Kabanata 2

Sumaludo kay Bonnie ang pinuno nila. “Pakisakay na sa kotse, Ms. Bonita.” “Bakit ang dami mong dinalang tauhan dito?” Pinagmasdan ni Bonnie ang kanyang paligid, napapansin hindi lamang ang malaking bilang ng mga tao kundi pati na rin ang mabibigat na armas na hawak nila. “Isa kang pambansang kayamanan ng Arvandor, Ms. Bonita. Hindi namin hahayaang may mangyari sa’yo. Magdadala sana ako ng kahit sampung beses na mas maraming sundalo pa kung hindi ka lang nagsabi.” Ang lalaking nagsabi niyan ay si Brigham Hartley. Nakasuot siya ng navy blue epaulet sa kanyang mga balikat na pinalamutian ng dilaw na trim. Matangkad siya at may kahanga-hangang presensya. “Ano ka ba, pupunta lang ako sa research institute. Tsaka kaya ko naman ang sarili ko, okay?” walang pakialam na sabi ni Bonnie. “Ang buong mundo ay naghihintay para sa mga resulta ng iyong pananaliksik. Kung magtagumpay ka, ito ay magiging game-changer para sa sibilisasyon ng tao. Gagawin namin ang lahat upang matiyak ang iyong kaligtasan at maiwasan ang sinuman na malaman ang iyong tunay na pagkatao!” Sabi ni Brigham, sabik na sabik. Isa siyang malaking tagahanga ni Bonnie. Nagtaas ng kilay si Bonnie at sinubukang ibahin ang usapan. “Oh, nasaan si Jim?” “Nagpunta siya sa ibang bansa para sumali sa International Fighting Championship. Ako na muna ang bahala sa kaligtasan mo.” “Sige, tara na.” Sumakay si Bonnie sa sasakyan. Narinig ng mayordomo ng pamilyang Shepard ang kaguluhan at lumabas sa gate para alamin kung anong nangyayari. Laking gulat niya nang makita si Bonnie na sinusundo ng mga sundalong nakasuot ng camouflage. “Naku, ma’am! Si Ms. Bonnie ay hinuli ng mga pulis.” “Anong nangyari?” Nagulat si Vera. “Wala akong ideya, ma’am! Nakorner siya ng isang hukbo ng mga pulis at dinakip siya.” Mabilis na lumabas ng villa si Vera, kasunod sina Trina at Hadwin. Pagdating nila sa gate, matagal nang naglaho ang mga helicopter, at naabutan na lang ni Vera na papalayo ang mga SUV. “What the hell?” Namutla si Vera at hinawakan ang kanyang puso. “Lumabag sa batas si Bonnie?” tanong ni Trina. “Napakaraming tao ang dumating para hulihin siya! Ano kaya ang posibleng ginawa niya?” Kumunot ang noo ni Hadwin. Pagpatay? Maramihang homicide? O mas nakakabaliw pang bagay? Wala silang paraan para malaman sa ngayon. *** Pagkalipas ng dalawang araw, isang palakpakan ang sumabog sa tuktok na laboratoryo ng lungsod ng Pyralis. “Woohoo! Sa wakas ay nagtagumpay na tayo pagkatapos ng isang buong taon na pagtrabaho sa pananaliksik.” “Utang na loob natin ito kay Ms. Bonita. Hindi tayo makakabuo ng bagong carbon nanomaterial sa lalong madaling panahon nang wala ang kanyang patnubay!” “Tama, siya ang dahilan kung bakit tayo nagtagumpay! Magagawa natin ang mga pag-usad sa bawat industriya sa bansa kapag ang nanomaterial na ito ay malawak na gagamitin. Magandang balita ito para sa Arvandor!” “Mamanghain natin ang buong mundo!” Tuwang-tuwa, parang mga bata ang iginagalang at matatandang propesor. Si Bonnie, gayunpaman, ay nagpatuloy sa pag-inom ng kanyang kape nang mahinahon. Lumapit sa kanya ang isa sa mga matandang propesor. “Katatanggap ko lang ng tawag mula sa National Research Institute, Ms. Bonita. Gusto nilang malaman kung kailan ka puwede para isagawa ang press conference.” “Buweno, bahala na sila.” Pansamantalang nagtanong ang matandang propesor, “Ayos lang ba kung ako na ang mag-asikaso?” “Sige,” sabi ni Bonnie. “Ay, at maging ang International Collaborative Research Organization ay tumawag para magtanong tungkol dito ngayong nakuha na natin ang atensyon ng buong bansa. Kailangan mong pumunta sa press conference, okay?” Nag-aalala siya dahil kadalasan ay low-key si Bonnie at halos hindi sumisipot sa mga ganitong kaganapan. Saglit na nag-alinlangan si Bonnie at sinabing, “Okay.” ‘Woohoo!’ Nagdiwang sa loob-loob ang propesor. Akala niya talaga ay tatanggi ito. Kung tumanggi ito, malalagay sana siya sa mahirap na posisyon dahil pipilitin siya ng mga nakatataas na pilitin itong papuntahin. “Ako na ang bahala.” “Oo naman.” Kinawayan siya ni Bonnie at nagpatuloy sa pag-inom ng kanyang kape. Nanginig ang phone niya. Ipinakita ng caller ID na si Sigmund Knight iyon. Sinagot ito ni Bonnie, at lumabas ang sabik na boses ng matanda. “Nabalitaan kong hindi na tuloy ang kasal, Bonnie. Binabati kita!” Tawa siya ng tawa. Inaasahan na niyang sasabihin ito ng lalaki, kaya hinintay ni Bonnie na matapos ito. “Ngayon, ayon sa kasunduan natin, pag-iisipan mo ang pagpapakasal sa apo ko kung hindi ka na engaged. Oras na para tuparin mo ang pangakong iyon.” Nagtaas ng kilay si Bonnie. “Okay, pero papayag ba ang apo mo dito? Siya ang pinaka-hot na bachelor sa Pyralis. Kaya niyang amuhin ang sinumang babae.” “Kailangan niya. At saka, sinabihan ko siyang sunduin ka sa palengke malapit sa research institute para hindi niya malaman ang totoong pagkatao mo. Binigay ko na sa kanya ang number mo. Ite-text ka niya pagdating niya doon.” Tumunog ang kanyang telepono nang makatanggap siya ng mensaheng may nakasulat na “Andito na ako.” Narinig ito ni Sigmund at mabilis na sinabi, “Siguro nag-text na sa’yo ang apo ko. Makipagkita ka na sa kanya ngayon.” “Okay,” walang pakialam na sagot ni Bonnie. Umalis siya sa institute pagkatapos magpaalam sa mga propesor. Paglabas niya ng gusali, nakita niya ang isang kapansin-pansing itim na Maybach. “Mukhang pamilyar yan...” Tatlong taon na ang nakalilipas, matagumpay niyang ginamot ang ama ng isang mayamang tycoon mula sa ibang bansa. Binigyan siya ng limitadong edisyong Maybach bilang regalo—sampu lang ang meron nito sa mundo. Hindi siya mahilig magmaneho, kaya ibinigay niya ito kay Sigmund para sa kaarawan nito. Nang maalala ni Bonnie ang nangyari, bumaba ang bintana ng drayber, inilalahad ang isang guwapong mukha. “Hi, ikaw si Bonnie Shepard, tama?” “Oo.” Tumango si Bonnie, Sinuri niya ang lalaking nasa harapan niya. Nakasuot siya ng open-collared floral shirt na may kakaibang kwintas sa leeg, at tila mukhang tambay. Ito na ba ‘yong apo ni Sigmund? Anak ng tinapa? “Woah, hindi ko ine-expect na sobrang ganda mo!” puri niya, saka lumingon sa kung sino sa likod. “Ivor, ang swerte mong hayup ka! Marunong pumili si Sigmund.” Nang marinig ni Bonnie ang sinabi ng lalaki, napagtanto niyang nagkamali siya ng akala. Nang bubuksan na sana niya ang pinto ng kotse, isang malamig na boses mula sa likod ang nagsabi, “Wala akong pake, okay? Ayoko ngang maugnay diyan.” Walang imik na binuksan ni Bonnie ang pinto at pumasok sa kotse. Namangha siya nang makita niya ang aktwal na apo ni Sigmund. Bagaman siya ay 20 anyos pa lamang, nakapunta na siya sa maraming bansa at nakakita ng maraming magagandang lalaki, ngunit kakaunti lamang ang nakahanga sa kanya ng ganito. Gayunpaman, mabilis siyang umiwas ng tingin dahil hindi niya rin gustong maugnay sa lalaki. At saka, napansin niyang patuloy na gumagamit ng laptop ang lalaki at hindi man lang nag-abalang tingnan siya. Masasabi niyang ayaw din nitong masangkot. “Ms. Bonnie, ako si Ged Franklin, ang matalik na kaibigan ni Ivor,” wika ni Ged habang nagmamaneho. “Oh, hi,” magalang na sagot ni Bonnie. “Sana ayos lang sa’yo na itanong ko ‘to. Totoo bang hindi ka pa nakakapagtapos ng high school kahit 20 ka na?” “Uh-huh.” “Malapit ka nang kumuha ng entrance exam sa college, ano? Kailangan mo ba ng tulong para makapasok sa university? Nagtuturo ang lolo ko sa Pyralis University...” Patuloy na nagsasalita si Ged, ngunit sumagot lang si Bonnie ng “uh-huh”. Naisip niya na magkatulad sila ni Ivor. Nainis si Ged sa mga isang-pantig na sagot ni Bonnie at tumigil na sa pagtatanong. Ngunit sa sandaling iyon, nagsalita si Bonnie. “Dating kay Sigmund yung sasakyan, tama?” “Oo, paano mo nalaman ‘yon?” Nauusisang tanong ni Ged. Totoong sinabi ni Bonnie, “Buweno, regalo ko ito sa kanya.” Nang marinig niya iyon, tumingin sa kanya si Ivor—