Kabanata 6 Magkaroon na Tayo ng Anak

Pilit na inihagis si Whitney sa sopa. Habang pinagmamasdan niya ang pagtanggal ni Damian sa kurbata nito at itinapon ito sa isang tabi, sa wakas ay naunawaan niya ang ibig nitong sabihin sa “patunayan ito”. “Huwag mo akong hawakan!” Mahigpit na hinawakan ni Whitney ang kwelyo ng kanyang kamiseta, ang kanyang mga mata ay kumikislap sa pag-aalala. “Ikakasal na tayo. Bakit hindi kita mahawakan?” Namumula ang mga mata ni Damian sa galit. Pagkatapos niyang magsalita ay dinaganan siya nito. Buong lakas na tinulak siya ni Whitney. “Sa tingin mo ba tama ang pagpilit sa akin?” Kung noon pa lang ay gusto na siya nito, ibibigay niya ang sarili sa lalaki nang walang pag-aalinlangan dahil mahal na mahal niya ito. Ngayon, ayaw niyang mahawakan siya nito ng kahit isang daliri lang. “Pilitin ka?” Humalakhak si Damian na may bakas ng malamig na panunuya sa kanyang mga mata. “Whitney, hindi mo ba kailanman naisip na hawakan ako?” Alam niyang mahal siya ni Whitney para isuko ang lahat. Tumatak sa puso ng babae ang panunuya niya. Ayaw na siyang kausapin ni Whitney. Tumulak siya gamit ang bawat onsa ng kanyang lakas. Ngunit sa huli, hindi niya nalampasan ang pagkakaiba ng lakas ng lalaki at babae. Madaling itinaas ni Damian ang kanyang magkabilang braso sa itaas ng kanyang ulo at ipinasok ang isa pang kamay sa ilalim ng kanyang shirt. Habang dumidikit ang mainit nitong palad sa balat niya, napuno ng pagnanasa ang mga mata nito. “Dahil wala kang tiwala sa akin, ano kaya kung magkaanak tayo? Matutuwa si Lolo, at magiging panatag ka.” Bumaba ang halik ni Damian sa kanya. Sabay galaw ng kamay nito para tanggalin ang butones ng pantalon niya. Dahil sa gulat ay mabilis na napalingon si Whitney sa gilid. Bahagya pang dumampi ang pisngi niya sa mga labi nito. “Damian! Wala ka bang pakialam kay Rachel?” bulalas niya. Nanlamig ang kamay ni Damian. Gaya ng inaasahan ni Whitney, gagana ang pagbanggit kay Rachel. Sa sumunod na segundo, hinawakan ni Damian ang baba ng babae at pilit na nilingon ang mukha nito sa kanya. “May pakialam man ako o wala ay walang kinalaman iyon sa gabing ito.” “Sa wakas inamin mo na...” Kahit na inihahanda na ni Whitney ang kanyang sarili, ang marinig niya itong umamin ay nagdulot pa rin ng kirot sa kanyang dibdib. “Hindi ba pinilit mo ako?” Pagkasabi noon ay ipinagpatuloy ni Damian ang paggalaw ng kanyang kamay habang nakahawak sa kanyang baba. Muling bumagsak ang halik, at napapikit si Whitney sa kawalan ng pag-asa. Biglang nanginig nang walang tigil ang phone niya sa mesa. Hahalikan na sana siya ni Damian nang maputol siya ng malakas na ugong. Ang ingay ay umaalingawngaw sa tahimik na kwarto, na parang may apurahang tumawag sa kanyang atensyon. Napabuntong-hininga, tumayo siya para sagutin ito. Nang samantalahin ang pagkakataon, mabilis na umatras si Whitney upang maglagay ng ilang distansya sa pagitan nila. “Mr. Howard, sinabi ni Ms. Yanes na hindi maganda ang pakiramdam niya kanina at pinakuha niya ako ng gamot. Pero pagbalik ko, wala na siya sa sasakyan.” Dumagundong ang boses ng tsuper sa phone. Nagdilim ang ekspresyon ni Damian, at sa unang pagkakataon ay nagpakita ang kanyang pagkairita. “Hindi mo man lang mabantayan ang isang tao? Kakaltasan ko ng isang buwan ang suweldo mo. I-send mo sa’kin ang lokasyon. Pupunta ako roon ngayon.” Pagkababa niya ay tumayo siya at tumingin kay Whitney na ngayon ay nakatayo malayo sa kanya. “Itigil mo ‘yang pag-aalburoto mo. Tandaan mo, ikaw lang ang pwedeng maging asawa ko.” Nang walang sinasabi, nanatili sa ibang lugar ang tingin ni Whitney. Hanggang sa umabot sa kanyang tenga ang tunog ng pagsara ng pinto ay tuluyang naibsan ang tensyon sa kanyang katawan. Bumagsak siya, nanghina ang buong katawan niya. Kung hindi dahil sa kalapit na wine cabinet, baka tuluyan na siyang bumagsak. Hindi niya inaasahan na ipipilit ni Damian ang sarili sa kanya. Sa loob ng maraming taon, malumanay ang pakikitungo nito sa kanya, hindi nagtataas ng boses. Kahit na ang pinakamaliit na pinsala ay magpapahirap sa lalaki sa pag-aalala. Ngunit ngayon, lahat ng lambing at pag-aalaga ay ibinigay kay Rachel. Kung ganoon nga ang kaso, bakit pa nito sinusubukang panatilihin siya? Ito ba ay para panoorin niya itong umibig sa iba? Para pahirapan siya? Nangingilid ang mga luha sa kanyang pisngi, ngunit pinunasan iyon ni Whitney. Inayos niya ang kanyang damit, pagkatapos ay umakyat sa itaas para mag-impake ng kanyang mga gamit. Bukod sa mga bagay na ibinigay sa kanya ni Damian, ang meron lamang siya ay isang solong maleta para sa kanyang mga gamit. Hindi na siya magtatagal dito. Kung sino man ang naging babae ng lugar na ito sa hinaharap ay walang kinalaman sa kanya. … Sa kalsada, nakatanggap ng tawag si Damian mula sa kanyang bodyguard. “Umalis si Ms. Spencer sa villa na may dalang maleta.” Pinagbantay niya sa bodyguard si Whitney. Sumiklab ang galit ni Damian. “Hindi mo man lang mabantayan ang isang babae?” “Idiniin niya ang kutsilyo sa kanyang leeg. Hindi namin siya napigilang umalis.” Sandaling katahimikan ang namayani sa loob ng sasakyan. Mababa ang boses ni Damian ngunit nagngangalit. “Sundan mo siya. Kapag nawala siya ulit, wala ka nang trabaho!”