Kabanata 6

Nabigla si Faye, at napahinto ang kanyang katawan. Nanatili siyang nakayuko, walang pagkilos. 'Ang bilis ng mga pangyayari. Anong gagawin ko ngayon?' 'Tatanggihan ko ba siya ng maayos? Papayag ba ako, pero may mga alinlangan? O marahil mas makatarungan kung tanggihan ko siya?' Napuno ng iba't ibang posibilidad ang kanyang isipan. Dumapo ang kamay ni Wilbur sa dibdib ni Faye, humawak sa isang hibla ng buhok sa leeg ng nightgown. Ngumiti siya at sinabi, "Isang hibla ng buhok. Ayaw kong mapunta ito sa plato." Huminga nang malalim si Faye, at medyo nawala ang kanyang kaba. "P-Pasensya na po, Boss. M-Marami kasi akong nahulog na buhok nitong nakaraan." "Okay lang 'yan," sagot ni Wilbur, at nagpatuloy sa pagkain ng pasta. Tumayo si Faye nang diretso, mabilis ang tibok ng kanyang puso. Hindi niya alam kung ano ang susunod niyang gagawin o sasabihin. Matapos kumain ng dalawang kutsara, biglang lumingon si Wilbur. "Masarap 'to. Kumain ka na ba?" "Hindi pa po," sagot ni Faye. "Gumawa ka rin para sa sarili mo. Magaling kang magluto," papuri ni Wilbur. Tumango si Faye at agad na lumipat sa kusina. Ngumiti si Wilbur habang pinapanood si Faye umalis. Hindi nagtagal, nag-prepare rin si Faye ng pasta para sa sarili niya. Tahimik na kumain ang dalawa. Matapos kumain, umupo si Faye sa tabi ni Wilbur, suot ang nightgown na nakataas ng kaunti, na nagpapakita ng kanyang mapuputi at manipis na mga hita. Uminom ng tsaa si Wilbur. "Anong balita sa Woods Corporate?" “Napirmahan po nila yung deal kaninang hapon,” ang sabi ni Faye. Napansin ni Wilbur na nag-iba ang tono ni Faye kapag usapang trabaho. Naging seryoso at propesyonal siya. “Nagpadala tayo ng five billion dollars sa kanila, pero nagpadala rin tayo ng mga tauhan para sakupin ang karamihan ng kanilang board of directors. Ngayon, tayo na ang majority sa mga shareholders nila. Makokontrol na natin ang Woods Corporate sa loob ng ilang araw,” paliwanag ni Faye. Tumango si Wilbur. “Maganda ang balita.” “Sinabihan ko na rin ang mga tauhan natin sa board of directors na suriin ang kanilang mga account at tax para sa ating financial supervision at pagkuha ng ebidensya. Mukhang may problema sila sa sitwasyon nila ngayon,” dagdag ni Faye. Nagulat si Wilbur sa sinabi ni Faye. Hindi lang siya nakagawa ng tamang konklusyon sa tunay na intensyon ni Wilbur, gumawa pa siya ng plano tungkol dito. Isa itong bihirang talento! Sa ngayon, tahimik na umupo si Faye sa sofa, tila kalmado at maayos, lubos na iba sa kanyang ugali kanina. Matapos ang ilang sandali, tinanong ni Wilbur ng mahinahon, “Kung alam mong may problema ang Woods Corporate, bakit ka pa rin nag-invest sa kanila?” “Boss, bawat kumpanya ay may ganitong mga problema. Ito ay isang sikreto sa industriya, at alam ito ng lahat sa aming larangan,” diretsong sagot ni Faye. “Ngunit ang financial power ng Cape Consortium ay sapat para suportahan ang Woods Corporate at labanan ang problema nila. Ang mga isyu na nabanggit ko kanina ay malulutas kapag tayo na ang nasa kontrol. Ngunit, binago ko ang plano base sa iyong kagustuhan.” Tumango si Wilbur ng may ngiti. “Magaling ang ginawa mo.” “Salamat po, Boss,” sagot ni Faye, nakangiti habang yumuko ng bahagya. “Kumuha ka ng sasakyan para sa akin bukas ng alas-otso ng umaga.” Wala nang katanungan tungkol sa magandang trabaho ni Faye, agad na binago ni Wilbur ang usapan. Kaagad na sumagot si Faye, “Mayroon bang partikular na kailangan kayo sa sasakyan?” “Gusto ko yung hindi masyadong mamahalin. Ayoko na malaman ng ibang tao ang tungkol sa akin. Ah, at huwag mo na rin akong tawaging boss,” sabi ni Wilbur. Nagpakita ng pag-aalala si Faye. “Anong gusto niyong itawag ko sa inyo?” “Willy, Sir, o kung ano man sa tingin mo ang tama. Basta hindi mukhang nagtatrabaho ka para sa akin.” Walang nasabi si Faye. Parang nawala siya sa kanyang sarili kung tawagin niya ang kanyang boss na Willy. Matapos ang ilang saglit ng pag-iisip, tinanong ni Faye, “Paano kung ganito? Tatawagin ko kayo na boss kapag tayo lang ang magkasama, pero Sir kapag may ibang tao. Okay lang ba ito sa inyo?” “Sige lang. Saan ako maninirahan?” ang sagot ni Wilbur. Kinagat ni Faye ng kanyang labi nang marinig ang tanong ni Wilbur. “Marami pong kwarto sa taas, at maganda rin doon. Doon ako natutulog sa itaas.” Ngumiti si Wilbur. “Sa guest room na lang ako. Mas maigi 'yun dahil tayo-tayo lang dito.” Namula si Faye. “Sasamahan ko po kayo.” Tumayo si Wilbur at sinundan siya ni Faye papunta sa guest room. Pagkatapos tingnan ang paligid, bumalik siya kay Faye at sinabi, “Okay, pwede ka nang magpahinga. Wag mo na akong intindihin sa susunod. Focus ka lang sa trabaho mo.” “Sige po, Boss. Goodnight po.” Umiling si Faye at umalis na. Nilibot ni Wilbur ang hundred-square-meter guest room bago siya nagmeditate sa sala. ... Gumising si Wilbur ng alas siyete ng umaga. Buong gabi siyang nagmeditate at nagiging presko na ang kanyang pakiramdam. Pagkatapos maligo, pumunta siya sa sala at nakita niyang hinihintay na siya ni Faye. “Hello po, Boss.” Tumayo si Faye at yumuko. Kumaway si Wilbur. “Hindi mo na kailangang maging ganito kaformal sa akin. Medyo awkward nga eh.” Hindi sumagot si Faye. Sa halip, ibinigay niya ang susi ng kotse. “Boss, andito na po yung susi sa labas.” “Volkswagen. Okay lang naman pala,” sabi ni Wilbur habang tinatanggap ang susi. Biglang ngumisi si Faye ng mababa at nagsabi, “Phaeton po pala ito.” “Phaeton? Hindi ba’t mahigit sa hundred and fifty thousand ito?” gulat na tanong ni Wilbur. “Opo... Ang halaga po ay nasa three hundred and thirty thousand,” sagot ni Faye. Kumunot ang noo ni Wilbur. “Akala ko sabi ko ay hindi mamahalin?” Walang nasabi si Faye, tila hindi alam ng kanyang boss ang tunay na yaman ng kumpanya. Syempre, hindi niya 'yun sinabi ng malakas. “Boss, ito po ang pinakamurang kotse ng kumpanya.” Huminga si Wilbur nang malalim at sinabi, “Sige. Gawin mo na lang ang dapat mong gawin. Huwag mo nang ako alalahanin.” Tumango si Faye. “Sige po, Boss. Goodbye.” Pagkatapos, kinuha ni Faye ang kanyang bag at umalis. Mula sa likod, kitang-kita ang hugis ng kanyang katawan sa blue business suit, at nagpapaganda pa lalo sa kanya ang kanyang mga heels. Mayroon siyang aura ng isang perpektong, matagumpay, at may karanasan na businesswoman. Ngumiti si Wilbur at sumunod kay Faye papalabas, nagmamaneho papunta sa lungsod. Nang dumating siya sa City Hall ng eksaktong alas-otso, tumawag siya kay Yvonne. “Wala ka pa ba? Huwag kang mag-alala. Nandito ako,” ang boses ni Yvonne sa kabilang linya. Kinandado ni Wilbur ang kotse at sinabi nang mahinahon, “Nasa entrance na ako.” Pagkatapos, lumapit siya sa entrance. Pagdating niya roon, nakita niya sina Yvonne at Blake, naghihintay sa kanya. Mukhang nabawasan ang bigat sa dibdib ng dalawa nang makita nila si Wilbur. Ngumiti si Wilbur. “Sama na tayo.” Nang makalapit si Wilbur, suminghal si Yvonne nang malamig at pumasok na sa loob. Dahil walang labanan para sa kustodiya ng anak o paghahati ng ari-arian, mabilis lang ang proseso. Pagkatapos ng kalahating oras, lumabas ang dalawa na hawak ang kanilang divorce certificate. Inabot ni Yvonne ang kanyang certificate kay Blake at sinabi, “Blake, malaya na ako.” Niyakap ni Blake si Yvonne, at naghalikan sila ng puno ng saya. Nakita ito ni Wilbur at ngumiti pa rin. “Malaya ka na rin. Pwede na kayong magpakasal ngayon.” Ngumisi si Yvonne. “Hindi mo kailangang makialam. Magkakaroon kami ng engrandeng kasal at mag-iimbita kami ng mga elite sa Seechertown.” “Talaga ba? Huwag mong pagsisihan ang desisyon mo sa hinaharap,” ang sagot ni Wilbur, at tumawa siya. Galit na galit si Blake. Lumapit siya kay Wilbur at sinigawan, “Naghahanap ka ba ng gulo?” Kasabay nito, lumapit ang dalawang bodyguard at pinalibutan si Wilbur.