บทที่ 61

ถนนแห่งสายลม ลมไม่หลงเหลืออยู่ที่นี่แล้ว ลมเป็นเพียงสิ่งที่พัดผ่านไปมาแค่ชั่วขณะ เมื่อเรายังเด็กสายลมได้พัดพาช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันไป เขาจากไปเหมือนสายลมที่พัดแรง แต่ฉันยังคงอยู่แม้ว่าลมจะจากไปแล้วก็ตาม ฉันรอที่จุดเดิมมาเก้าปี ความทรงจำในช่วงวัยรุ่นของเราและความรักที่ฉันเก็บไว้จนรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลกในวันนี้ ฉันรักคนผิด ทั้งชีวิตของฉันรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลก ท่วงทำนองที่คุ้นเคยดังก้องอยู่ในหูของฉัน แต่ปัญหาที่ยังคงเหลืออยู่และวนลูปอยู่ในความฝันและความทรงจำไม่รู้จบ ฉันถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง เสียงเปียโนหยุดลงทันทีหลังจากที่ฉันลุกขึ้นยืน นักเปียโนจ้องมองมาที่ฉันท่ามกลางผู้ชมมากมาย มีแววตาของความสงสารที่ส่องประกายอยู่ในดวงตาที่ชัดเจนของเขา เช่นเดียวกับสิ่งที่ ดิกสันได้บอกฉันก่อนหน้านี้ ฉันยิ้มให้เขาอย่างใจเย็น ซัมเมอร์และลอเรน ที่นั่งอยู่ด้านหน้า มองตามสายตาของเขา แล้วหันหลังมามองดูด้วยความสับสน เมื่อซัมเมอร์สังเกตเห็นฉัน เธอก็รีบมาอยู่ข้าง ๆ ฉัน ฉันยังคงสงบนิ่งขณะมองไปทางแลนซ์ ทันใดนั้นเขาก็กลับมาเล่นต่อ และฉันก็รีบออกจากโรงแสดงดนตรี ซัมเมอร์รีบลุกขึ้นจากที่นั่งรับ