บทที่ 1048 การดูแลคนตาบอดเป็นงานที่ทรมานจริง ๆ

พวกเขามาถึงที่บลู วอเทอร์ เรสซิเดนเชียล เชนน์กำลังนั่งอยู่ที่เบาะนั่งผู้โดยสารอย่างสบาย เขานั่งไขว้ห้างและไม่มีทีท่าจะลงจากรถโดยทันที แยนนี่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยของเธอ เธอเหลือบมองเขา และเตือนเขาว่า “นายท่านเชนน์ เราถึงบ้านแล้ว คุณต้องลงจากรถได้แล้ว” “ช่วยผมปลดเข็มขัดนิรภัยหน่อย” แยนนี่พูดไม่ออก “เข็มขัดนิรภัยอยู่ติดกับคุณ ลองคลำหามันดู” เชนน์ขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร “ตอนนี้ผมตาบอด และคุณคือเหตุผลที่ทำให้ผมกลายเป็นคนตาบอด คุณกำลังพยายามหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบของคุณงั้นหรือ?” แยนนี่ช่วยเขาปลดเข็มขัดนิรภัย เธอลงจากรถเดินผ่านด้านหน้ารถ และเปิดประตูทางเบาะนั่งผู้โดยสารเพื่อช่วยเขาออกจากรถ “ยกขาขึ้น ระวัง ๆ นะ" จู่ ๆ เชนน์ก็กลายเป็นคนตาบอด ดังนั้นเขาจึงพบว่ามันยากที่จะปรับตัวเข้ากับสิ่งต่าง ๆ มากมาย เขาต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน แต่คิดว่าเขาสามารถกดขี่แยนนี่ได้ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะตาบอดอีกสักสองสามวัน แยนนี่ช่วยชายตาบอดเข้าไปในลิฟต์ พวกเขาพบผู้หญิงที่อยู่ชั้นเดียวกับพวกเขาหลังจากเข้าไปในลิฟต์ “โอ้ เกิดอะไรขึ้นกับตาของชายหนุ่มคนนี้? เขาตาบอดเหรอ?” เชน