Kabanata 3

Malinaw kong alam na ganap na imposibleng pigilan siya sa pag-alis, ngunit hindi ko malalaman kung hindi ko susubukan. Tumingala ako sa kanya, sinabi ko, "Sumasang-ayon ako sa diborsyo, ngunit sa isang kondisyon lamang. Kailangan mong manatili dito ngayong gabi at samahan ako sa libing ni Lolo. Pipirmahan ko kaagad ang mga papeles pagkatapos nito." Naningkit ang itim niyang mga mata na para bang nanunuya sa sinabi ko. "Please me, then," sabi niya habang bahagyang ngumisi. Pagkatapos, kumalas siya sa pagkakahawak at pumikit bago lumapit sa tenga ko. "Arianna, everything depends on your own skills. You can't just say without doing anything about it." Paos at malalim ang boses niya. Kahit papaano, alam ko na talaga ang ibig niyang sabihin. Ipinatong ko ang mga kamay ko sa bewang niya at inangat ang ulo ko para maabot ang labi niya. Napakalaki ng pinagkaiba namin sa taas kaya nakakatawa talaga ako. Hindi ko alam kung ano ang kadalasang nangyayari sa pagitan ng mga lalaki at babae pero kumilos na lang ako sa aking instinct, inabot ko ang kamay ko para tanggalin ang bath towel sa bewang niya. Nang marinig ko ang mabigat niyang paghinga, alam kong gumagana ito. Hindi ko talaga masabi ang nararamdaman ko noon. Ang pagkakaroon ng pangangailangan na gumamit ng ganoong paraan upang pigilan ang isang taong nagustuhan ko mula sa pag-alis, ito ay talagang... nakakaawa. Nang bumagsak ang bath towel sa lupa, dahan-dahan kong ibinaba ang aking mga daliri. Bigla niyang hinawakan ang kamay ko ng sobrang lakas. Tumingala ako at nakita ko ang madidilim niyang mga mata na may bakas ng pagka-imperturbability. "Tama na yan!" Ang malamig na mga salitang iyon ay nagpatigil sa akin ng ilang sandali. Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng dalawang salita, ngunit nakita ko na lang siyang nakasuot ng kaswal ngunit eleganteng kulay abong pajama na kanina ay nasa kama. Natigilan ako saglit, at saka napagtanto, pinili ba niyang... manatili? Wala man lang oras para maging masaya sa nakita ko, narinig ko ang mahinang boses ng isang babae na nagmumula sa labas ng bintana. "Hendrix..." Natigilan ako. Bago pa man ako makapag-react, nakita kong sumugod si Hendrix sa balcony. Pagkatapos ay dinampot niya ang kanyang coat at lumabas ng kwarto na mapurol ang mukha. Sa labas ng balkonahe, nakatayo si Andrea sa ulan sa kanyang manipis na damit, hinayaan ang ulan na bumuhos sa kanya. Ang mukhang marupok na dilag ay mukhang mas nakakadurog sa ulan. Sumunod na isinuot ni Hendrix ang coat niya. Bago pa niya ito matanong, niyakap siya ni Andrea ng mahigpit at humagulgol sa mga bisig nito. Nasaksihan ko ang eksenang ito, bigla kong naintindihan kung bakit ang dalawang taon na nakasama ko si Hendrix ay walang kwenta kumpara sa isang tawag ni Andrea. Pinapasok ni Hendrix si Andrea sa villa at inakay ito sa itaas. Bumaba ang tingin ko sa kanilang dalawa na basang-basa sa ulan, at hinaharangan ko sila sa taas ng hagdan. "Lumayo ka na!" mahinang sigaw ni Hendrix habang nakatingin sa akin na may naiinis na mukha. Masakit ba? Hindi ko rin alam, pero sigurado akong mas masakit sa mata kesa sa puso. Nasaksihan ko kung paano nagmahal ng iba ang lalaking mahal ko habang pinapahiya ako. "Hendrix, noong una tayong ikasal, nangako ka kay Lolo na hangga't nandito ako sa bahay na ito, hindi mo siya isasama." Dito lang kami nakatira ni Hendrix. Akala ko sapat na ang awa ko para hayaan si Andrea na makasama siya ng hindi mabilang na gabi. Bakit hindi siya maaaring manatili sa kanyang sariling mga hangganan ngunit tumawid sa linya at pumunta sa aking teritoryo? "Ha!" Biglang tumawa ng malamig si Hendrix at tinulak ako palayo. He said harshly, "Arianna, masyado kang mataas ang tingin mo sa sarili mo." Anong satirical remark. Nakatayo lang ako sa gilid at pinagmamasdan silang papasok sa guest room na parang isang bystander. Sa oras na iyon, alam ko na ito ay magiging isang kahabag-habag na gabi. Noon pa man ay mahina at may sakit si Andrea, at dahil sa ulan, nilagnat siya ng mataas. Inalagaan siya ni Hendrix at tinulungan siyang magpalit ng damit habang gumagamit ng tuwalya para mabawasan ang temperatura ng kanyang katawan. Marahil sa pag-iisip na iniistorbo ko sila, malamig na tumingin sa akin si Hendrix at sinabing, "Ikaw, bumalik ka sa lumang bahay!  Hindi uuwi si Andrea sa ganitong kalagayan." Hinihiling ba niya sa akin na bumalik sa lumang bahay nang mag-isa sa gabing ito? Gaano katawa... Alam ko, ako ang hindi ginusto. Tinitigan ko siya ng matagal, at gusto kong ipaalala sa kanya kung gaano kalayo ang lumang bahay at kung gaano kadelikado para sa isang babae na pumunta doon ng mag-isa sa gabing ito... ngunit hindi ko alam kung paano bigkasin ito. Gayunpaman, hindi ito ang mga bagay na pinapahalagahan niya. Ang inaalala lang niya ay kung magiging istorbo kay Andrea ang presensya ko. Pinipigilan ko ang aking kawalang-kasiyahan, mahinahon kong sinabi, "Babalik ako sa aking silid. Hindi nararapat na pumunta ako sa lumang bahay ngayon!" Alam kong wala siyang pakialam sa akin pero at least hindi ko hahayaang gumawa siya ng kalokohan. Paglabas ko pa lang ng guest room, nasagasaan ko si Josiah Saunders na kakamadali lang pumasok. Nakasuot pa rin sa manipis niyang katawan ang itim na pajama niya, marahil dahil nagmamadali siya. Hindi pinalitan ang kanyang sapatos at basang-basa na rin ang kanyang damit.