บทที่ 508

“เธอบอกว่าเธอชอบพวกมันไม่ใช่เหรอ?” เขาตอบ “ฉันไม่เก่งเรื่องตั้งชื่อน่ะค่ะ” ฉันยอมรับออกไป แซคคารี่ไม่ได้ถามอะไรต่อ ฉันก็ไม่มีปัญหากับความเงียบของเขาเพราะว่าเขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว ฉันเดินเข้าไปแล้วจับมือเย็น ๆ ของเขาขึ้นมาไว้แน่น “พี่รองคะ ทำไมคุณถึงตั้งชื่อรานีว่าอิซาเบลล่ะคะ?” ฉันถามอย่างสงสัย แซคคารี่ตอบ “เพราะว่าเธอเคยใช้ชื่อนั้นหลอกฉันตอนที่เราเจอกันครั้งแรกไง สำหรับฉันแล้ว มันเป็นชื่อที่มีความหมาย เธอคือเบล, รานีคือเบลล่า ทั้งสองคนคือเด็กน้อยของฉัน” เขาพูดจาหวาน ๆ อย่างตั้งใจ ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้ช่างยั่วยวนเสียจริง! ฉันจ้องไปที่เขาด้วยสายตาลุ่มหลงและถามเขาไปว่า “แล้วราฟล่ะคะ?” เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “เขาถูกสุ่มชื่อเอาน่ะ” ฉันพูดไม่ออก มันดูเหมือนว่าฉันคงจะต้องรักราฟมากกว่าในอนาคตแล้วล่ะ ฉันยิ้มออกมาแล้วเขย่งขึ้นไปหอมแก้มของเเซคคารี่ สายตาของเขาจมหายไป ในขณะที่น้ำเสียงของเขาแหบพร่า “รู้ขีดจำกัดของเธอหน่อยนะ” เขาเตือน ในตอนนั้น ฉันไม่รู้ถึงความรู้สึกของแซคคารี่ ฉันลืมไปว่าเขาไม่ได้เจอเรื่องเเบบนี้มานาน ฉันยังคงท้าทายเขาต่อไปและพูดว่า “คุณคือผู้ชา