Kabanata 5

Nang marinig ito, natigilan si Andrea at nagdilim ang kanyang mga mata. Bumalik siya kay Hendrix at hinila ang sulok ng coat nito. Then she whispered, "Hendrix, it's all my fault last night. I should not disturb you and Arianna. Can you ask her to stay here and have breakfast with us? Just take it as my apology, okay?" ako... Well, ito ay tiyak na. Ang isang tao ay talagang hindi kailangang magsikap nang husto. Kailangan lang nilang maging maliit at magpakita ng kahinaan upang makuha ang hinahanap ng iba. Walang pakialam si Hendrix sa itsura ko. Nang marinig niya ang sinabi ni Andrea, lumingon siya sa akin at sinabing, "Sabay na tayong kumain!" Sabi niya sa malamig at nag-uutos na tono. Nasaktan ba ako? Nakasanayan ko na. Pilit akong ngumiti at tumango, "Salamat!" Hindi ko lang kayang tanggihan si Hendrix, not for a single time. Siya ang lalaking nahulog ko sa unang tingin, alam kong laging may puwang para sa kanya sa puso ko. Kahit na hindi niya ito gusto o pakialam. Hindi ko inaasahan na magkakaroon ako ng pagkakataon na magkaroon ng kanyang lutong bahay na almusal, dapat kong madama ang swerte na alam ko. Ang omelet at lugaw, walang espesyal na sasabihin ng mga tao, ngunit ito ay may kahulugan sa akin. Dahil pakiramdam ko noon pa man, ang lalaking tulad ni Hendrix ay paborito ng Diyos. Siya ay isinilang upang sakupin ang mundo, upang maging dominator, ngunit ngayon, handa na siyang makaalis sa maliit na kusina at maghanda ng almusal para sa kanyang minamahal. "Arianna, try mo yung omelet. Si Hendrix mismo ang gumawa. Ang sarap. Dati niya akong ginagawa nung kami pa." Sabi ni Andrea sabay abot sa akin ng isang plato ng omelet. Then she sweetly handed another plate for Hendrix, "Hendrix, you promised to go to Nulens with me today to see the flowers. You wouldn't break the appointment, right?" "I know," sabi ni Hendrix habang matikas na kumakain ng almusal. Siya ay palaging isang tao ng ilang mga salita, ngunit siya ay tila tumugon sa bawat tanong ni Andrea at bawat kahilingan. Parang nasanay na si Josiah sa lahat. He ate his breakfast gracefully, watching us like he's totally an outsider of our story. Nagbaba ako ng tingin at hindi ko maiwasang sumimangot. Ngayon ang libing ni Lolo. Kung umalis si Hendrix kasama si Andrea, huhusgahan ng mga Robert... Natapos ang almusal na ito sa isang tense na kapaligiran. After a quick bite, nakita kong tapos na kumain si Hendrix at umakyat sa taas para magpalit ng damit. Ibinaba ko ang chopsticks ko at sumunod sa kanya. Sa kwarto. Alam ni Hendrix na sumusunod ako sa likod at nagtanong sa walang pakialam na boses, "Anong problema?" With that, hinubad niya ang kanyang damit. Tumambad sa akin ang malakas niyang katawan na walang saplot. Out of instinct, tumalikod ako sa kanya at sinabing, "Ngayon ang libing ni Lolo!" May tunog ng pagpapalit ng damit sa likod ko, naririnig ko pa na nagzi-zipper siya sa pantalon niya. Pagkatapos ay sumagot siya ng walang pakialam, "Nasa kanila ka." Kumunot ang noo ko, "Hendrix, he is your grandfather." Si Hendrix ang panganay na anak ng pamilya Roberts. Kung wala siya sa oras na ito, ano ang iisipin ng iba pang miyembro ng pamilya Roberts? "I've asked Evan to take care of the funeral. You can talk to him about other details." Malamig na sabi ni Hendrix, na parang walang halaga sa kanya ang libing na ito. Nang makita ko siyang naglalakad patungo sa study room, nilakasan ko ang boses ko, "Hendrix, wala bang ibang mahalaga sayo kundi si Andrea? Ano ba ang pamilya mo?" Huminto si Hendrix at lumingon sa akin. Bahagyang naningkit ang itim niyang mga mata. Pagkatapos ay malamig niyang sinabi, "Wala ka pang karapatang makialam sa mga gawain ng mga Robert!" Pagkaraan ng isang paghinto, itinaas ni Hendrix ang kanyang manipis na labi at nagluwa ng ilang salita nang sarkastikong, "You don't deserve it!" Nang marinig ko ang mga salita niya, para akong binuhusan ng isang balde ng malamig na tubig sa aking ulo. Naramdaman ko ang lamig na dumaloy sa aking mga paa. Hindi ko maiwasang mapangiti nang marinig ko ang pag-alis niya. Hindi ko ito deserve! Napaka-ironic! Dalawang taon, hindi ko pa rin naiinit ang malamig niyang puso. "Akala ko ba bastos ka lang, pero hindi ko namalayan na napaka-ingal mo." Isang mapanuksong tawa ang lumabas sa gilid ko. Tumingin ako sa likod at nakita ko si Andrea na nakasandal sa frame ng pinto habang nakahalukipkip. Matagal nang nawala ang kainosentehan at cuteness sa kanyang mukha, tanging pagwawalang-bahala. Ito ang kanyang tunay na kulay!