บทที่ 831

ฉันเล่าให้แซคคารี่ฟังว่าเขาหมดสติไปแล้วก็มีไข้ขึ้นสูง เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอ เขาเลยมองมาที่ฉันอย่างงุนงง ฉันถามอย่างเป็นห่วง “บาดแผลของคุณไปติดเชื้อมาได้ยังไงคะ?” ฉันอยากถามเขาว่าได้ไปเผชิญปัญหาตอนที่อยู่นอกเมืองอู๋หรือเปล่า แต่เขาก็พูดกลับมาว่า “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน บาดแผลของฉันมันฟื้นตัวได้ไม่ดีนัก” ถึงแม้ว่าแซคคารี่จะไปพบเจอกับทุกอย่างมา เขาก็คงจะไม่บอกฉัน เพราะว่าเขาไม่อยากให้ฉันต้องเป็นห่วงเขา ฉันรู้สึกเจ็บปวดแทนเขา เลยพูดกลับไปว่า “พี่รอง อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงคุณอีกนะคะ” แซคคารี่อ่อนเสียงลง “อืม ขอโทษนะ” “คุณสองคนแกล้งทำเป็นว่าผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้หรือไง?” จู่ ๆ เสียงของวอลเลซก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ฉันเลยหันกลับไปตะคอกเขา “นายไม่กลับไปที่ห้องพักของนายเหรอ?” ฉันถาม “ก็หวังว่าจะทำแบบนั้นนะ แต่ทำไม่ได้ไง!” ฉันมองกลับไปที่แซคคารี่แล้วพูด “ฉันขอพาเขากลับไปที่ห้องพักก่อนนะคะ” ฉันลากวอลเลซกลับมาที่ห้องของเขา แล้วช่วยพยุงเขาขึ้นเตียง แต่เขายังมาขอให้ฉันล้างหน้าให้เขาเพิ่มอีก เขาบอกฉันว่าเขายังไม่ได้ล้างหน้าเลย ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมา ฉันกัดฟันเพื่อเก็บความโกรธเอ