บทที่ 62

ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากให้ลอเรนนั่งรถกลับบ้านที่คฤหาสน์เกร็ก เมื่อระยะทางที่ฉันขับอยู่นั้นอยู่อีกไม่ไกลจากคฤหาสน์แล้ว ดังนั้นฉันจึงหยุดรถของฉันห่างจาก คฤหาสน์ประมาณ 200 เมตรเพื่อส่งลอเรน ลอเรนลงและโบกมือลาเราอย่างไม่เต็มใจด้วยสีหน้ามุ่ย ฉันยิ้มและโบกมือกลับไป เธอถอนหายใจและพูดว่า “ลาก่อนพี่ชาย” แลนซ์ตอบเธออย่างแผ่วเบาด้วยเสียงต่ำ ลอเรนมองมาที่เขาและฉัน กับความรู้สึกไม่เต็มใจในสายตาของเธอ ฉันเข้าใจความไม่เต็มใจของเธอ ท้ายที่สุดมีเพียงเราสองคนในรถ ... ในสายตาของเธอ ฉันถูกมองว่าอย่างข่มขู่ มันง่ายมากที่จะอ่านใจหญิงสาว ฉันยิ้มและพูดว่า "เรน ลาก่อน" ฉันเริ่มเหยียบเครื่องยนต์และออกไปส่งแลนซ์กลับบ้าน ฉันไม่ได้ขอที่อยู่ของเขาเป็นพิเศษเพราะฉันยังมีความทรงจำที่คลุมเครือเกี่ยวกับสถานที่นั้นจากครั้งก่อน ในรถ มันเป็นความรู้สึกที่เงียบมากเพราะมีแค่เราสองคน เมื่อมองผ่านกระจกมองหลังของฉันเห็นได้ว่าเขาจ้องมองมาที่ฉันดังนั้นฉันจึงหันกลับไปจ้องมองอีกครั้ง ฉันพยายามปกปิดความกระวนกระวายและแสดงท่าทีสงบ "คุณเกร็ก คุณทำการแสดงที่กำลังจบไปเมื่อกี้ใช่ไหม?” “แลนซ์” เขาพูดเรียกตัวเอง ฉันถามโดยไม่รู้ตั