บทที่ 32

ฉันชอบแต่งหน้ามาตลอด ฉะนั้นอย่างแรก ฉันเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างเฉิดฉาย อย่างที่สอง ฉันต้องการซ่อนรอยแผลเป็นจาง ๆ ที่ติดอยู่บนใบหน้าของฉัน ฉันทาลิปสติกสีแดงเข้มที่ริมฝีปากและม้วนผมยาว ๆ ถึงเอว จากนั้นฉันก็สวมชุดหรูหราและรองเท้าส้นสูงก่อนที่จะลงบันไดเพื่อไปเปิดประตูและเผชิญหน้ากับเขา แม้ว่าดิกสันและแลนซ์จะดูเหมือนกันทุกประการ แต่แลนซ์ก็ไม่เคยยืนอยู่ที่ชั้นล่าง นั่นคือสาเหตุที่ฉันเรียกชื่อของดิกสันตอนที่ลงจากรถ ดวงตาของดิกสันดูย็นชาและคุณสมบัติของเขาก็เฉียบคมเป็นพิเศษ เขามองมาที่ฉันด้วยความสับสนและดูเหมือนอบอุ่น ฉันเม้มริมฝีปากและถามเขาว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่?" เขาไม่ได้พูด ฉันพูดต่อว่า "นี่คือบ้านของฉัน" เขาถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า "บ้านของคุณหรอ?" แววตาของเขาดูไร้ความหวังและสับสน ฉันตอบด้วยความมั่นใจว่า "ใช่ นี่คือบ้านของฉัน" จู่ ๆ เขาก็ถามว่า "คุณเป็นใคร?" มีสายลมอ่อนๆพัดผ่านเส้นผมของฉัน ฉันเอื้อมมือไปสางผมและยิ้มให้เขา ฉันถามว่า "ทำไมคุณถึงยืนอยู่ที่นี่เหมือนรูปปั้น? คนที่นี่สำคัญกับคุณมากเหรอ?" ฉันทำท่าประชดประชัน ดิกสันขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดออกมาอย่างนุ่มนวล แต่มีคำเตือนเป็นน