บทที่ 53

ฉันตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูด น้ำเสียงที่เอ่ยขอนั้นฟังดูเปราะบางแตกสลายง่ายยิ่งกว่าแก้วใส ดิกสันในตอนนี้ดูเหมือนคนสิ้นหวัง หากเป็นฉันคนก่อนคงจะมีความสุขมากเมื่อได้ยินอะไรแบบนี้ แคโรหลับตาลงและยังคงเงียบ ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืนอ้อมกอดหนา เราสองคนยังคงยืนอยู่แบบนั้นพักใหญ่ จนกระทั่งดิกสันเป็นคนคลายอ้อมกอดนี้ลงเอง “คุณพักอยู่ห้องไหน?” ร่างสูงถามเสียงแผ่ว “ขอร้องช่วยไปหาที่พักของคุณเอาเองเถอะ” ฉันขมวดคิ้ว ร่างสูงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมที่ฉันจองไว้ ขาเรียวได้แต่ยืนนิ่งอยู่บริเวณทางเข้าอยู่ครู่หนึ่ง พลางตัดสินใจเดินเข้าไปกดลิฟต์ มุ่งหน้าสู่ห้องของเธอที่อยู่บนชั้นห้า ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องกลับต้องตกใจอีกครั้ง “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ห้องไหน?” แคโรสาบานได้ว่าเธอไม่ได้บอกเลขห้องกับซัมเมอร์แน่นอน ดิกสันค่อย ๆ คลายเน็กไทด์ของเขาออก “มันก็แค่เรื่องบังเอิญ” ร่างสูงอธิบาย “โรงแรมที่คุณพักเป็นโรงแรมในเครือที่ผมดูแลอยู่ แล้วก็ ซัมเมอร์ไม่ได้บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม ก่อนจะถามกลับไป “แสดงว่าคุณรู้ว่าฉันอยู่ที่เมืองถง ตั้งแต่ที่ฉันใช้บัตรปร