Kabanata 8

Nginitian ako ni Kennedy, "What an ungrateful b*stard, dad had put so much attention on him for nothing." "Itigil mo iyan, Kennedy!" Sinamaan siya ng tingin ni Trent. Hindi niya maiwasang aliwin ako, "Gabi na at ang lolo mo ay nakapagpahinga na ng mapayapa. Kaya oras na para umuwi ka." "Okay. Salamat, Tiyo." Sina Trent at Kennedy ay parehong nasa late fifties. Wala silang anak pero at least namuhay sila ng mapayapa sa shares ng Roberts Group. Bagama't matalas ang dila ni Kennedy, kung tutuusin ay isa pa rin siyang mabait. Ang mag-asawa ay humantong sa isang buhay na napakabuti para sa mga tao upang maiinggit sa kanila. Habang lumalayo sila, nakatayo ako sa harap ng lapida ni Lolo na wala sa isip. Ngayong pumanaw na si Lolo at marahil ito na ang nagtapos sa relasyon namin ni Hendrix. Ang lahat ay pansamantala sa buhay na ito. Naglaho ang lahat pagdating ng panahon, at bago ko namalayan, nawala na ang lahat, pati na rin ang relasyon namin. "Lolo, mag-iingat ka. Bibisitahin kita pagkatapos ng ilang oras." Nakatayo sa harap ng lapida, yumuko ako ng malalim. Bago ako makababa, nagulat ako. Kailan dumating si Hendrix? Nakasuot ng itim si Hendrix, at ang kanyang mukha ay madilim at malamig. Nakatayo siya hindi kalayuan sa akin sa kanyang matangkad na pigura, at ang kanyang mga mata ay bumagsak sa lapida. Gaya ng dati, malalim ang ekspresyon niya para malaman ko ang emosyon niya ngayon. Nang lumingon ako sa kanya, inilipat niya ang kanyang tingin at nag-utos sa kanyang mababa at malalim na boses. "Tara na!" Nandito ba si Hendrix para sunduin ako? Nang papaalis na siya ay mabilis ko siyang pinigilan, "Hendrix, pumanaw na si Lolo. Kaya dapat mong talikuran ang nakaraan, at alam mong marami siyang nagawa para sa iyo noong nakaraan." He stared at me with his cold eyes and I was a loss for words. Akala ko magpapaka-fuse siya, pero umalis na lang siya nang walang sabi-sabi. Kaya naman sinundan ko siya palabas. Dumidilim na ang langit, at umalis na ang driver na magpapabalik sana sa akin nang dumating si Hendrix dito. Wala akong choice kundi bumalik sa kanya. Pinaandar niya agad ang makina ng kotse pagkapasok ko. Napakatahimik ng biyahe, kaya pinilit kong magtanong tungkol sa kalagayan ni Andrea. Gayunpaman, pinipigilan ko ang aking mga salita sa tuwing nakikita ko ang kanyang malungkot na mukha. Pagkaraan ng ilang oras, pinilit kong itanong, "Kamusta si Andrea?" Hindi naman ako ang nagtulak sa kanya, pero sa harap ko naman nangyari. "Shriek..." Itinulak ng inertia ang aking katawan pasulong nang huminto ang sasakyan. Bago pa ako makapag-react, naitulak na ako sa upuan na nakapatong ang katawan niya sa akin, at sa sobrang hirap ay hindi ako makagalaw kahit isang galaw. Tinitigan ako ni Hendrix sa mga mata niya, matalim at malamig. Nararamdaman kong may masamang mangyayari. Pinulot ko ang katawan ko at sinubukang ipaliwanag ang sarili ko, "Hendrix..." "Ano ang gusto mong marinig?" He mocked in his cold shivering voice, "Arianna, sa tingin mo ba hindi kita hihiwalayan dahil nasa iyo ang kahon mula kay Lolo?" Ang mga salita ay tumama sa akin nang husto at nagpadala ng panginginig sa aking gulugod. Alam na niya ang presensya ng kahon pagkatapos lamang ng ilang oras na natanggap ko ito. Ano pa ba sa lupa ang hindi niya alam? "Hindi ko siya tinulak." Sa wakas ay naipahayag ko ang aking nararamdaman. Tumingin ako ng malalim sa mga mata niya, nginisian ko siya, "Hendrix, hindi ko nga alam kung ano ang nasa loob ng kahon, at hindi ko naisip na gamitin iyon para maantala ang hiwalayan natin. Well, kung pipilitin mong hiwalayan, fine! I agree with that , tapusin na natin ang divorce certificate natin bukas." Madilim na ang langit ngayon. Naririnig ko ang patter-patter ng ulan na humahampas sa mga bintana habang naging malamig at tahimik ang kapaligiran. Nagulat si Hendrix dahil wala sa kanyang inaasahan na papayag akong hiwalayan ngayon. The next moment, he smirked on his thin lips, "Nakahiga pa rin si Andrea sa ospital, are you planning to avoid the responsibility by making this agreement?" "Ano ang inaasahan mo sa akin?" Ayun, nakahiga pa si Andrea sa ospital at ako ang dahilan niyan. Paano niya ito naiwan? "Puntahan mo siya at alagaan mo siya simula bukas." Inayos ni Hendrix ang kanyang posisyon at ipinatong ang kanyang kamay sa manibela. Nalipat ang tingin niya sa akin at umiwas siya ng tingin.