Kabanata 18

Sa tulong ni Jordan, nagkaroon ng bagong kidney ang tiyuhin ni Irene, at naging matagumpay ang operasyon. Gumaan ang pakiramdam ni Irene. Nanatili siya sa kanyang tiyuhin sa ospital ng ilang araw. Nang makitang maayos na ang paggaling ng kanyang tiyuhin, tinupad niya ang kanyang pangako at bumalik sa trabaho sa kumpanya ni Jordan. Itinaas-baba siya ni Jordan nang makita siyang sumulpot na naka-conventional outfit."Irene, sayang ang kagandahan mo sa pagbibihis ng ganito! Sayang! Wag mong gawing matandang dalaga sa hinaharap. Dapat. magbihis ka para ma-enjoy ko ang view kapag nasa opisina ako." Hindi siya pinansin ni Irene at kumuha ng tasa para ihanda ang tsaa ni Jordan gaya ng dati. Pagkatapos ay sinimulan niyang tingnan ang iskedyul ni Jordan ngayon. Pumikit si Jordan at humigop ng tsaa. Huminga siya ng mahabang buntong-hininga at sinabing, "Napakasarap ng tsaa na ginawa mo, Irene. Na-miss kita ng sobra at hindi ko magawa nang maayos ang trabaho ko nang hindi kita nakikita nitong mga araw na ito." Kinakausap niya ito noon sa isang bastos na paraan, ngunit ngayon ay lagi na niya itong kinakausap na may nakakalokong ngiti. Hindi pa rin siya pinansin ni Irene at iniyuko niya ang kanyang ulo. Nainis din si Jordan matapos niyang kausapin ang sarili nang matagal nang hindi ito sumasagot. Tumigil siya sa pagngiti at nagsimulang magseryoso. Tanghali na sa isang kisap-mata. Tumingin si Jordan sa kanyang relo at sinabing, "Let's go. Have lunch with me today!" "Tanghalian?" "Oo!" Dinala ni Jordan si Irene sa Hans, ang pinakasikat na restaurant sa San Fetillo. Madalas siyang dinadala ni Edric doon kapag magkasama sila. Nang makita ang pamilyar ngunit kakaibang lugar na ito, nakaramdam si Irene ng hindi maipaliwanag na dahilan. Ngunit dahil hindi niya magawang hilingin kay Jordan na pumunta sa ibang restaurant, pinigilan niya ang hindi komportable at pumasok sa loob kasama si Jordan. Hinila siya ni Jordan ng upuan para sa kanya na napaka-gentleman. Pagkaupo niya, sinabi nito sa kanya, "Sa ngayon, pinakamasarap daw ang mga ulam dito sa buong San Fetillo. Kumain ako dito noong isang araw at naisip kong masarap ito. Kaya gusto kitang dalhin dito para matikman. ." Hindi nagsalita si Irene. Talagang top-notch ang mga pagkaing niluto ng chef ni Han. Pagkatapos nilang maupo, umorder si Jordan ng mga specialty ni Han -- foie gras, escargot, steak, at red wine. Nag-ring ang phone niya nang matapos siyang mag-order. Kinuha niya ang telepono at sinagot ito sa labas. Mas komportable si Irene na wala si Jordan sa tabi niya. Tumingin siya sa paligid at nagulat siya nang makita niya si Lily. Nakasuot ng puting damit, magandang nakaupo si Lily di kalayuan sa kanya, tila may hinihintay. Nang makita ang kanyang marangal at matikas na kilos, naalala ni Irene ang hitsura nila ni Deborah noong unang beses silang dumating sa pamilyang Cook. Isang ngisi ang lumitaw sa kanyang mga labi. Ito marahil ang ibig nilang sabihin ng pagpunta mula sa basahan hanggang sa kayamanan. Habang iniisip ni Irene ang nakaraan, pumasok si Edric sa restaurant na may tuwid na postura. Kung gaano ka-romantic ang lalaki. Dinadala niya ito noon para sa hapunan, at ngayon ay dinala niya si Lily dito. Ang parehong lugar na may iba't ibang babae. Hindi ba niya kayang makaramdam ng hiya? Gayunpaman, hindi na kailangang mag-alala si Irene para kay Edric. Para sa isang lalaking katulad niya, ang pagpapalit ng kapareha ng babae ay kasing dali ng pagpapalit ng damit. Bakit siya mag-aalala kung ito ay hindi kanais-nais o hindi? Ayaw ni Irene na makita siya ni Edric kaya nagpalit siya ng upuan para nakatalikod siya sa kanila. Bumalik si Jordan pagkatapos ng tawag. Medyo nataranta siya nang makitang lumipat ang mga upuan, ngunit umupo siya nang walang sinasabi. Napansin niya sina Edric at Lily sa pagkakaupo niya. "Hindi ko inaasahang makikita ko si Edric dito." Sagot ni Irene, "Familiar ka ba sa kanya Mr. Reed?" "Only acquaintances," sagot ni Jordan, "By the way, Edric is a famous entrepreneur in San Fetillo. Diba sa San Fetillo ka ipinanganak at lumaki? Dapat kilala mo siya, di ba?" Pinisil ni Irene ang isang ngiti at sinabing, "Mr. Reed, ang sabi mo lang ay sikat na entrepreneur siya. Isa lang akong ordinaryong manggagawa. Paano ko makikilala ang ganoong kilalang tao?" "I don't think so. Edric and Nathan are at the same level. How can you not know Edric when you know Nathan? They both graduated from University of San Fetillo. Nga pala, kung tama ang pagkakaalala ko, nag-aral ka rin sa University. ng San Fetillo, tama ba?" "Oo!" "Irene, ikaw ang pinakamagandang babae sa Unibersidad ng San Fetillo, hindi ba?" "Hindi totoo yan. How would I deserve to be the most beautiful girl with my modest look?" tanggi ni Irene. "Hindi ka ba talaga? Sinong mas maganda sayo?" "I don't know. I had to do part-time job during college. How would I find time to care about beautiful girls or handsome guys?" "Ganun ba? Sayang at hindi mo ako nakilala kanina. Hinding-hindi kita hahayaang magdusa ng ganito kung nakilala kita noon pa." Ang mga salita ni Jordan ay nagpagulo sa alaala ni Irene. Bigla siyang tumingala at nakita niya ang lambing sa kanyang kaakit-akit na mga mata. Sabi niya, "Mr. Reed, assistant mo lang ako. Please don't say this kind of words to me. I can't take it!" "Of course you can. Irene, ikaw lang ang babaeng pagsasabihan ko ng mga ganitong bagay!" Ngumiti si Jordan sa kanya. Sa pagkakataong ito, biglang napatingin si Edric sa direksyon nila. Sa isang sulyap ay nakilala niya ang babaeng nakaharap sa kanya ng nakatalikod. Bumilis ang tibok ng puso niya at naging malungkot ang ekspresyon ng mukha niya nang makita ang ngiti sa mukha ni Jordan.