Kabanata 1

Ang bulubunduking bahagi sa hilagang-kanlurang rehiyon ng Dalsoria ay nanatiling natural at hindi nagalaw ng modernong kaunlaran. Walang mga kalsada at walang mga sasakyan. Kahit ang makakita ng tao rito ay napakabihira. Sa gitna ng mga bundok, may isang maliit at nakabukod na bahay. Sa likod nito ay may isang malawak na lugar na puno ng mga halamang gamot na nagkalat ang amoy sa hangin. Ang bahay ay maliit lang—sapat para magkasya ang isang kama at isang lamesa na punong-puno ng mga libro at papel. Sa kama, may isang matandang lalaki na nakahiga. Nakapikit siya, at kapansin-pansin ang payapang ekspresyon sa mukha niya. Sa tabi ng kama ay nakaupo ang isang binatilyong mga 17 o 18 taong gulang. "Nainggit ako sa'yo, Sal. Nakapagpaalam ka nang payapa sa edad na 81," bulong ni Icarus Frye na may bahagyang ngiti habang nakatingin kay Salazar Aldridge, ang matandang kakamatay lang. "Habang ako, napakalungkot ng buhay ko. Sino ba ang nakakaalam kung hanggang kailan pa ako maghihintay bago makapagpahinga?" Malalim ang buntong-hininga ni Icarus, bakas sa mga mata niya ang sakit at kawalang-pag-asa. Halos limang libong taon na ang nakalipas mula nang simulan niya ang landas ng cultivation. Sa kabila ng napakahabang panahong iyon, hindi niya magawang mamatay o umusad man lang sa susunod na yugto ng cultivation. Pagkatapos ng halos limang milenyo ng cultivation, nasa unang yugto pa rin siya—ang refinement phase! Oo, nasa pinaka-basic pa rin siya. Kung tutuusin, hindi pa nga ito itinuturing na tunay na yugto ng cultivation. Parang preparasyon lang ito para ihanda ang katawan ng isang tao para sa cultivation. Sa sandaling makarating lamang sa ikalawang yugto—ang foundation phase—maituturing na totoong sinimulan ang landas ng cultivation. Pero si Icarus, naipit sa refinement phase at walang paraan para maka-usad. Sa paglipas ng mga taon, nakainom na siya ng mahigit sampung libong foundation enhancement pills, pero wala pa ring nangyari. Noong unang milenyo, sinubukan siyang aliwin ng kanyang mentor sa pagsasabing mas malakas ang spiritual core niya kaysa sa iba, kaya kailangan niyang manatili nang mas matagal sa refinement phase. Pero lumipas ang libong taon, at pati ang mentor niya ay nagsimulang magduda kung tama ba ang hinala niya. Mortal lang ba talaga si Icarus na walang spiritual core? Pero kung ganun, paano niya nairaos ang isang libong taon nang walang kahit anong tanda ng pagtanda? Kalaunan, nagtagumpay ang mentor ni Icarus sa pag-akyat sa immortality at tuluyang iniwan ang mortal na mundo. Simula noon, wala nang nag-abala pang alamin ang estado ng cultivation ni Icarus. Habang tumatagal, unti-unting nabawasan ang spiritual energy at mga yaman ng mundo. Kahit makalusot man si Icarus sa refinement phase at umabot sa foundation phase, imposibleng makaakyat siya sa immortality. Pero sa totoo lang, hindi naman niya iniisip ang immortality. Gusto lang talaga niyang matapos ang nakakainis na refinement phase na ito! Yun ang kanyang obsession. Ngayon, nakarating na siya sa ika-9832 na stage ng refinement phase. Samantalang ang ibang cultivators, hanggang ika-12 stage lang bago makapasok sa foundation phase. Ang simpleng pag-iisip pa lang ng cultivation ay nakakaasar na kay Icarus. Huminga siya nang malalim, tumayo, at tumingin sa mga papel sa lamesa na puno ng kung anu-anong formula para sa gamot. "Kung alam ko lang na magiging ganito ka ka-obsessed sa gamot, hindi ko na sana itinuro 'to sa'yo noon!" sabi ni Icarus habang napailing nang walang magawa. Ayon sa huling habilin ni Salazar, kailangan niyang ayusin ang mga formulang ito at dalhin ang mga ito. Kasisimula pa lang niyang ayusin ang mga papel nang makarinig siya ng mga yabag sa labas. Agad siyang tumingala at sumilip sa bintana. Sa lugar kung saan itinayo ni Salazar ang bahay na ito, paano kaya nagawa ng kung sino mang tao na mahanap ito? Kumunot ang noo ni Icarus. Pagkalipas ng mga labinlimang minuto, isang grupo ng mga tao ang lumitaw sa harap ng bahay. Pito silang lahat—isang binata at dalaga, isang matandang lalaki sa wheelchair, at apat na maskuladong lalaking naka-suit na mistulang mga bodyguard. Sa unang tingin pa lang ni Icarus sa matandang nasa wheelchair, alam niyang naroon sila para humingi ng medikal na tulong. Lumapit ang gwapong lalaki sa bahay at malakas na tumawag, "Magandang araw, Dr. Aldridge. Ako si Fred Talbot mula sa Talbots ng Riverton. Nais po sana naming—" Binuksan ni Icarus ang pinto at pinutol ang sasabihin ni Fred. "Huli na kayo. Pumanaw na si Salazar Aldridge kamakailan lang." Napatigil ang lahat at bakas sa mga mukha nila ang pagkabigla. Ano? Si Salazar Aldridge, ang henyo sa medisina na pinaghirapan nilang mahanap... patay na? "P-Paano nangyari 'to…" usal ni Fred habang namumutla. Nakatingin siya nang walang kibo kay Icarus. Para gamutin ang malubhang kondisyon ni Jeremiah Talbot, lolo ni Fred, ginamit ng pamilya Talbot ang lahat ng yaman at koneksyon nila. Gumastos sila ng napakaraming pera at pagod bago nila nalaman ang kinaroroonan ni Salazar, na halos dalawang dekada nang nagtatago sa lipunan. Pagkatapos ng matinding hirap at sakripisyo, natunton din nila ang bahay ni Salazar, pero sa halip, isang masakit na balita ang sumalubong sa kanila! "Ang malas naman! Kakasimula pa lang namin siyang matagpuan… Hindi, hindi puwedeng totoo 'to. Buhay pa si Dr. Aldridge! Ayaw lang niya kaming makita at nagtatago siya!" sigaw ni Ruth Talbot, ang magandang dalaga, habang nag-aalab ang emosyon. Namumula na ang kanyang mga mata mula sa luha. "Tama! Nasa loob si Dr. Aldridge!" sagot ni Fred, puno ng pag-asa. Pumasok siya sa bahay at agad nakita si Salazar na nakahiga sa kama na nakapikit. Nang lapitan niya ito, napagtanto niyang hindi na humihinga ang matanda. "P-Paano nangyari 'to…" halos mabuwal si Fred, parang nawala ang lahat ng lakas niya. "Sabi ko na sa inyo, pumanaw na si Salazar. Maaari na kayong umalis," sabi ni Icarus, nakakunot ang noo. Naiinis siya sa ginawang pagpasok ni Fred nang walang paalam. Biglang may naisip si Fred. Humarap siya kay Icarus. "Ikaw ang alagad ni Dr. Aldridge, hindi ba? Sigurado akong naipasa niya sa'yo ang kaalaman niya sa medisina. Pwede mong gamutin ang lolo namin. Anumang halaga, ibibigay namin sa'yo kung magtagumpay ka!" Umiling si Icarus at sinagot, "Hindi ako alagad niya. Isa lang akong… matagal nang kaibigan niya." Sa totoo lang, si Icarus ang naging guro ni Salazar. Sa impluwensya niya, napili ni Salazar ang medisina noong 15 taong gulang pa lang ito. Pero wala rin namang silbi kung sabihin niya ito—walang maniniwala sa kanya. Kahit ang magpanggap na kaibigan ni Salazar ay nakakapagtaka rin. Halatang wala pa sa 20 si Icarus, habang si Salazar ay nasa 80s na. Paano nga ba naging magkaibigan ang dalawa na may napakalaking agwat sa edad? Gayunpaman, walang may lakas ng loob na pag-isipan ito ngayon. Lahat sila ay nagluluksa matapos mawasak ang pag-asa nila. Samantala, nang marinig ni Jeremiah ang balita tungkol sa pagpanaw ni Salazar, napayuko siya sa kanyang wheelchair na may panlulumo sa mga mata. Ganito talaga ang tadhana. Dumating na ang oras niya. Wala nang silbi pang lumaban. Labis na nalungkot si Ruth nang makita si Jeremiah sa ganoong kalagayan. Hindi niya mapigilan ang pag-iyak. Nakakunot ang noo, biglang nagtanong si Icarus kay Jeremiah, "Nasa 73 ka na. Mahaba na rin 'yan, hindi ba? Hindi ba sapat na 'yan? Bakit mo pa gustong mabuhay nang mas matagal?" Napamulagat ang lahat sa narinig. Nagtaka sila kung paano nalaman ni Icarus ang edad ni Jeremiah. Pero nang maunawaan nila ang sinabi niya, biglang tumigas ang mga ekspresyon nila. Ipinapahiwatig ba niya na sapat na ang buhay ni Jeremiah? Sino bang tao ang magsasabing sapat na ang tagal ng buhay nila? Ano ba ang ibig niyang sabihin? Tinutukso ba niya si Jeremiah? Insulto ba ito? "Anong pinagsasabi mo, hayop ka?" galit na galit na sabi ni Fred habang sumugod ng suntok kay Icarus, bakas sa mukha ang galit. Bahagyang nagbago ang tingin ni Icarus, pero hindi siya gumalaw kahit kaunti. Bago pa man tumama ang kamao ni Fred, pakiramdam niya ay parang may malakas na pwersang tumama sa kanya. Napalipad siya pabalik at bumagsak sa lupa. Nanlaki ang mga mata ng lahat. Hindi sila makapaniwala. Malinaw na si Fred ang nanuntok, pero ni hindi gumalaw si Icarus. Paano napunta si Fred sa lupa? "Fred!" sigaw ni Ruth. Sa wakas, natauhan ang apat na bodyguard at naglakad palapit kay Icarus. "Walang gagalaw!" utos ni Jeremiah sa paos na boses, kaya biglang huminto ang apat. Hawak ang kanyang dibdib, dahan-dahang bumangon si Fred mula sa lupa at tinitigan si Icarus na bakas ang takot sa kanyang mukha. "Pasensya na kung naging bastos kami, binata. Ano ang pangalan mo?" tanong ni Jeremiah. "Icarus Frye." Tumango si Jeremiah bilang pagbati at ngumiti bago sumagot, "Tinanong mo kung bakit gusto ko pang mabuhay. Sasagutin ko na ngayon. Gusto ko pang makasama ang pamilya ko nang mas matagal. Gusto kong makita ang paglaki ng mga apo ko. Gusto kong masaksihan silang magpakasal, bumuo ng sarili nilang pamilya, at magkaroon ng mga anak." "Hindi ba't ganito rin ang nararamdaman ng lahat? Lahat tayo ay umaasang umunlad ang pamilya natin at maging maayos ang buhay nila." "Lolo…" mas lalong humagulgol si Ruth matapos marinig ang sinabi ni Jeremiah. Samantala, nang marinig ang salitang "pamilya," bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Icarus. Para sa kanya, alaala na lang ang pamilya. Pero para sa karaniwang tao, ang pamilya ay isang permanenteng bahagi ng buhay na naipapasa mula sa isang henerasyon patungo sa isa pa. Hindi ba't karamihan sa mga mortal ay hangad ang mas mahabang buhay? "May end-stage lung cancer ka, hindi ba? Mas mababa pa sa tatlong buwan ang natitira sa'yo. Sulitin mo na ang huling mga sandali mo," sabi ni Icarus bago bumalik sa loob ng bahay at isinara ang pinto. Nagulat ang mga Talbot. Paano nalaman ni Icarus na may lung cancer si Jeremiah sa simpleng tingin lang? At tama pa siya—sinabi rin ng mga doktor na mas mababa pa sa tatlong buwan ang natitira kay Jeremiah. Siguradong alagad ni Salazar si Icarus! Pagkatapos mahimasmasan, kumatok si Fred sa pinto at sumigaw, "Mr. Frye, alagad ka ni Dr. Aldridge, hindi ba? Pakiusap, gamutin mo ang lolo ko. Nakiusap ako sa'yo! Gagawin namin ang lahat—" "Ang buhay at kamatayan ng isang tao ay nakasalalay sa tadhana. Umalis na kayong lahat. Kung hindi, huwag niyo akong sisihin kung hindi ko kayo pakikitunguhan nang maayos," malamig na boses ni Icarus na narinig mula sa loob ng bahay. "Dapat maawain ang isang doktor! Paano mo magagawang tanggihan ang pagsagip sa buhay—" galit na sigaw ni Fred. "Freddy, bumalik ka rito," sabi ni Jeremiah. "Lolo!" sigaw ni Fred, namumula ang mga mata habang nakatingin kay Jeremiah. "Tama ang binata. Ang buhay at kamatayan ay parehong itinakda ng tadhana. Kung ito ang kapalaran ko, paano ko ito lilinlangin? Tara na," sabi ni Jeremiah. Sa seryosong tono, tumawag siya sa bahay, "Binata, lubos ang respeto ko kay Mr. Aldridge. Hindi ko inaasahang pumanaw na pala siya… Alam kong naistorbo namin ang katahimikan niya sa pagpunta namin dito, at taos-puso akong humihingi ng paumanhin. Sana'y magkaroon siya ng payapang pahinga." Pagkatapos magsalita ni Jeremiah, inutusan niya ang lahat na umalis. Kahit ayaw tanggapin ni Fred ang naging resulta, wala siyang magawa kundi sumunod kay Jeremiah. Habang pauwi, nanahimik ang lahat at mabigat ang hangin sa paligid. Napansin ni Fred ang seryosong ekspresyon ng nakababatang kapatid na si Ruth kaya nagtanong, "Ano'ng iniisip mo, Ruth?" Bahagyang nakakunot ang noo, mahinang sabi ni Ruth, "Pakiramdam ko pamilyar si Icarus. Parang nakita ko na siya dati." "Paano mangyayari 'yun? Ngayon lang tayo napunta sa northwestern region. Paano mo makikilala si Icarus dati?" tanong ni Fred. "Tama ka, pero… talagang parang pamilyar siya sa'kin," sagot ni Ruth habang hinahaplos ang sentido niya. Dahil masama ang loob, binalewala ni Fred si Ruth. Inakala niyang nagkakamali lang ito. Pero ilang hakbang pa lang, biglang huminto si Ruth. "A-Alam ko na! Nakita ko siya dati sa school!"