Kabanata 2

Umiling si Blake. “Grabe ka naman. Ang mga malalaking kumpanya tulad ng Cape Consortium ay laging nasa headlines, kahit anong gawin nila. Paano hindi mo alam 'yon? Walang ka talaga alam.” “Tamad na tambay lang naman siya. Wala namang silbi ang lahat ng ito,” nanunuya ni Miranda kay Wilbur. Galit din si Jackson kay Wilbur. “Wala kang alam kundi ang kumain at matulog. Mas maganda pang lumayas ka na at wag mo na kaming gawing katawa-tawa.” Sa kanyang galit, tumawa si Wilbur. Naisip niya kung ano kaya ang gagawin ng mga ito kapag nalaman nila ang totoong pagkakakilanlan niya. Swerte na lang, hindi niya ibinunyag ang kanyang tunay na pagkakakilanlan sa ngayon. Kung hindi, malamang ay hindi niya makikita ang tunay na pagkatao ng mga ito. Pagkatapos, nag-umpisa nang maghain ng pagkain ang mga katulong. Matapos ang ilang sandali, inanyayahan ni Jackson si Mr. Woods na sumama sa kanila sa tanghalian. “Sige,” sabi ni Blake habang tumatayo. Hinihawakan ni Yvonne ang braso ni Blake habang naglalakad sila patungo sa hapagkainan. Tumingin si Wilbur sa orasan. “Alas diyes pa lang. Hindi ba't maaga pa para sa tanghalian?” “Wala kang alam! Si Mr. Woods ay isang bisita ng karangalan natin. Dapat niyang makuha ang pinakamasarap na pagkain mula sa atin,” sigaw ni Jackson. Mapanlait din ang mukha ni Miranda. “Wala ka ngang karapatan dito. Kumuha ka ng pagkain mula sa kusina kung gusto mong kumain.” Wala ring pakialam si Yvonne kay Wilbur, na halos nakadikit na kay Blake at parang silang dalawa na lang ang naroon. Ngumiti si Wilbur ng malamig. Maliwanag na sinusubukan siyang pahirapan ni Yvonne para makipag-divorce siya, na magiging napakahiya para sa kanya at aalis siya ng walang naiiwan sa kanya. Sa isip ni Wilbur, plano niyang umalis ng walang matitira sa kanya, ngunit nagbago ang isip niya. Gusto niyang magbigay sa mga ito ng isang huling pagsubok. Kaya't sinabi niya nang dahan-dahan, “Alam ko ang mga balak mo. Eto na lang. Ibakuj mo sa akin ang limang milyong dolyares na binigay ko sayo noon, at papayag ako sa divorce. Anong say mo?” “Nagbibiro ka ba?” agad na nagalit si Miranda. “Inaasahan mo bang libre lang ang tatlong taon mong pagsasama sa amin? Kailangan ng kabayaran sa mga ginawa mo. Binibigyan ka namin ng madaling paraan para umalis nang hindi humihingi ng pera mula sa iyo. Walang hiya ka talaga para humingi ng pera sa amin!” Ngumisi din ng malamig si Jackson. “Ang mga Willow ay napakabuti sa iyo. Dapat kang magpasalamat.” “Wilbur, mas mabuti siguro na matuto ka kung kailan dapat kang umatras. Nararapat kaming dalawa ni Mr. Woods para sa isa't isa. Gusto mo bang ipakita namin kung gaano kami magkasundo bago ka umalis?” sambit ni Yvonne. Nakaramdam ng lubos na pagkasuklam si Wilbur. Hindi talaga patas ang mundo. Maraming asal ang bawat tao. Nagbago ang kanyang plano dahil sa sobrang dismaya. Hindi na siya nagmamadali na mag-divorce. Sa halip, magtatayo siya ng sarili niyang negosyo sa Dasha, na madaling gawin para sa kanya. Gusto niyang makita ang mukha ng mga Willow at ni Mr. Woods kapag dumating ang oras. “Mag-enjoy kayo sa tanghalian. Magpapahinga muna ako,” sabi ni Wilbur bago tumalikod at umakyat sa itaas. “Kaliimutan mo na siya, Mr. Woods. Magkain na tayo,” sabi ni Yvonne. Sinubuan niya si Blake ng isang kutsara ng pagkain habang nagsasalita. Bumalik si Wilbur sa kanyang kuwarto, ngumiti habang nilabas ang kanyang telepono at tumawag sa isang numero. Matapos ang ilang saglit, sumagot ang babae sa kabilang linya. “Boss! Naalala mo na kami ulit.” Ito ang babaeng dati niyang pinagkukuhanan ng impormasyon. Si Layla Chessler, isang henyo sa pag-hack at elite sniper. Sa ngayon, isa siya sa pinakamalaking branch ng Cape Consortium sa ibang bansa. “Layla, pupunta ba ang Cape Consortium sa Seechertown?” diretsong tanong ni Wilbur. “Opo, desisyon po ito ng iba. Sinabi niyo po sa amin na kami lang po ang bahala sa security at hindi makialam sa mga operasyon.” “Mabuti. Sabihin mo sa akin ang address, at ipakausap mo sa akin ang namumuno. Sabihin mo sa kanya na gusto ko makipagkita sa kanya para mag-usap. Sabihin mo sa kanya na hintayin ako.” “Okay po, Boss. Ang lahat ng impormasyon ay isesend na sa phone niyo. Ipapaalam po namin sa taong namumuno.” Ibinalik ni Wilbur ang telepono, huminto sandali bago lumabas. Habang dumaan siya sa sala, tinanong ni Yvonne, “Saan ka pupunta?” “Mayroon akong kailangang gawin,” kalmadong sinabi ni Wilbur. Tumawa si Yvonne. “Ano naman ang kailangan mong gawin? Nakakatawa ka naman. Mag-impake ka na at lumayas ka na.” Ngumiti si Wilbur nang hindi nagsasalita. Pagbabayarin niya si Blake at ang mga Willow dahil pinahiya siya ng mga ito. Hahayaan niya lang silang magmayabang habang may oras pa sila. Pagkatapos, lumabas si Wilbur ng Willow mansion. … Sa headquarters ng Seechertown branch ng Cape Consortium. Nakaupo si CEO Faye Yves sa kanyang opisina sa tuktok na palapag ng kumpanya. Kinakabahan siya. Sinabihan siya ng headquarters na ang tunay na boss ng Cape Consortium ay narito para kausapin siya. Ngayon lang niya nalaman na ang boss ng isang malaking at makapangyarihang consortium ay narito sa Seechertown at hinahanap siya para kausapin. May Ph.D. siya sa finance at maituturing na matalino talaga. Ngunit, kinakabahan pa rin siya sa pakikipag-usap sa isang world-class boss. Sinabihan niya ang front desk nang matanggap niya ang tawag sa telepono at tiningnan ang sarili niya sa salamin nang ilang beses para siguraduhin na maayos ang lahat. Pagkatapos, nagsimula ang mahirap na proseso ng paghihintay. Sa sandaling ito, nasa harap ng front desk si Wilbur at pumunta siya sa elevator papunta sa opisina ni Faye. Tumayo ang sekretarya sa pinto upang tanungin kung sino siya. Nang malaman nito, dinala agad siya sa opisina. Tumayo si Faye nang mapansin niyang may dumating, ngunit agad siyang nalito. Ang lalaking nasa harap niya ay tila nasa twenties lang ang edad. Gwapo ang itsura niya dahil sa kanyang matatag na pangangatawan. Hindi posible na siya ang big boss sa likod ng Cape Consortium. Walang taong ganitong kabataan ang may ganoong dami ng pera. “Kayo ay…?” maingat na tanong ni Faye. “Ang pangalan ko ay Wilbur Penn,” Habang sinasabi niya ito, umupo siya sa sofa nang biglaan. Nalilito si Faye. At hindi siya makapaniwala. Pinigilan niya ang gulat niya, personal niyang inihain ang tsaa kay Wilbur bago siya yumuko. “Ikinagagalak ko pong makilala kayo, Boss.” Tiningnan ni Wilbur si Faye mula ulo hanggang paa. Si Faye ay isang magandang babae na nasa kanyang thirties, at mukhang alam na alam ang ginagawa. Suot ang business attire, may nakakaakit na aura siya ng isang mature na babae. Bumilis ang tibok ng puso ni Faye sa tingin ni Wilbur, ngunit nanatili siya sa lugar dahil wala siyang lakas ng loob na kumibo. Mabilis na tumingin palayo si Wilbur at tinanong niya, “Nabalitaan ko na mag-iinvest kayo sa Woods Corporate. Tama ba?” Mabilis na nag-isip si Faye para siguraduhin ito bago siya tumango. “Opo, Boss.” “Ganoon ba. May kailangan akong ipagawa sa iyo. Tangalin mo ang kapangyarihan ng Woods Corporate sa loob ng isang linggo at dapat mayroong buong kontrol ang Cape Consortium sa kanila. Kaya mo ba ito?” Naging awkward ang ekspresyon ni Faye. Madaling kontrolin ang Woods Corporate. Ang investment ng Cape Consortium sa kanila ay malaki na para ituring na major shareholder. Gayunpaman, ang gawin ito sa loob ng isang linggo ay mahirap. Gayunpaman, pagkatapos itong pag-isipan ng saglit, sinabi ni Faye, “Okay po, Boss. Gagawin ko po ito.” Anong klaseng propesyonal siya kung nabigo niya ang boss niya sa unang pagkikita nila? Tumango ng kuntento si Wilbur. “Mabuti. Yun lang ang lahat sa ngayon. May ibang trabaho ba ako para sa iyo sa susunod. Gawin mo ang makakaya mo. Hindi mo ako kailangang hanapin. Gusto ko maging sikreto ang pagkakakilanlan ko.” Pagkatapos itong sabihin, tumayo si Wilbur para umalis. Nakatayo ng tulala si Faye, hindi niya kayang kontrahin ang sinabi sa kanya. Gayunpaman, nang buksan ni Wilbur ang pinto, may isang lalaki na bumunggo sa kanya ang una ang ulo. Ang lalaki ay tumingala at nakita na si Wilbur bago sinigaw ng lalaki, “Bulag ka ba? Mag-ingat ka sa dinadaanan mo!”