บทที่ 86 ชีวิตส่วนตัวที่เหลวแหลก

เวอเรียน มอนท์ เธอได้รับสายโทรศัพท์จาก ฮีลตัน ฟัดด์ ทันทีที่เธอมาถึงบริษัท เสียงที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดของเขานั้น ดังผ่านอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ... “ทำไมเมื่อคืนคุณถึงไม่ตอบกลับข้อความของผม?” เวอเรียน มอนท์ เธอแกล้งกัดริมฝีปาก และทำทีว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “อ๋อ เมือคืนฉันเผลอหลับไปน่ะค่ะ โทรศัพท์ของฉันปิดเสียงไว้ ดังนั้นฉันจึงรีบที่จะตอบข้อความของคุณ” ฮีลตัน ฟัดด์ ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม “มาที่โรงพยาบาลหลังเธอเลิกงาน” เวอเรียน มอนท์ คิดซะว่าเป็นการไปเยี่ยมชายชรา ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกเบื่อหน่าย “ตกลงค่ะ” “ถ้าคุณไม่มีอะไรฉันจะวางสายก่อน ฉันยังมีงานที่จะต้องทำ” "ตกลง" ฮีลตัน ฟัดด์ ตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย ในขณะที่เขากำลังจะวางสายนั้น เวอเรียนก็พูดขึ้นมาว่า “เอ่อ แล้วคุณทานอาหารเช้าหรือยังคะ?” “ยัง” “อ๋อ ค่ะ” เขาไม่ได้ทานอาหารเช้าจริง ๆ เมื่อนึกถึงอาหารเช้าที่เธอโยนลงถังเมื่อเช้านั้น เวอเรียน มอนท์ ก็รู้สึกผิดทันที ถ้าหาก เจลลี่ บีน ถามเธอว่า เมื่อเช้านี้เธอได้เอาอาหารไปส่งให้พ่อของเขาไหม เมื่อเธอกลับถึงบ้านในคืนนี้ เธอจะตอบเจ้าตัวน้อยว่าอย่างไร? เธอจะโกหกเจ้าตัวน้อยได้ยังไงกันนะ?”