บทที่ 870

ฉันยอมรับมันไม่ได้ตอนที่เขาเรียกฉันว่าที่รัก! ฉันหอมแก้มเขาแล้วพูด “ฝันดีค่ะ” แซคคารี่ออกเดินทางไปแล้วตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาทิ้งโน๊ตบอกที่อยู่ของเขาไว้ แล้วบอกให้ฉันดูแลตัวเอง ฉันชอบนิสัยนี้ของเขา ฉันวางแผ่นโน๊ตลงแล้วลุกขึ้น จากนั้นฉันก็ทานยาต้านมะเร็งของฉัน จู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น [นี่ใช่ลูกสาวของนาตาเลียหรือเปล่า?] มันเป็นข้อความจากปู่ของฉัน! ในที่สุดเขาก็ตอบข้อความฉันหลังจากที่ผ่านมานานหลายปี! ฉันคิดว่า...ข้อความนั้นได้หายกับสายลมไปแล้ว! ฉับรีบตอบ [ใช่ค่ะ] ฉันนั่งอยู่ข้างเตียงแล้วรอคอย เขาตอบกลับมา [ฉันดูมือถือทุก ๆ สองอาทิตย์ เลยเพิ่งจะเห็นข้อความของหนูน่ะ หนูคือแคโรใช่ไหม? แม่ของหนูเสียชีวิตแล้วใช่หรือเปล่า?] ฉันนั่งอยู่ในห้องเป็นเวลานานก่อนจะตอบเขา [แม่ของหนูเสียชีวิตไปเนื่องจากไตของเธอทำงานล้มเหลวค่ะ... มันเป็นเพราะหนูทั้งหมด เธอบริจาคไตของเธอให้หนูเมื่อหลายปีก่อน หนูคือคนที่ทำให้เกิดเรื่อง…] คำพูดหลายคำกัดกินฉัน ฉันไม่สามารถพูดมันออกไปได้ คุณปู่ตอบกลับมาอย่างสงบ [ปู่ก็พอเดาไว้บ้างแล้วล่ะ ถ้าเกิดเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอก็คงไม่ขอให้หลานติดต่อปู่มาหรอก]