Kabanata 6

Nagpatuloy si Clara sa pagsandal sa hood. Napatitig siya sa mataas na gusali sa kanyang harapan. Sa tuwing binabanggit ni Lilia ang kanyang mga anak, madalas siyang tuwang-tuwa at masaya. Parehong may kakayahan sina Peter at Evelyn, pagkatapos ng lahat. Si Evelyn, halimbawa, ay nakapagtrabaho sa ganoon kalaking kumpanya. Para sa mga taganayon, ang mga trabahong tulad niyan ay talagang nangingibabaw. Si Clara ay hindi pa nakakapasok sa kumpanyang ito, kaya hindi niya alam kung may mga naliligaw na espiritu sa kumpanya. Batay sa labas, napanasin niya na ito ay medyo ordinaryo naman. Wala itong kinalaman sa oras ng araw. Katulad din ng nakita niya ang multo ni Diana pagkaalis niya sa bundok at ang babaeng multo sa labas ng City Hall. Maulap ang araw noon, kaya walang direktang sikat ng araw na sumisikat sa siyudad. Kapag nakahanay ang mga magnetic field, madaling makita ni Clara ang mga supernatural na nilalang. Dahil sa kanyang spectral vision, nakakakita na siya ng mga multo mula pa noong bata pa siya, kaya nasanay na siya sa mga ito. Hindi siya natatakot sa tuwing nakakakita siya ng mga multo, gaano man kalagim at katakot-takot ang mga ito. Minsan ay sinabi niya sa isang multo na nagtangkang takutin siya na dapat itong matuwa na hindi siya marunong magpatahimik ng mga multo. Kung hindi, pinalayas na niya ito sa lugar. Ang pangunahing pasukan ng kumpanya ay patuloy na bumubukas at sumasara. Ang mga sasakyan ay papalabas din ng parking lot. Habang hinihintay ni Clara si Evelyn, nakita niya ang maraming sasakyan na nagmumula sa parking lot. Nakikita rin niya ang malawak na seleksyon ng mga sasakyan na nakaparada sa parking lot, na nagpapamukhang isang eksibisyon ito ng sasakyan. Naramdaman ni Clara na lahat ng empleyado ng kumpanya ay nagmamay-ari ng kotse. Ngunit iyon ang inaasahan sa isang malaking kumpanya. Nang magsimula siyang maghanap ng mga trabaho nang makapagtapos siya ng kolehiyo, hindi siya nasangkapan ng sapat na mga kasanayan at talento upang makakuha ng trabaho sa mga malalaking kumpanya. Sa tuwing makukuha siya sa mas maliliit na kumpanya, makikilala niya ang mga nawawalang espiritu na sumasamsam sa kanya at humihingi ng tulong sa kanya sa paghahanap ng hustisya para sa kanila. Oo, si Clara ay may malakas na kaugnayan sa mga supernatural na nilalang. Hindi siya natatakot sa mga multong patuloy na bumibisita sa kanya, ngunit habang tumatagal, nagsimula na siyang mainis sa mga ito. “Clara!” Isang pamilyar na boses ang narinig. Nakita ni Clara si Evelyn na tumatakbo palabas ng kumpanya. Nakasuot siya ng pananamit na pangtrabaho, at nakatali ang buhok. Nilagyan ng bahagyang kolorete ang magandang mukha niya, na nagmistula siyang propesyonal at may kakayahan. Nagtrabaho si Evelyn bilang secretary ng vice CEO ng kumpanya. “Evelyn!” Napatayo nang tuwid si Clara nang makita si Evelyn. Napangiti siya habang pinagmamasdan si Evelyn na tumatakbo papunta sa kanyang sasakyan. “Mag-ingat ka, Evelyn. Mataas pa naman ang takong mo,” paalala ni Clara kay Evelyn. Kasabay nito, lihim siyang nainggit sa kakayahan ni Evelyn na tumakbo habang nakasuot ng mataas na takong. Kung siya iyon, hindi siya magkakaroon ng lakas ng loob na maglakad-lakad habang nakasuot ng ganoong takong. Hindi niya talaga kaya ang ganoong klase ng sapatos. Bukod dito, kailangan ni Clara na umakyat at bumaba ng bundok araw-araw. Hindi niya kayang magsuot ng mataas na takong para gawin iyon. Maya-maya, huminto si Evelyn sa harap ni Clara. Ngumiti lang siya at sinabing, “Ayos lang. Sanay na ako. Kanina mo na pa ba ako hinihintay?” “Saglit pa lang naman. Sabi mo sa akin kumakain ka ng tanghalian sa ganitong oras, kaya pumunta ako rito ng limang minutong mas maaga. Salamat naman at maulap ngayon, kaya hindi naman mainit.” “Sabay na tayo mananghalian. Pagkatapos, pwede tayong mamili. May mga kailangan din naman akong bilhin, at gusto ng nanay ko na ikaw na ang magdala ng mga iyon pauwi.” Hindi malalaman ni Evelyn ang tungkol sa pagbisita ni Clara sa Donford City kung hindi dahil sa kahilingan ni Lilia. Sa pagkakaalam ni Evelyn, ang buhay ni Clara ay nasa kabundukan. Bihira siyang pumasok sa siyudad. “Okay.” Saktong papasok na sina Clara at Evelyn sa sasakyan, dalawang sasakyan ang humarurot palabas ng parking lot. Nang mapansin ni Evelyn ang pamilyar na Maybach, agad siyang sumeryoso at tumabi. Nang dahan-dahang dumaan ang Maybach sa kanya, nakita niya si Yohan, ang CEO ng Morris Corporation. “Magandang hapon, sir.” Hindi na bale kung marinig ni Yohan si Evelyn. Kailangan pa rin niyang batiin ito kahit anong mangyari. Nang makita ni Yohan sina Evelyn at Clara na magkasama, sa wakas ay napagtanto niyang hindi pumunta si Clara sa kumpanya para sa kanya. Nandito ito para hanapin si Evelyn. Si Evelyn ang sekretarya ng vice CEO. Madalas niyang kontakin si Yohan sa trabaho, kaya natural na pamilyar si Yohan kay Evelyn. Iniisip niya kung anong klaseng relasyon ang ibinahagi nina Clara at Evelyn. Hindi ibinaba ni Yohan ang bintana. Umupo lang siya nang maayos sa likod habang seryoso ang ekspresyon. Hindi nagtagal ay dumaan ang mga sasakyan palampas kina Clara at Evelyn. Pinagmasdan ni Evelyn ang mga sasakyang lumalayo sa kanyang paningin bago umiwas ng tingin. “Tara, kumain na tayo.” Agad siyang sumakay sa kotse ni Clara pagkatapos noon. Makalipas ang dalawang minuto, umalis na si Clara sa kumpanya. “Yung dalawang sasakyan na iyon ay pag-aari ng CEO ko at ng mga bodyguard niya. Napakabata pa ng CEO at may malamig at supladong personalidad. Madalas kong nakakasalamuha ang CEO sa trabaho. Sa tuwing ginagawa ko iyon, lagi akong kinikilabutan at paranoid. Mabuti na lang at hindi niya ako secretary dahil kung hindi, hindi ako makakatagal ng tatlong buwan.” Si Evelyn ay labis na natakot at iginagalang si Yohan. Hindi lang siya ang nagkikimkim ng mga damdaming iyon, karamihan sa mga tauhan sa Morris Corporation ay natatakot kay Yohan. Tumango lang si Clara bilang sagot. Hindi niya sinabi kay Evelyn na parang pamilyar sa kanya ang Maybach. Kamukhang-kamukha nito ang kotseng sinasakyan ng kanyang bagong asawa. At isa pa, ang kanyang asawa ay walang karagdagang kotse na puno ng mga bodyguard na sumusunod sa kanya. Bukod pa doon, hindi niya kailanman binigyan ng pansin ang plaka ng asawa niya, kaya hindi siya sigurado kung ito ang parehong sasakyan. Marahil ito ay ang parehong modelo. Ang Donford City ay lubhang maunlad na lungsod. Maraming mayayaman dito ang may sariling Maybach. Si Clara ay pumasok sa whirlwind marriage upang matupad ang kanyang kapalaran. Hangga’t nakakuha siya ng sertipiko ng kasal, gagawin niya ang gawaing ibinigay sa kanya ng Diyos. “Nga pala, Clara, bakit ka pumunta sa Donford City?” Mukhang nag-aalala si Evelyn. “Pwede mo naman akong sabihan kung kailangan mo ng tulong.” “Salamat. Sasabihan talaga kita kung kailangan ko ng tulong.” Nagpasalamat si Clara kay Evelyn. Wala siyang planong sabihin sa kanya kung bakit siya nasa Donford City. Dahil iyon ang nangyari, hindi na nagtanong pa si Evelyn. Nagpareserba na pala si Evelyn ng pribadong kwarto sa isang restaurant na malapit lang sa kilalang kalye. Nagtungo kaagad ang mga babae sa restaurant. Tanghalian na noon, kaya medyo marami ang mga taong kumakain. Buti na lang nakapagpareserba na ng kwarto si Evelyn nang maaga. Sa ganoong paraan, maaaring laktawan nila ni Clara ang oras ng paghihintay. “Ms. Caddel!” malawak na ngiti ang sinalubong ng manager kay Evelyn. Matapos hingin kay Evelyn ang numero ng kwarto ay masaya nitong hinatid siya at si Clara sa kwarto. Base sa magiliw na ugali ng manager, sigurado si Clara na si Evelyn ang regular na suki ng restaurant na ito. Habang kumakain sina Clara at Evelyn sa restaurant, si Yohan naman ay nagtanghalian sa Sunville Hotel gaya ng dati. Nag-iisa siya. Para sa ilang kadahilanan, sa kabila ng spread bilang isa sa kanyang mga regular na paborito, nadama niya na ang pagkain ay walang alindog. Hindi niya nilasap ang pagkain. Hindi nagtagal, ibinaba ni Yohan ang kanyang mga kubyertos at binawi ang dalawang tissue para idampi sa kanyang bibig. Pagkalapag niya ng tissue, tumayo siya at lumabas ng pribadong kwarto. Nang makita siya ng mga tauhan, magalang siyang binati ng mga ito. Hindi niya pinansin ang bati nila at lumiko pakanan bago humakbang sa corridor. “Mr. Morris.” Si William at ang mga bodyguard ay lumabas sa isa pang pribadong silid pagkatapos nilang mananghalian. Nang makita nila si Yohan sa labas ng corridor ay mabilis silang sumunod sa kanya. Habang naglalakad si Yohan ay nagtanong siya ba nay malalim na tono, “Bruce, nakita mo ba yung babaeng katabi ni Ms. Caddel kanina?” Sandaling nabigla ang bodyguard na nagngangalang Bruce Kent. Pagkatapos, mabilis siyang sumagot, “Oo, pero pahapyaw ko lang siya tinignan. Hindi ko siya masyadong namukhaan.” Ang natatandaan lang ni Bruce ay ang ganda ng babae at parang kaedad ni Evelyn. Gustong sabihin ni William kay Bruce na ang magandang babae ay asawa ni Yohan, ngunit pinipigilan niya ang kanyang dila. Dahil walang intensyon si Yohan na ipahayag ang kanyang kasal, hindi na rin naglakas-loob si William na ibuka ang kanyang bibig. “Alamin mo kung nasaan sila ni Ms. Caddel ngayon. Kapag nakaalis na si Ms. Caddel, dalhin mo siya sa akin.” Sumagot si Bruce, “Hindi si Ms. Caddel ang nagmaneho, kaya malamang na ihahatid siya ng babae pabalik sa kumpanya. Aabangan ko siya sa entrance.” Putol ni Yohan, “Huwag mong gawin iyon sa entrance. Gusto kong lapitan mo siya kapag mag-isa siya. Huwag mong hayaan may makakita sa’yo sa kumpanya.”