Kabanata 16

Ang tingin ni Icarus ay hungkag, ngunit puno rin ng hindi matatawarang lamig. Mahirap paniwalaan na ang ganoong mga mata ay pag-aari ng isang taong wala pang dalawampung taong gulang. Makalipas ang ilang sandali, tumalikod si Icarus. Patuloy pa rin si Walter sa pagmamakaawa habang nanginginig ang buong katawan. May malaking basang bahagi sa harapan ng kanyang pantalon. Walang ekspresyon si Icarus nang sipain niya ang kanang tuhod ni Walter. Kasunod nito, narinig ang nakakakilabot na tunog ng butong nabali. Hinawakan ni Walter ang kanyang tuhod at napasigaw sa sakit. “Kung may susunod pang pagkakataon, babaliin ko na ang leeg mo,” malamig na sabi ni Icarus. Pagkatapos, bumaling siya kay Ruth at sinabing, “Tara na. Malapit na ang bahay ko.” Hindi pa rin makapaniwala si Isaac, ngunit binalewala siya ni Icarus. Alam niya mula pa kanina na sinusundan sila ni Isaac gamit ang kotse nito. Tumango si Ruth bilang sagot, ngunit bigla niyang naisip ang isang bagay. Lumingon siya kay Isaac at nagtanong, “Uncle Isaac, bakit ka nandito?” “Nag-aalala ako sa kaligtasan mo, kaya sinundan kita,” sagot ni Isaac. “Oh… Sige, sundan mo na lang kami gamit ang kotse. Kapag nakuha ko na ang mga halamang-gamot, sabay na tayong aalis,” sabi ni Ruth bago sumunod kay Icarus. Tiningnan ni Isaac ang dalawampung duguang tauhan na nakakalat sa lupa, puno ng pagkagulat ang kanyang mga mata. Bilang isang 8th-stage innate fighter, itinuturing niyang magaling siya sa laban. Pero alam niyang lampas sa kanyang kakayahan ang labanan ang mahigit 20 tauhang armado nang hindi man lang nasusugatan. Ngunit nagawa iyon ni Icarus nang napakadali. Sa maikling dalawang minuto mula nang mapansin ni Isaac ang kaguluhan, iparada ang kotse, at tumakbo papunta sa eskinita, natapos na ni Icarus ang dalawampung tauhan. Gaano siya kalakas? At kung isasama pa ang malamig niyang tingin kanina... “Ang binatang ito ay hindi pangkaraniwang tao!” bulalas ni Isaac. ... Naabutan ni Ruth si Icarus, nakatingin siya sa kanang braso nito. Mahina siyang nagtanong, “Icarus, okay lang ba ang braso mo? Dapat ba tayong magpunta sa ospital?” “Ayos lang ako,” sagot ni Icarus. “Paano mong nasabing ayos ka lang?” tanong ni Ruth nang may konting pag-aalala. Nasangga ni Icarus ang pamalong iyon para sa kanya, at nabali pa nga ang bakal. Paano magiging okay ang braso niya ngayon? “Kung sinabi kong ayos ako, ibig sabihin ayos lang ako,” diin ni Icarus habang tumingin kay Ruth. Gusto pa sanang magsalita ni Ruth, pero natakot siyang baka mainis si Icarus. Baka hindi niya makuha ang mga halamang-gamot kung mapipikon ito, kaya’t nagtimpi na lang siya. Habang naglalakad si Ruth sa likuran ni Icarus, nakatitig siya sa likod nito. Nang maalala niya kung paano hinarap ni Icarus ang lahat ng tauhang iyon nang mag-isa, bumilis ang tibok ng kanyang puso. “Kaedad ko lang siya. Paano siya naging ganito kalakas?” tanong ni Ruth sa sarili habang kinagat ang kanyang labi. Tatlong minuto ang lumipas, dinala ni Icarus si Ruth sa bakuran ng kanyang tirahan. “Dito ka pala nakatira…” sabi ni Ruth habang tumitingala sa lumang gusali na may maliit na bakuran. “Nakatira ako sa ikalawang palapag,” sabi ni Icarus habang inaakay siya paakyat. Pagkapasok nila, dumiretso si Icarus sa storage room. Samantala, tumingin-tingin si Ruth sa paligid nang may pagkamausisa. Napakasimple ng bahay ni Icarus. Walang laman ang sala—wala ni kahit anong kasangkapan, kahit TV. Hindi maiwasan ni Ruth mag-isip kung ano ang ginagawa ni Icarus bilang libangan. Hindi nagtagal, nalubog siya sa sarili niyang mga pag-iisip. “Halika rito,” tawag ni Icarus sa kanya, pinutol ang kanyang pagmuni-muni. Agad na lumapit si Ruth. Pagdating niya sa pintuan ng storage room, sinalubong siya ng mabangong amoy ng mga halamang-gamot. Pagkatapos, nakita niya ang silid na punung-puno ng mga halamang-gamot na nagkalat sa paligid. “Stellanus Plant…” Hinalukay ni Icarus ang tambak ng mga halamang-gamot na parang naghahanap sa tambak ng basura. Pero sa totoo lang, bawat halamang-gamot sa “tambak” na ito ay napakahalaga. Makalipas ang isang minuto, inabot ni Icarus kay Ruth ang tig-isang tangkay ng Stellanus Plant at Lunaria Bloom. “Patuyuin mo ang mga ito at gawing pulbos. Pagkatapos, pakuluan mo ayon sa dosis ng medicinal formula ko,” bilin ni Icarus. “Sige, naintindihan ko!” sagot ni Ruth habang hawak ang mga halamang-gamot. Namula ang kanyang mukha sa tuwa. Sa tulong ng dalawang halamang-gamot na ito, maaaring humaba ng sampung taon ang buhay ni Jeremiah! “Salamat, Icarus,” taos-pusong sabi ni Ruth. Hindi lang iniligtas ni Icarus ang buhay ni Jeremiah, ginamit pa niya ang braso niya para protektahan siya kanina. “Hindi ka naman pala kasing lamig ng inaakala. Isa kang mabuting tao,” sabi ni Ruth, kumikislap ang mga mata habang nakatingin kay Icarus. Ang tingin na iyon ay nagpaalala kay Icarus ng isang babae mula maraming taon na ang nakaraan, na tumingin din sa kanya sa parehong paraan. Ayaw ni Icarus na bumabalik sa isipan niya ang mga alaala nang biglaan. Kaya umiling siya at sinabi kay Ruth, “Dapat ka nang umalis. Hindi kita iimbitahan na maghapunan dito.” Lubos na sinira ng komento niyang iyon ang magandang sandali. “Aba, parang gusto ko pang kumain dito! Hmph!” hirit ni Ruth habang padabog na humakbang palayo. Pero makalipas ang ilang hakbang, bumalik siya at nagtanong, “Icarus, hindi ba binigyan ka ng tseke ni Daddy nung isang araw? Bakit nakatira ka pa rin sa ganitong lugar?” “Alam mo ba kung nasaan ang pinakamalaki at pinakamarangyang mansyon sa buong Dalsoria?” tanong ni Icarus. Umiling si Ruth. “Ang Manor 101 sa Centrone. Napakalaki ng mansyong iyon, na parang maliit na kubo lang ang bahay niyo kung ikukumpara. May natural na bukal, hardin—lahat ng maiisip mo… Pero wala pang tumira doon sa mahigit isang daang taon,” paliwanag ni Icarus. “Gusto mo bang bilhin ang mansyong iyon? Siguradong napakamahal niyan,” sabi ni Ruth na nanlalaki ang mga mata. “Hindi. Ang ibig kong sabihin, ako ang may-ari ng mansyong iyon, pero matagal na akong hindi nakatira doon,” sagot ni Icarus na may ngiti. ... Pag-alis ni Ruth, nagpasya si Icarus na diligan ang kanyang taniman ng gulay. Paalis na sana siya nang marinig niya ang mga yabag sa ibaba. Agad niyang naalala ang pigil na paghikbi ni Irene kagabi. Sa tagal ng karanasan ni Icarus, alam niya na 95 porsyento ng mga problema ng tao sa kasalukuyang lipunan ay nagmumula sa kakulangan sa pera. Sa madaling salita, karamihan sa mga problema ay maaaring masolusyonan ng pera. Para kay Icarus, ang pera ang pinakamadaling makuha. Kaya bumalik siya sa kanyang kwarto at kumuha ng bungkos ng pera na halos 100 libong dolyar mula sa kanyang drawer. Hindi na niya maalala kung paano niya nakuha ang pera. Ibinulsa ni Icarus ang pera, bumaba ng hagdan, at kumatok sa pintuan ni Irene. “Sandali lang!” sagot ni Irene habang lumalabas mula sa banyo, pinupunasan ang buhok gamit ang tuwalya. Malamang kakaligo lang niya. “Ikaw pala, Icarus. Pasok ka,” sabi ni Irene na may ngiti habang binubuksan ang pinto para papasukin siya. “Di ba naghahanda ngayon ang Hindale High para sa anniversary nito? May practice si Luna kaya uuwi siya ng 6:30 ng gabi. Hindi pa ako nagluluto kasi hinihintay ko siya. Gutom ka ba? Pwede akong magluto ng noodles muna para sa’yo,” sabi ni Irene, iniisip na kaya dumalaw si Icarus ay para maghapunan. “Hindi ako gutom, Ms. Webb. Gusto ko lang itanong kung may pinagdadaanan ka bang problema kamakailan,” diretsahang sabi ni Icarus. “Problema?” Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Irene bago niya pilit na ngumiti at umiling. “Icarus, wala akong problema.” “Kagabi, hindi ako makatulog at… sa tingin ko, narinig kitang umiiyak,” sabi ni Icarus. “B-Baka namalik-mata ka lang, Icarus,” sagot ni Irene habang kinakagat ang kanyang labi. “Sa tingin ko hindi ako namali ng dinig.. Wala si Luna ngayon, kaya wala kang kailangang itago sa akin,” pagpupumilit ni Icarus. Tinitigan ni Irene si Icarus nang tahimik ng ilang segundo bago namula ang kanyang mga mata. Sinimulan niyang ikwento ang lahat. “Kamakailan, palaging pumupunta ang ex-husband ko sa restoran kung saan ako nagtatrabaho, gumagawa ng gulo at humihingi ng pera. Dahil sa kanya, nawalan ako ng trabaho. “Noong nakaraang linggo, tumawag sila na nadulas daw ang tatay ko habang nagtatrabaho sa bukid at nasaktan ang kanyang gulugod. Ang operasyon ay nagkakahalaga ng 50 libong dolyar… “Sa mga nakaraang taon, nagtatrabaho ako sa restoran at sapat lang ang kita ko para sa matrikula ni Luna at pang-araw-araw na gastusin—wala akong ipon. Pero kailangan ng tatay ko ng operasyon agad para sa kanyang pinsala. Kung maghintay pa kami, maaaring tuluyang ma-paralisa siya. “Pero wala akong pera para sa operasyon niya. Ngayon na nawalan pa ako ng trabaho, hindi ko alam kung paano ko babayaran ang matrikula ni Luna sa susunod na semestre. At ang ex-husband ko pa! Hindi ko alam kung gaano na kalaki ang utang niya. Hindi ko alam kung ilan pa ang darating para singilin ako…” Habang ikinukwento ni Irene ang kanyang kalagayan, nagsimula siyang umiyak. Napakabigat ng buhay para sa kanya, at hindi na niya alam ang gagawin. Sobrang depressed na siya na naisip pa niyang magpakamatay. Gayunpaman, nagpapanggap siya na maayos ang lahat sa harap ni Luna. Ayaw niyang maramdaman ng anak niya ang bigat ng mga problemang ito. Matapos ilahad kay Icarus ang lahat, nakaramdam si Irene ng ginhawa. Pinunasan niya ang kanyang mga luha at tumingin kay Icarus na may mapait na ngiti. “Pasensya ka na at nakita mo akong ganito.” Ngunit umiling si Icarus at tumayo mula sa sofa. Kinuha niya ang bungkos ng pera mula sa kanyang bulsa at inilagay ito sa mesa. “Ms. Webb, halos 100 libong dolyar ito. Gamitin mo para makaraos sa mahihirap na panahong ito,” sabi ni Icarus. Labis na pagkabigla ang bumalot sa mukha ni Irene nang makita ang pera. “Icarus, ano itong ginagawa mo? S-Saan mo nakuha ang perang ito?” Para kay Irene, mahirap ang buhay ni Icarus. Isa pa lang siyang teenager. Wala siyang pamilya o kaibigan. Madalas siyang nag-iisa sa bahay at gulay lang ang kinakain. Kaya naman madalas siyang iniimbitahan ni Irene na kumain sa kanila. Pero ngayon, bigla na lang siyang nag-aalok ng 100 libong dolyar, na tila walang paliwanag. Isa siyang high school student na walang trabaho. Paano siya nagkaroon ng ganitong kalaking pera? Ang unang pumasok sa isip ni Irene ay baka may ilegal na ginawa si Icarus. “Huwag kang mag-alala, Ms. Webb. Ang perang ito ay ibinigay sa akin ng… isang kaibigan,” paliwanag ni Icarus. Mariing sagot ni Irene, “Kaibigan? Anong kaibigan? Icarus, sabihin mo ang totoo. Saan galing ang perang ito? May ginagawa ka bang—” “Hindi, Ms. Webb. Pangako, hindi ito maruming pera o galing sa ilegal na paraan. Kung nagsisinungaling ako sa’yo, tamaan na sana ako ng kidlat,” putol ni Icarus, tila ba naiinis. Nakakatawa para sa kanya na kailangan pa niyang kumbinsihin ang iba para tanggapin ang tulong niya. “Huwag mong sabihin ‘yan! Naniniwala ako sa’yo,” sabat ni Irene, halatang naguguluhan. Nanahimik si Icarus. “Pero hindi ko matatanggap ang perang ito. Kahit kanino pa galing, ito ay pera mo pa rin. Mahirap na nga ang buhay mo. Paano ko tatanggapin ito mula sa’yo? Kunin mo ito pabalik. May paraan akong maiisip,” sabi ni Irene. Sandaling tumigil si Icarus bago nagsabi, “Sasabihin ko ang totoo, pero baka hindi mo paniwalaan.” “Sige, sabihin mo,” sabi ni Irene habang nakatingin kay Icarus, halatang naguguluhan. “Ako talaga ang pinakamayamang tao sa Dalsoria,” diretsahang sabi ni Icarus. Labis na pagkabigla ang bumalot sa mukha ni Irene nang makita ang pera. “Icarus, ano itong ginagawa mo? S-Saan mo nakuha ang perang ito?” Para kay Irene, mahirap ang buhay ni Icarus. Isa pa lang siyang teenager. Wala siyang pamilya o kaibigan. Madalas siyang nag-iisa sa bahay at gulay lang ang kinakain. Kaya naman madalas siyang iniimbitahan ni Irene na kumain sa kanila. Pero ngayon, bigla na lang siyang nag-aalok ng 100 libong dolyar, na tila walang paliwanag. Isa siyang high school student na walang trabaho. Paano siya nagkaroon ng ganitong kalaking pera? Ang unang pumasok sa isip ni Irene ay baka may ilegal na ginawa si Icarus. “Huwag kang mag-alala, Ms. Webb. Ang perang ito ay ibinigay sa akin ng… isang kaibigan,” paliwanag ni Icarus. Mariing sagot ni Irene, “Kaibigan? Anong kaibigan? Icarus, sabihin mo ang totoo. Saan galing ang perang ito? May ginagawa ka bang—” “Hindi, Ms. Webb. Pangako, hindi ito maruming pera o galing sa ilegal na paraan. Kung nagsisinungaling ako sa’yo, tamaan na sana ako ng kidlat,” putol ni Icarus, tila ba naiinis. Nakakatawa para sa kanya na kailangan pa niyang kumbinsihin ang iba para tanggapin ang tulong niya. “Huwag mong sabihin ‘yan! Naniniwala ako sa’yo,” sabat ni Irene, halatang naguguluhan. Nanahimik si Icarus. “Pero hindi ko matatanggap ang perang ito. Kahit kanino pa galing, ito ay pera mo pa rin. Mahirap na nga ang buhay mo. Paano ko tatanggapin ito mula sa’yo? Kunin mo ito pabalik. May paraan akong maiisip,” sabi ni Irene. Sandaling tumigil si Icarus bago nagsabi, “Sasabihin ko ang totoo, pero baka hindi mo paniwalaan.” “Sige, sabihin mo,” sabi ni Irene habang nakatingin kay Icarus, halatang naguguluhan. “Ako talaga ang pinakamayamang tao sa Dalsoria,” diretsahang sabi ni Icarus. Habang papalayo ang limousine, isang pigura ang lumabas mula sa likod ng malaking puno malapit sa taniman. Kinuha nito ang telepono at tumawag. “Ms. Young, kasama na ng mga Johanson ang target.” ... Pagkalipas ng 40 minuto, dumating si Icarus sa tirahan ng mga Johanson. Matatagpuan ang tirahan ng mga Johanson sa tabi ng dagat, na may tanawing higit na maganda kaysa sa tahanan ng mga Talbot. Gayunpaman, mas maliit ito sa sukat. Ngunit wala nang oras si Icarus para humanga sa tanawin. Pagkababa niya ng kotse, agad niyang hiniling kay Damien na kunin ang inner core ng demon beast. Limang minuto ang lumipas, nakaupo na si Icarus sa sala ng pamilyang Johanson, umiinom ng kape na inabot sa kanya ng kasambahay. Bumaba si Damien mula sa itaas, may hawak na kahon na gawa sa kahoy. Bago pa siya makarating, naramdaman na ni Icarus ang presensya nito. Tunay ngang isang inner core ng demon beast iyon! Labis na ikinatuwa ito ni Icarus. Halos sampung taon na ang nakalipas mula nang huli siyang makakain ng ganoon. Inilagay ni Damien ang kahon sa harap ni Icarus, na agad itong binuksan. Sa loob nito ay may isang orb na kasinglaki ng kamao at kulay madilim na kayumanggi. Batay sa enerhiya nitong inilalabas, ito ay inner core ng isang second-tier demon beast. Sa itsura nito, mukhang matagal na itong nakaimbak. “Sabi ng ekspertong iyon sa mystic arts, gilingin daw ito upang gawing pulbos at inumin para mapalakas ang aming katawan. Pero naisip naming kakaiba iyon, kaya hindi na namin sinubukan,” paliwanag ni Damien. “Buti na lang at hindi niyo ito ginawang pulbos. Sayang na sayang sana,” sabi ni Icarus habang pinupulot ito. Bagamat isa lamang itong second-tier demon beast inner core, para kay Icarus ay isa itong biyaya ng langit. Sabik na siyang kainin ito. “Ang inner core na ito ang magiging gantimpala ko para sa pagliligtas sa inyong anak,” sabi ni Icarus kay Damien. “Walang problema, Mr. Frye. Sa totoo lang, hindi namin…” simula ni Damien, pero bago pa niya matapos, isinubo na ni Icarus ang inner core at nilunok ito nang buo. Nagkatinginan sina Damien at Leila nang may pagkabigla. “Ah, ang sarap,” kontentong sabi ni Icarus habang natutunaw ang inner core sa loob niya, nagpapakawala ng matinding espirituwal na enerhiya na agad na sinipsip ng Elixir Field sa kanyang katawan. Habang tinitingnan ni Icarus ang mga nagulat na mukha nina Damien at Leila, bigla niyang napagtanto ang isang bagay na hindi niya naisip dati. Bagamat kakaunti na ang demon beasts sa mundo ngayon, maaaring hindi ganoon kahirap makuha ang kanilang mga inner core. Maaaring maraming inner core ng demon beasts ang napunta sa mga pamilyang tulad ng Johanson. Karamihan sa mga tao ngayon ay hindi nakikilala ang tunay na halaga ng mga ito, kaya’t hindi dapat maging ganoon kahirap ang kolektahin ang mga ito. Kung makakolekta siya ng mga nasa 100, malaki ang maitutulong nito sa pagpapalago ng kanyang cultivation. Ang ideyang ito ay nagdulot ng kasabikan kay Icarus. “Mr. Johanson, may pakiusap ako sa inyo.” ... Pagkatapos umalis sa tirahan ng Johanson, bumalik si Icarus sa hindi maunlad na lugar. Nang malapit na siya sa bahay, dalawang eskinita na lang ang layo, napansin niya ang isang batang babaeng nakatayo sa harap ng pader na may dalang backpack. Sa tindig at backpack ng babae, nakilala ni Icarus na si Luna iyon. Tiningnan niya ang oras—7:10 na ng gabi. Hindi ba’t sinabi ni Irene na uuwi si Luna ng 6:30? Bakit nandito pa siya sa ganitong oras? Lumapit si Icarus at tinapik si Luna sa balikat.