บทที่ 520

จู่ ๆ วอลเลซก็ยกมือขึ้นมาสัมผัสแก้มของฉัน ฉันรู้สึกขยะแขยงและถอยหลังไป ฉันลืมตาขึ้นก่อนจะกรีดร้อง “อย่าเอามือนายมาจับฉัน!” ฉันสั่งเขา “พาฉันออกไปเร็ว ๆ เข้า” ฉันอยากออกไปจากที่นี่ ทันทีที่ฉันหันหลังกลับ โทรศัพท์ของวอลเลซก็ดังขึ้น เขารับโทรศัพท์ ก่อนจะขมวดคิ้วและถาม “มีอะไร?” วอลเลซพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส และปลายสายอีกฝั่งก็ตอบเป็นภาษาฝรั่งเศสเช่นกัน ฉันไม่แน่ใจว่าเขาพูดคุยกันเรื่องอะไร ทว่าสีหน้าของวอลเลซซีดเผือดในทันที เขาหันกลับมาและมองฉันอย่างว่างเปล่า เสียงเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เขาคร่ำครวญ “ความศรัทธาของผมก็คือคุณแม่ ผมใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อปกป้องคุณแม่ แคโร ผมเพิ่งจะเสียท่านไป!” แม่ของฉันจากไปแล้วงั้นเหรอ? พวกเราไม่ได้ออกจากลิฟต์มานานกว่ายี่สิบนาทีด้วยซ้ำ! มันเกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกิน ความรู้สึกโศกเศร้าติดอยู่ภายในใจของฉัน ฉันอยากจะออกไปให้เร็วที่สุด แต่วอลเลซดึงแขนฉันไว้ เขาพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นเยือก “สุขภาพผมย่ำแย่มาตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเด็ก คุณแม่มอบชีวิตที่สองให้กับผม ท่านเป็นเพียงคนเดียวที่อยากจะอยู่เคียงข้างผม!” หลังจากที่พูดเช่นนั้น เขารีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยก