บทที่ 886

ฉันเดินตามแซคคารี่ห่าง ๆ และไม่กล้าเข้าไปใกล้เขา ฉันรู้สึกเศร้าและไม่รู้ว่าทำไมสิ่งที่ฉันทำลงไปถึงร้ายแรงขนาดนั้น มันร้ายแรงจนถึงขั้นที่เขาปฏิบัติกับฉันอย่างโหดร้าย ฉันรู้ว่าฉันทำร้ายความรู้สึกของเขาจริง ๆ นั่นเป็นครั้งแรกที่แซคคารี่โมโหใส่ฉันแบบนั้น และก็เป็นครั้งแรกที่เขาบอกว่าฉันเป็นคนทำให้เขาเสียใจ และทำตัวอย่างไร้เยื่อใยแบบนั้น ฉันรู้สึกหมดหนทางจนอยากจะร้องได้ออกมา แซคคารี่เดินออกมาจากคลับโดยที่ไม่ได้ขับรถไป เขาเดินไปตามแม่น้ำเมืองถงเรื่อย ๆ ฉันรับเสื้อกันหนาวและกระเป๋าจากชัคแล้วสั่งเขา “นายกลับก่อนได้เลยนะ” ชัคพูดอย่างเป็นห่วง “จะจัดการเรื่องนี้ได้ใช่ไหมครับ?” ฉันส่ายหน้าแล้วพูด “ถ้าฉันจะจัดการมันไม่ได้ นายก็ทำอะไรไม่ได้มากเหมือนกันแหละ” ชัคเห็นด้วยกับที่ฉันพูด หลังจากที่เขากลับไปแล้ว ฉันก็รีบเดินไปหาแซคคารี่ ฉันอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงเมตร แซคคารี่ยังคงแน่วแน่และเดินมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ในทางกลับกัน ฉันกลับเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ในที่สุดฉันก็จงใจแกล้งทำเป็นเหนื่อยแล้วเดินต่อไปไม่ไหวจึงตะโกนหาเขา “พี่รอง ฉันรู้ว่าฉันทำผิดไป ได้โปรดอย่าโกรธฉันอีกเลยนะคะ!” แซคคาร