บทที่ 507

ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรไปไกลกว่านั้น แซคคารี่กอดเข้ามาที่ฉันแน่น เขาโอบตัวฉันด้วยแขนของเขา ฝ่ามือของเขาวางลงบนรอบเอวของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันคิดว่าเขาจะทำอะไรบางอย่าง แต่สุดท้าย ฉันได้ยินเสียงทุ่มต่ำขิงเขาดังใกล้หูของฉัน “นอนซะ ฉันอยู่นี่แล้ว” ฉันไม่ได้นอนในอ้อมแขนของแซคคารี่มานาน กลิ่นของเขาติดอยู่ที่จมูกของฉัน ภายในไม่กี่นาที ฉันก็เผลอหลับไป เมื่อฉันตื่นมาอีกครั้ง มันก็เกือบบ่ายแล้ว ฉันลุกขึ้นและเห็นกองน้ำแข็งอยู่ด้านนอก หิมะนั้นหนามากขนาดที่เข่าของฉันสามารถจมลงไปได้ ฉันเดินลงไปชั้นล่าง แต่ก็ไม่พบแซคคารี่ที่ไหนเลย ฉันวนกลับไปหาเขาที่ห้องทำงาน แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นั้น เขาไปอยู่ที่ไหนนะ? ในห้องทำงาน ฉันเปิดหน้ากระดาษที่เขาคัดตัวอักษรเมื่อวานนี้ มันมีลายเซ็นอยู่ตรงด้านล่างของกระดาษ สปีเกล มันคือชื่อที่สองของเขาหรือเปล่านะ? ตระกูลชิคเป็นตระกูลที่ใหญ่ แซคคารี่คงจะต้องมีชื่อเรียกที่สองของเขาแน่นอน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยได้ยินมันก็ตาม สปีเกล ทำไมเป็นชื่อแบบนั้นกันนะ? มันมีความหมายอะไรหรือเปล่า? ฉันสัมผัสไปที่ลายเซ็นนั้นอย่างแผ่วเบา ไม่นานหลังจากนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงสุนัขกำลังเห่าอยู่ท