บทที่ 887

สายลมที่พัดผ่านขึ้นมาจากแม่น้ำนั้นเหน็บหนาวมากกว่าแต่ก่อน แซคคารี่เดินไปอย่างโซเซ ฉันไม่กล้าเข้าใกล้เขา เพราะว่าเขาเพิ่งจะใส่อารมณ์กับฉันก่อนหน้านี้ ฉันยืนอยู่ที่จุดเดิมโดยไม่รู้จะพูดอะไรกับอาการมึนหัวอย่างมาก แซคคารี่เดินตามแม่น้ำไปเรื่อย ๆ ฉันไม่มีแรงที่จะตามเขาไปอีกเลยนั่งลงพักบนเก้าอี้ ตอนที่เขาสังเกตได้ว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ตามเขามา เขาเลยหันกลับมาจ้องที่ฉันอย่างโมโหแล้วสั่ง “มานี่สิ!” แซคคารี่ยกโทษให้ฉันแล้วเหรอ? มันดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยกโทษให้ฉันง่ายขนาดนั้นนะ เขาน่าจะไม่อยากปฏิบัติไม่ดีกับฉันก็เท่านั้น และถึงแม้ว่าร่างกายของฉันจะอ่อนแอ ฉันก็ยังคงยืนขึ้นแล้วเดินไปหาเขา เขาขมวดคิ้วขึ้น เมื่อสังเกตได้ว่ามีอะไรผิกปกติเกิดขึ้นกับฉัน แซคคารี่ถาม “เธอไม่สบายเหรอ?” “ก็แค่ไข้ขึ้นเล็กน้อยน่ะค่ะ ฉันเพิ่งมาจากโรงพยาบาล พวกเขาให้น้ำเกลือฉันทั้งวัน ฉันเลยรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย แต่พอมาเจอลมหนาว ฉันเลย…” ก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยค แซคคารี่ก็ถอดเสื้อสูทของเขาแล้วคลุมมันไว้บนตัวฉัน ถึงแม้ว่าเขาจะมีท่าทางเย็นชา แต่เขาก็ยังเป็นห่วงฉันอยู่ ฉันสัมผัสถึงความไม่พอใจจากเขาได้ ฉันนึกได้เ