Kabanata 4

"Agnes, some people don't deserve your kindness," sabi ni Adam sa patag na boses. Dumampot siya ng isang pirasong isda at inilagay sa mangkok ni Agnes. Ang kanyang boses ay puno ng kahinahunan at pagsamba. "Pinili ko na ang lahat ng buto para sa iyo. Dig in." Natuwa si Agnes at sinabing, "Napakabait ni Kapatid na Adam. Thalia, naiingit ako sa iyo sa pagkakaroon ng napakabuting asawa..." Tumingin si Adam sa kanya at sinabing, "Agnes, ikaw lang ang taong karapat-dapat sa aking pagsamba." Ang kanyang mga salita ay parang isang kamay na humawak sa lalamunan ni Thalia Cloude at nalagutan ng hininga. Sa katunayan, hindi niya itinago ang kanyang paghamak sa kanya. Si Thalia, ang kanyang legal na asawa, ay hindi karapat-dapat sa kanyang atensyon! Biglang tumayo si Thalia, at ang kanyang upuan ay nahulog pabalik sa sahig na may malakas na kalabog. Lahat ng mata ay napunta sa kanya. "Thalia, ano bang nangyayari sayo?" Nagkunwaring natakot si Agnes at humawak sa braso ni Adam. Nakakatakot ang ekspresyon ng kanyang mukha, ngunit may panunuyo sa kanyang mga mata. Sina Mr. at Mrs. Cloude ay tumingin kay Thalia na may mga tingin ng panunuya at babala. "Bakit ka tumatayo? Umupo ka na at kumain ka na." Samantala, isang malamig at mabangis na sulyap ang binaril ng kanyang asawa. "Thalia Cloude, huwag mong subukang magsimula ng away!" Napatingin si Thalia sa grupo ng mga tao sa harap niya. Pakiramdam niya ay isa siyang kalunos-lunos na buffoon at isang kumpletong biro! Huminga siya ng malalim, pinigilan ang lahat ng luha sa kanyang mga mata, at umungol, "Adam Matthews, kung gusto mo ng diborsyo, umuwi ka na sa akin!" Natigilan si Adam at malamig na sinabi, "Thalia Cloude, nabusog ka na ba?" "Divorce? Anong divorce?" Nataranta si Agnes at binitawan ang braso ni Adam. "Thalia, I'm sorry. Hindi ko lang talaga maiwasang mapalapit kay Kuya Adam... Please don't get a divorce because of me..." Malamig na tinitigan ni Thalia si Agnes na naluluha at biglang napatawa. Kinampihan ba ng lahat si Agnes at inalagaan siya dahil lang alam niyang sandatahan ang kanyang mga luha? Pinigilan ni Thalia na ipakita ang kanyang vulnerable side. Nawala ang marupok na ekspresyon ng mukha niya. Iginalaw niya ang kanyang mga paa at dahan-dahang naglakad patungo kay Adam. "Adam, isa lang ang pagkakataon mo. Hihintayin kita sa pag-uwi." Lumipas ang oras, lumalim na ang gabi. Sa sala, tahimik na nakaupo si Thalia sa sofa na parang sculpture. Itinaas niya ang kanyang matigas na braso at tumingin sa kanyang wristwatch. Alas dos na ng madaling araw. Halos sampung oras na siyang naghihintay, pero si Adam... hindi pa rin bumabalik. Hindi ba't lagi niyang gusto ang hiwalayan? Pumayag siyang hiwalayan siya. Bakit hindi siya pumayag na umuwi at makipag-usap nang maayos sa kanya? Bago ang hiwalayan, gusto lang niyang tanungin siya kung bakit naging ganito siya. Noong unang panahon, malumanay at mapagmahal ang pakikitungo niya sa kanya... Napatingin si Thalia sa mangkok ng noodles sa mesa, na maingat niyang inihanda para sa kanya. Pagkatapos ay nilingon niya ang madilim at tahimik na bakuran sa labas ng bahay. Bumaon sa kanya ang pakiramdam ng pagkabigo. Pagkaraan ng mahabang sandali, dahan-dahan siyang bumangon, tumalikod, at naghanda upang umakyat sa itaas. Biglang umalingawngaw ang makina ng sasakyan mula sa harapang bakuran ng mansyon. Malakas at malinaw ang ingay sa kalaliman ng gabi. Naisip ni Thalia na nananaginip siya. Biglang lumingon si Thalia. Ang kanyang tingin ay naglakbay sa kadiliman at nakasalubong ang isang pares ng nanlalamig na mabangis na mga mata. Ang bigat sa kanyang puso ay agad na nawala, at siya ay natigilan. Pagkatapos ay agad siyang natauhan at masayang sinabi, "Adam, bumalik ka na." Nakatayo si Adam sa pintuan na may malungkot na aura sa paligid. "Ano sa lupa ang sinusubukan mong gawin?" Nagkunwaring hindi napansin ni Thalia ang malamig niyang ekspresyon at ngumiti. "Adam, I have cook some noodles for you. Please finish them, then we can talk, alright?" Naglakad siya papunta sa dining table at kumuha ng isang bowl ng noodles. Natigilan siya saglit at sinabing, "Malamig ang noodles. Ibibili kita ng isa pang mangkok." Maglalakad na sana siya patungo sa kusina. "Tumigil ka nga dyan." Humakbang si Adam at malamig na tinawag siya. "Thalia Cloude, wala akong pasensya sa laro mo." Ibinaba ni Thalia ang ulo. May mapait na ngiti sa labi niya. "Adam, I just want to have a proper meal with you. Hindi ka ba mahilig sa noodles with a poached egg and some vegetables... Ibibili kita agad ng isa pang bowl ng noodles. Bigyan mo ako ng limang minuto." Nagmamadali siyang pumunta sa kusina. Lalong lumalim ang tingin sa mga mata ni Adam. Tatlong taon na silang kasal, ngunit bihira siyang umuwi o kumain kasama si Thalia. Hindi niya sinabi kahit kanino na mahilig siyang kumain ng noodles, lalo pa ang tusong babaeng ito! Ngunit tila nag-iimbestiga siya tungkol sa kanyang kagustuhan sa pagkain! May mapait na kislap sa mga mata ni Adam. Nang tumalikod na siya at aalis na sana, naamoy niya ang mahinang amoy ng sandalwood. Ang halimuyak na ito ay kakaibang pamilyar... Naisip ni Adam, 'Bakit ko rin naaamoy ang bango dito?' "Adam, handa na ang pansit. Bakit hindi ka lumapit at tikman ito?" Lumabas si Thalia mula sa kusina na may hawak na isang mangkok ng mainit na pansit sa kanyang mga kamay. Umikot ang singaw sa kanyang mukha at nagdulot ng malambot na glow sa kanya. Ito ay isang nakasisilaw na tanawin, at nakita ni Adam na masakit itong tingnan. Sinabi ba niyang gusto niya ng hiwalayan? Ngunit ngayon ay sinusubukan niyang pasayahin siya ng ilang pansit. Ano ang pinagkakaabalahan niya sa pagkakataong ito? Inabot niya ang kamay niya at hinawakan ang baba niya. "Thalia Cloude, sinusubukan mo bang bumalik sa iyong sinabi?" May matinding kirot sa panga ni Thalia. Napangiwi siya sa sakit. "Adam... Gusto ko lang matikman mo yung noodles na ginawa ko." Habang nagsasalita siya, biglang namula ang mata niya. All those years ago, nawalan siya ng paningin, pero palagi siyang nasa isip niya. Ngayon, nakikita na niya ang buong mundo, ngunit hindi man lang siya nag-abalang tingnan ito. Nakalimutan na ba niya ang mga matatamis na alaala na pinagsaluhan nila? Sinasabi niya dati na paborito niyang pagkain ang pansit na ginawa niya? Ito ba ay isang kasinungalingan? Ang kanyang mga mata ay lumuluha, at ang kanyang tingin kay Adam ay naging mas malungkot. Bumilis ang tibok ng puso ni Adam, ngunit malamig pa rin itong nakatitig sa kanya. "Sa tingin mo ba magde-design ako ng damit-pangkasal para sa'yo kung susubukan mong pasayahin ako ng isang mangkok ng noodles? Masyado kang walang muwang!" "Adam, kumagat ka, kagat ka lang... okay?" pagmamakaawa ni Thalia sa malambing na boses. Nagngangalit ang mga ngipin ni Adam. Hindi niya maiwasang sumimangot ng malalim. Malabo niyang naalala na sa tuwing umuuwi siya, kahit bihira lang ay ipagtitimpla siya nito ng pansit. Ngunit sa nakalipas na tatlong taon, hindi siya nagkaroon ng pagkakataong matikman ang niluto niyang pansit. Sa pag-iisip nito, ang kanyang mga mata ay nahulog sa mangkok ng mainit na pansit, at ang kanyang mabagsik na ekspresyon ay bahagyang umalog. Ang kamay niya na nakahawak sa baba ni Thalia ay hindi niya namamalayan. Habang iniisip ni Thalia na sa wakas ay papayag na siyang tikman ang kanyang pansit, bigla siyang nakarinig ng ringtone. Nag-ring ito na parang alarm. Hand phone iyon ni Adam. Tiningnan niya ang caller ID at sinagot ang tawag. "Adam, bad news! Halika sa ospital. Sinubukan ni Agnes na magpakamatay..."