บทที่ 641

“แน่นอน ภรรยาของฉันสวยที่สุดอยู่แล้ว” ฉันที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจึงลุกขึ้นด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ และเดินไปที่ห้องครัว ฉันถือแก้วนมอุ่น ๆ ออกมา และยื่นมันให้กับดิกสัน ผู้ที่ตามหลังฉันมาตลอดเวลา “นี่ค่ะ ดื่มนมอุ่น ๆ มันจะช่วยให้ร่างกายคุณอบอุ่นขึ้น!” ในวันนั้นดิกสันใส่ชุดนอนผ้าไหมของฉัน เขารับนมไปดื่มอย่างเชื่อฟัง จู่ ๆ ฉันก็นึกถึงเจ้าแมวส้มตัวอ้วนที่เจอครั้งที่แล้ว แมวตัวนั้นอยู่ที่คฤหาสน์ของดิกสัน คอยมากินน้ำ และอาหารฟรีอยู่เสมอ! ฉันละสายตาออกมา ก่อนจะเดินกลับไปที่โซฟา ดิกสันถือแก้วนมออกมา และมานั่งที่โซฟาด้วยเช่นกัน ดูเหมือนเขาจะตั้งใจนั่งให้อยู่ในท่าทางที่ถูกกาละเทศะ ไม่เพียงเท่านั้น เขายังคอยเหล่มองฉันอีกด้วย ฉันถามเขาด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณมองฉันทำไมกันคะ?” “ฉันกลัวว่าเธอจะหายตัวไป” ฉันไม่ควรจะถามเขาแบบนั้นเลย เขาถือแก้วนมไว้แน่นด้วยมือหนาที่มีเส้นเลือดขึ้นเด่นชัด เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นในที่สุด “ฉันไม่เคยเจอเธอเลย ฉันไม่เจอแคโรแม้กระทั่งในความฝัน ที่จริงแล้ว ฉัน... ฉัน... ฉันคิดถึงแคโรมาก ๆ ฉันอยากจะเจอเธอตลอดเวลา และอยู่ข้าง ๆ เธอ” “แต่ว่าพี่ชายฉันบอกว่าแคโรมีชายคนรักแ