บทที่ 22 เธอเป็นภรรยาของฉัน

แนนซี่เห็นฮีลตันรีบออกไป เธอบอกกับลูกชาย และ เจลลี่ บีน ว่า “เซย์น แม่ไปห้องน้ำแปปนึง ลูกเล่นกับน้องไปก่อนนะ” “โอเคครับ แม่รีบกลับมานะ” แนนซี่เอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย เธอเข้าไปห้องน้ำเพื่อโทรออกหาใครบางคน “ฮีลตันออกไปข้างนอก รีบตามเขาไป แล้วเช็คดูให้แน่ใจว่าเขาไปหาใคร แล้วมาบอกฉันที ที่สำคัญอย่าให้เขาเห็นหน้าของนาย” “ครับ คุณแซนเดอร์” … ในห้องส่วนตัวของครอสบาร์ … ใบหน้าของเวอเรียน แดงระเรื่อขณะที่เธอเกือบจะเป็นลมล้มลงบนเตียงใหญ่ ร่างกายของเธอร้อนเป็นไฟราวกับว่าเตาขนาดใหญ่กำลังย่างเธอ เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายของเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด มือที่ทั้งสองข้างของเธอ ขย้ำผ้าปูที่นอนแน่น และเธอก็ขมวดคิ้ว ในที่สุดเธอก็ฟื้นคืนสติเมื่อรู้สึกว่ามีแรงกดทับที่บนตัวเธอ แสงที่พร่ามัวและภาพเงาเบื้องหน้าของเธอทำให้เธอหยุดหายใจ เธอวางมือเล็ก ๆ ที่ไร้เรี่ยวแรงลงบนหน้าอกของเลฟี่ “เลฟี่... เราทำแบบนี้ไม่ได้ ... ” ใบหน้าที่หล่อเหลาและสวยงามของเลฟี่ แดงผิดปกติ เขากอดเวอเรียนไว้แน่น “เวอเรียน ผมชอบคุณ ...คุณให้โอกาสผมได้ไหม ... ผมจะดูแลคุณเป็นอย่างดี …” เวอเรียนไม่รู้สึกตัว ในสมองของเธอมีคำตอบเดียว