธอก็กดแนบกับหน้าอกของเขาอย่างแน่นหนา อย่างไรก็ตาม ดลธีรู้สึกหนาวเหน็บ เธอเลิกดิ้นรนและก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความสิ้นหวัง ชีวนัยไม่ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ เขาไม่รู้ว่าเธอร้องไห้หรือเปล่า แต่เมื่อเขาเห็นเธอก้มศีรษะต่ำและสั่นอย่างควบคุมไม่ได้โดยไร้เสียง เขาก็รู้สึกสงสารเธอในทันใด ดวงตาที่เฉียบคมและอันตรายของเขากวาดไปทั่วร่างกายที่เพรียวและโค้งมนของเธอ... ชุดสีเบจของf]ธีถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ข้างในเธอสวมเพียงกางเกงชั้นในสีขาว เมื่อชำเลืองมอง เขาก็มองเห็นส