บทที่ 890
เขาดันแว่นตาของเขาแล้วถาม “ทำไมถึงถามล่ะครับ?”
“เพราะว่าคุณดูอ่านความคิดของคนอื่นออกได้ในทันทีน่ะค่ะ”
นอร์แมนพูดไม่ออก
เขาหัวเราะเบา ๆ “ถูกกับผิดครับ มันขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของคน ๆ นั้นด้วย เช่นตอนนี้คุณกำลังสับสนอยู่ ผมสัมผัสได้ถึงความวิตกกังวล ความสิ้นหวัง และความเศร้าจากตัวคุณ”
ลูคัสก็อ่านฉันออกได้เหมือนกัน
จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเขาควบคุมอยู่
หลังจากนั้นฉันก็ขับรถถออกจากที่นั่นเพื่อไปหานักจิตวิทยาคนอื่น เขาพูดว่าที่ฉันรู้สึกแบบนั้นก็เพราะว่าอารมณ์ของฉันปั่นป่วนมากเกินไป เขายังพูดอีกว่าการพักผ่อนจะช่วยพักจิตใจของฉัน และจะทำให้ฉันคลื่นไส้น้อยลง ซึ่งฉันก็จะหยุดอาเจียนด้วย แล้วฉันจะไปพักจิตใจได้อย่างไรกันล่ะ?!
ยิ่งตอนที่แซคคารี่ทิ้งฉันกลับไปเมืองอู๋ด้วยแล้ว
แทนที่จะกลับไปโรงพยาบาล ฉันเลือกที่จะกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ของฉันในเมืองถงแทน ซึ่งไม่มีใครอยู่ที่นั่นมาเป็นเวลานานจนฝุ่นจับไปหมดทุกที่
เอฟวาเนสส่งข้อความมาตอนที่ฉันกำลังหาแม่บ้านในออนไลน์ [เพื่อนของคุณคือใครเหรอคะ? ฉันทนเขาไม่ไหวแล้วจริง ๆ! เขาพูดจาได้อย่างวกวนมากเลย ตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ?]
[ฉันอยู่ที่อพาร์ทเม
Locked chapters
Download the Webfic App to unlock even more exciting content
Turn on the phone camera to scan directly, or copy the link and open it in your mobile browser
Click to copy link