Kabanata 7

"Magpahinga ka na. Tutulungan kita maglinis ng mama mo," nakangiting sabi ni James at tumayo. Ngunit, agad niyang napagtanto ang kanyang pagkakamali sa pagtukoy kay Serena bilang "nanay" ni Hayden. Ibinahagi niya ang isang sulyap kay Hayden at ngumiti ng mapait nang hindi nagpapaliwanag pa. Kakaiba ang naramdaman sa puso ni Hayden. Hindi niya akalain na may sinabing masama si James. Kinuha ni James ang first-aid kit at lumabas ng sala. Pagkatapos magligpit ay dumiretso siya sa kusina. Nag-iinit si Serena ng mantika sa kawali. Blanko ang ekspresyon ng mukha niya, para siyang naliligaw sa pag-iisip. “Mukhang distracted ka. Wag mo na masyadong isipin. Hindi ka naman ganito kahit noong umalis tayo sa kabisera," mahinang sabi ni James. "Alam ko kung gaano kalakas si Hayden. Hindi siya pupunta rito maliban na lang kung talagang minamaltrato siya ng mga Sterling." Marahan na bumuntong-hininga si Serena at kinagat ang mga labi. "Naramdaman ko rin iyon. Pero wala siyang balak sabihin. Hindi naman natin siya mapipilit na magsalita ‘di ba?" walang magawang sagot ni James. Sabay na bumuntong-hininga ang dalawa, mabigat sa loob. Napuno ng katahimikan ang kusina, at ang tanging ingay ay nagmumula sa kalan. "Ikinakagalit ko ito! Hindi namin siya pinagbuhatan ng kamay noong itinaas namin siya. Ano ang nagbibigay sa mga Sterling ng karapatang gawin ito? "Kung ipagtulakan pa nila ako, wala akong pakialam kahit sila pa ang mga Sterling! Sisiguraduhin kong makakamit ko ang hustisya para kay Hayden! Akala ba talaga nila matatakot ako sa kanila?" Naikuyom ni James ang kanyang mga kamao, at ang kanyang mga mata ay kumikinang sa galit. Mukhang nagdesisyon na talaga siya na kumilos. "Calm down. Wala naman siyang sinabing may ginawa sila sa kanya. Hindi natin masasabi kung ano talaga ang nangyari," Serena urged when she saw James getting riled up. Tumango si James at tumahimik. Ngunit ang kanyang mukha ay nanatiling maulap sa galit. "Siguro maaari natin siyang kausapin sa pagkain mamaya at tingnan kung sasabihin niya kung paano nasugatan ang kanyang ulo," maingat na mungkahi ni Serena. "Sige," pagsang-ayon ni James at tumango. Saka, pinitik niya ang kanyang dila at idinagdag, "Pero kahit ang mga Sterlings ang may pananagutan, sino tayo para makialam?" Isang matinding katahimikan ang namayani sa pagitan nila. Sabagay, foster parents lang sila ni Hayden. Paano sila nakikialam sa mga gawain ng kanyang biyolohikal na pamilya? "Pero nakita mo ba yung sugat niya? Sobrang lalim. Kung malala pa, baka nabasag na yung bungo niya! Kung ninakawan siya ng estranghero, yun na yun. Pero kung yung Sterlings, ibig sabihin meron siya. nagkaroon ng masamang oras doon sa nakalipas na tatlong taon!" Pinunasan ni Serena ang kanyang luha, nakaramdam ng lungkot. Pagkatapos, galit na galit siyang tumingin kay James. "Kasalanan mo lahat ito! Ikaw ang pumayag na palayain siya noong una. Ngayon tingnan kung saan siya dinala," akusado niya. "Siya ang gumawa ng sarili niyang pagpili. Hindi ko kayang panatilihin siya sa ilalim ng aking pakpak magpakailanman, 'di ba? Pero ito na ang huling pagkakataong may mang-maltrato sa kanya. Sisiguraduhin ko," James vowed. Pagkaraan ng ilang oras, lumabas sa kusina sina James at Serena na may dalang isang umuusok na plato ng mga pakpak ng manok, isang maliit na ulam ng salad, at ilang fries. Naalala nila noon kung gaano kasaya ni Hayden ang luto ni Serena, lalo na ang chicken wings. "Mukhang kamangha-mangha!" Naglalaway si Hayden habang nakatingin sa pagkain sa harapan niya. Siya ay nagugutom, at na-miss niya ang lasa ng luto ni Serena. Kinagat niya ang pakpak ng manok. Ang sarap kasing naalala niya. Mabilis na kinain ni Hayden ang pagkain, na nagpapasalamat at nasiyahan. Hindi niya akalain na magkakaroon ulit siya ng pagkakataong masiyahan sa luto ni Serena. "Huwag magmadali. Maglaan ng oras. Marami pa naman. Walang sinuman ang kukuha nito sa iyo. Iniisip mo sa akin na hindi ka pa nakakakain ng masasarap na pagkain sa Sterlings." Nakangiting sabi ni Serena. "Napakagaling lang!" Puno ang bibig ni Hayden habang nakangiting sumagot. Lalong kumirot ang puso nina James at Serena nang makita ang reaksyon ni Hayden. Lalo silang kumbinsido ngayon na hindi siya pinakitunguhan nang maayos sa tirahan ng Sterling. Tumigil sila sa pag-uusap at tahimik na pinanood si Hayden matapos kumain. Matagal na panahon na ang nakalipas mula noong huling pagkakataon na nagbahagi sila ng isang mapagmahal na sandali sa kanya. Nang matapos si Hayden sa kanyang pagkain, binuhusan siya ni Serena ng isang mangkok ng sopas. Inubos niya ito sa malalaking lagok at nagpakawala ng kasiya-siyang buntong-hininga. Naibsan ng init ng sabaw ang sakit ng kanyang mga sugat. "So, Hayden, ano ba talaga ang nangyari sa mga Sterling?" malumanay na tanong ni Serena na may pag-aalala. Ang tunay na pag-aalaga sa kanyang mga mata ay nakaantig sa puso ni Hayden. Nagpasiya siyang huwag magpigil at sinabi sa kanila ang lahat—ang mga pangyayari sa tirahan ng Sterling at ang pagmamaltrato na dinanas niya doon sa nakalipas na tatlong taon. Galit na galit sina James at Serena nang marinig ang ibinahagi niya. "Yung mga kasuklam-suklam na tao! Tao pa nga ba sila? Paano nila nagawa ito sa iyo? Pamilya ka nila! Paano ka nila minamaliit at tratuhin na parang isang tagalabas kung magkapareho kayo ng dugo? Paano... Paano ka nila tratuhin. ganyan?" Nakaramdam ng pagkadismaya si Serena na hindi mapigilan ang panginginig ng kanyang mga labi. Sumasakit ang puso niya sa matinding kalungkutan. Napuno ng galit ang bawat sulok ng sala. "Wala na silang dapat pag-isipan. Pinutol ko ang relasyon sa pamilyang iyon," pag-aaliw ni Hayden sa kanya habang naglalabas ng isang dokumento. "Pinapirma ko kay Francis itong kasunduang putulin ang aming pamilya bago ako umalis. Hindi na nila ako guguluhin." Nanlaki ang mata nina James at Serena sa papel. Tapos, nagkatinginan sila na parang hindi makapaniwala. Payag ba ang mga Sterling na pumunta ng ganoon kalayo? "Hindi ka naman nila pinilit na pirmahan 'to diba?" tanong ni James. "Hindi. Ako ang pumili n’un," nakangiting pag-assure sa kanya ni Hayden. Makikita sa kanyang ekspresyon na siya ay talagang payapa at malaya sa mga pasanin ng pamilyang iyon. Ramdam na ramdam nila ang tunay na kaligayahan ni Hayden sa sandaling iyon. "Kung ganoon, mula ngayon ay palagi kang magkakaroon ng bahay dito sa amin. Palagi kitang babalikan. Hinding hindi ka na nila magagawang saktan pa!" mabangis na sabi ni James. "Huwag kang mag-alala. Hindi nila ako guguluhin. Tuwang-tuwa sila na umalis ako," sagot ni Hayden with a light chuckle. "Sige. Tama na. Hayaan mo na si Hayden na magpahinga. Bukas na lang ulit natin susuriin ang sugat. Kung mukhang masama, pupunta tayo agad sa ospital," putol ni Serena sa usapan habang matamang nakatingin kay Hayden. "Sige. Magpahinga ka na." Tumango si James bilang pagsang-ayon. Dinala ni Serena si Hayden sa isang kwarto. "Ang kwartong ito ay laging iniingatan para sa iyo. Lagi ko itong nililinis, kaya dapat walang alikabok. Dito ka na matutulog ng mapayapa. Magpahinga ka na, okay?" Sabi ni Serena. "Okay. Salamat." Tumango si Hayden. Pagkatapos, umalis sina James at Serena. Mag-isa sa kwarto, nilingon ni Hayden ang paligid at medyo nakaramdam ng emosyon. Walang nagbago. Pakiramdam niya ay umatras siya sa nakaraan. Kasama ang mga Caldwell, mayroon siyang sariling silid, sapat na pagkain, at mapagmahal na pangangalaga ng isang pamilya. Walang ganoon sa mga Sterling. Humiga si Hayden sa kama at nagpakasawa sa ginhawa nito. Mabigat ang kanyang mga talukap, at nagsimulang sumara ang mga ito habang inaabot siya ng pagod. Mabilis siyang nakatulog. … Ang liwanag ng araw ay dumaloy sa bintana, at ramdam ni Hayden ang init nito sa kanyang mukha. Sabay, nakaramdam siya ng bigat sa kanya. "Hayden! Bumalik ka talaga!"