บทที่ 47 & บทที่ 48
ร่างบางรีบลุกออกจากเตียงพลางจัดชุดนอนของเธอให้เรียบร้อยมิดชิด ฉันลุกขึ้นยืนข้างเตียงและจ้องมองไปยังชายตรงหน้าผู้มีสีหน้าท่าทางที่นิ่งขรึม มีเพียงดิกสันเท่านั้นที่หน้าไม่อายทำอะไรแบบนี้
แลนซ์จะไม่ผลุบเข้ามาในห้องนอนกลางดึกของเธอแบบนี้หรอก
ร่างสูงยักคิ้วขึ้นถาม “ผมไม่เป็นที่ต้อนรับไปแล้วเหรอ?”
พูดอยากกับว่าฉันต้องต้อนรับคุณหรือไง
แคโรพยายามควบคุมกักเก็บความโมโหเหล่านั้นไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พลันเอ่ย “ไม่ใช่ว่าคุณลืมฉันไปแล้วเหรอ? คุณยังจำรหัสเข้าบ้านของฉันได้ยังไง?”
ดิกสันลุกขึ้นฉับพลันพร้อมก้าวฉับฉับตรงเข้ามาหาฉัน เท้าเล็กก้าวถ่อยหลังทิ้งระยะห่างก่อนเอ่ย “บอกฉันมา”
ชายหนุ่งยังคงยืนอยู่ที่เดิม “ผมจำได้ดีหากเป็นเรื่องตัวเลข ถ้าผมเคยเห็นมันแล้ว ผมจะจำมันไปตลอด นอกจากนี้ ผมลืมแค่เรื่องของคุณ ไม่ใช่รหัสของคุณ และตัวเลขหนึ่งสองสองเจ็ดคงจะเป็นเลขวันเกิดของแลนซ์ พี่ชายผมสินะ”
เสียงเข้มเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อพูดถึงคนเป็นพี่ ฉันเริ่มไม่พอใจพลันโต้ตอบ “อย่าพูดจาซี้ซั้วนะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับแลนซ์เลยซักนิด”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม “ไม่เกี่ยวกับแลนซ์เหรอ?”
ฉันพยายามสงบสติอารม
Locked chapters
Download the Webfic App to unlock even more exciting content
Turn on the phone camera to scan directly, or copy the link and open it in your mobile browser
Click to copy link