Kabanata 8

Nanginginig ang kamay ni Yohan. Noong una, gusto niyang kumaway pabalik kay Clara, ngunit ang pagiging malamig at suplado niya ay ang humadlang sa kanya na gawin iyon. Sa huli, pinili niyang huwag pansinin ang bati ni Clara. Gayunpaman, bahagyang lumambot ang malamig niyang ekspresyon nang makita ang matingkad nitong ngiti. Nanatili siyang nakaupo saglit bago tumayo para umalis. Nang makaalis si Yohan, tinanong ni Clara ang matanda na may mababang tono, “Sir, bakit kayo nasa loob ng relo niya?” Sa halip ay tinanong siya ng matanda, “Nakikita mo ako?” “Oo. Nakikita at naririnig kita.” Nabigla si Daniel Morris, bilang panimula. Ilang taon na siyang patay. Ito ay ang unang pagkakataon na may nakakita sa kanya at isang babaeng estranghero pa! Ganun pa man, nagustuhan niya si Clara kaya hindi niya maiwasang mapangiti dito. “Kilala mo si Yohan?” tanong ni Daniel. Totoong sagot ni Clara, “Nagpakasal kami ilang oras lang ang nakalipas. Legal na asawa ko na siya ngayon.” Saglit na natahimik si Daniel. Nakatitig lang siya kay Clara dahil sa gulat. Maya-maya pa ay mahina niyang tinanong, “Paano mo nagawang mahulog siya sa’yo? Ay, nga pala. Ako ang lolo ni Yohan, si Daniel Morris. Ngayong pinakasalan mo na siya, lumalabas na lolo mo na rin ako. “Napakatigas ng ulo ni Yohan. Noong namatay ako, siya ay 26 taong gulang, ngunit hindi pa rin siya nakipag-date sa sinuman. “Hindi naman sa walang mga babaeng nagkakagusto sa kanya—kumbaga wala siyang gusto sa sinuman. Kami ng lola niya ay labis na nag-aalala tungkol sa kanyang buhay pag-ibig, pero wala naman kaming magagawa dito. “Pagkamatay ko, hindi ko alam paano, pero dumikit ang espiritu ko sa relong suot niya. Ah, palagi kong suot ang relong iyon noong buhay pa ako. Pagkatapos, niregalo ko sa kanya. Siguro ‘yon ang dahilan kung bakit. “Hindi sa kaya kong umalis sa relo araw-araw. Hindi ko alam kung kailan eksaktong oras para lumitaw ako. Sa tingin ko ang magnetic field sa paligid ko ay medyo kakaiba, at nagbibigay ito sa akin ng sapat na enerhiya para lumitaw sa harap mo.” Malumanay na sagot ni Clara, “Hindi na kailangang pag-isipan ang dahilan, Mr. Morris Senior. Malamang ay may dahilan kung bakit kayo nakadikit sa relo. Ang bawat sanhi ay may epekto. Dapat ka lang sumunod sa daloy. “Ang mga masyadong nag-iisip ay sasalutin ng mga alalahanin. Ang pinakamahalagang bagay sa pamumuhay ay ang pagkakaroon ng masayang buhay. Kahit na mamatay ka, maaari kang manatiling masayang espiritu.” Nahulog sa malalim na pag-iisip si Daniel pagkatapos. Hindi nagtagal, mabilis niyang sinabi, “Tumigil ka sa pagsasalita. Nakabalik na ang suplado kong apo.” Bumuntong-hininga si Clara bago muling inayos ang pagkakaupo. Nginitian siya ni Daniel, sa pag-aakalang magaling siyang artista. Bagama’t hindi sinabi ni Clara sa kanya kung paano niya nagawang sakupin ang puso ni Yohan, naramdaman ni Daniel na hindi na kailangan pang pag-initan siya pagkatapos marinig ang kanyang payo. Magiging maayos naman ang lahat basta alam nitong siya ang magiging apo. Umalis si Yohan kani-kanina para buhusan si Clara ng isang basong tubig. Bumalik siya dala ang baso at inilapag ito sa harap nito, saka bumalik sa upuan niya. “Sino yung kausap mo kanina?” tanong niya habang nakatitig sa babae. Hindi niya narinig ngayon ang nilalaman ng “usapan” ni Clara, ngunit masasabi niyang nagsasalita ito. Sagot ni Clara, “Tayo lang ang nandito. Sino pa ba ‘yon maliban sa’yo?” Matagal nang sinabi sa kanya ni Mark na hindi niya dapat sabihin kahit kanino ang tungkol sa kanyang spectral vision at supernatural foresight. Kahit ang matalik niyang kaibigan ay hindi alam ang tungkol sa mga ito. Noong bata pa si Clara, hindi niya maintindihan kung bakit. Nang tumanda siya, alam niyang ginagawa ito ni Mark para sa kanyang kapakanan. Kung malalaman ng lahat ang kanyang kakayahan at nakakakita at nakakausap niya ang mga multo, wala nang maglalakas-loob na lumapit sa kanya. Ang mas malala pa ay kung malalaman ng mga master ng mystic arts ang tungkol sa kanyang mga kakayahan, maaari nilang gamitin siya sa kanilang sariling kapakinabangan. Natahimik si Yohan. Wala silang masabi sa isa’t-isa ni Clara. Ngunit nanatiling nakatitig si Clara sa mukha ng lalaki. Gustong-gusto niyang titigan ito dahil sa kagwapuhan nito. Ang lalaki ay maaaring may malamig at supladong personalidad, ngunit wala siyang pakialam. Pwede naman niya itong ituring palagi na parang magandang estatwa. “Bakit ka nakatitig sa akin?” Hindi maiwasang magtanong ni Yohan. “Ang gwapo mo kasi.” Natahimik na naman si Yohan. “Kung hindi mo ako tiningnan, hindi mo malalaman na nakatingin ako sa’yo,” dagdag ni Clara. Hindi alam ni Yohan ang isasagot sa asawa. Tumingin ulit siya sa relo niya bago sumimangot. Nang mapansin ang ekspresyon ni Yohan, sinabi ni Daniel kay Clara, “Sinisisi ka ng pasaway na ‘to sa pag-aaksaya ng oras niya. Para sa kanya, ang oras ay pera. Nagagalit siya sa mga taong nag-aaksaya ng kahit isang minuto ng oras niya.” Masipag pa rin magtrabaho si Yohan pagkalipas ng lahat ng panahong ito. Si Daniel ay taos-pusong umaasa na si Yohan ay iiwan ang trabaho para lamang makasama si Clara. Baka matutunan niyang pasayahin si Clara nang walang pakialam sa paglipas ng panahon. Nagtaas lang ng kilay si Clara bilang ganti. Si Yohan ay hindi nagpanimula ng pangunahing paksa. Ni hindi niya alam kung bakit gusto siya nito pumunta dito. Paano siya nito masisisi sa pag-aaksaya ng oras nito? Talaga bang CEO ng isang kumpanya ang lalaking ito? Para kay Clara, parang siya ang CEO ng pagiging isip-bata. “Clara,” muling nagsalita si Yohan, malamig at malayo ang tingin niya. “Sana mailihim mo ang relasyon natin.” “Sikreto? Oh, sige. Gusto mong panatilihing sikreto ang kasal na ito, tama? Walang problema. Hindi ko ipagsasabi sa kahit kanino. Pinakasalan lang rin naman kita para maisakatuparan ang tadhana ko.” Hindi naman parang mahal ni Clara si Yohan. Ang totoo, hindi man lang niya nga alam ang pangalan nito bago niya ito pinakasalan. “Sino si Evelyn Caddel para sa’yo?” tanong ni Yohan. “Magkakilala lang kami,” sagot ni Clara. Parang may naisip siya, dahil mabilis niyang tinanong, “Gusto mo si Evelyn?” Sa kasong iyon, maaari siyang magsampa ng diborsyo kay Yohan sa courthouse ngayon. Kung tutuusin, sinunod na niya ang utos ng Diyos sa pamamagitan ng pagkuha ng sertipiko ng kasal. Nangangahulugan ito na dapat ay malaya na siyang magdesisyon kung gugustuhin niyang makipagdiborsiyo, tama ba? “Hindi, pero empleyado siya ng kumpanya. Ayokong malaman niya ang tungkol sa relasyon. Hindi magtatagal, magkakalat ang balita sa kumpanya at Donford City.” Ah, iyon pala ang dahilan kung bakit. Napangiti si Clara. “Huwag mong alalahanin iyon. Wala akong ibubulong kay Evelyn o sa kahit sinong kaluluwa.” Si Evelyn ay empleyado sa kumpanya ni Yohan. Nang hinihintay ni Clara si Evelyn sa labas ng Morris Corporation, nakita niya ang Maybach ni Yohan na lumampas sa kanya. Doon niya napagtagpi-tagpi ang mga piyesa. “Ang Morris Corporation ang kumpanya mo, tama? Kaya ikaw ang CEO ni Evelyn, oo?” Hindi itinanggi ni Yohan ang mga sagot. Tumango lang siya bilang tugon. “Sabi ko na nga ba. Noong hinihintay ko si Evelyn sa labas ng kumpanya mo, nakita ko yung sasakyan mo.” Hindi na tinuloy ni Yohan ang usapan. Nakita nga niya si Clara, pero hindi niya ito binati. Sa totoo nga, hindi man lang siya sumilip sa bintana o tumingin sa babae. Sobrang lamig ng pag-uugali niya. Parang estranghero ang tingin niya dito. “Sinabi mo ba sa mga tauhan mo na dalhin ako dito para lang pag-usapan ‘to?” Nanatiling tahimik si Yohan. Ito ang paraan niya ng pagsasabi ng “oo”. Inilabas ni Clara ang kanyang phone at binuksan ang WhatsApp. Pagkatapos ay tinapik niya ang QR code sa tabi ng kanyang profile bago ito ipinakita kay Yohan. “Add mo ako sa WhatsApp. Kung may sasabihin ka sa’kin, sa app mo na lang idaan. Alam mo, hindi na kailangan pang umabot pa sa ganito. Baka mapagkamalan kong magnanakaw o manloloko ang mga tauhan mo.” Humagalpak ng tawa si Daniel nang mga sandaling iyon, dahilan para mapasulyap si Clara sa kanya. Patuloy sa pagtawa si Daniel. Hindi pa rin siya nakikita ni Yohan, ni hindi niya naririnig ang kanyang pagtawa. Totoong hindi nakikita o naririnig ni Yohan ang kanyang lolo, ngunit napansin niyang pasulyap-sulyap si Clara sa direksyon sa tabi niya. Kaya naman, likas siyang lumingon din sa direksyon na iyon. Syempre, wala siyang nakita. “Sige. Pasensya na kung padalus-dalos.” Siningit ni Yohan ang paghingi ng tawad bago inilabas ang kanyang phone. Ini-scan niya ang QR code ni Clara at in-add ito sa WhatsApp. Nang ganoon lang, may ugnayan na sila sa WhatsApp.