Webfic
Open the Webfic App to read more wonderful content

บทที่ 32

ฉันชอบแต่งหน้ามาตลอด ฉะนั้นอย่างแรก ฉันเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างเฉิดฉาย อย่างที่สอง ฉันต้องการซ่อนรอยแผลเป็นจาง ๆ ที่ติดอยู่บนใบหน้าของฉัน ฉันทาลิปสติกสีแดงเข้มที่ริมฝีปากและม้วนผมยาว ๆ ถึงเอว จากนั้นฉันก็สวมชุดหรูหราและรองเท้าส้นสูงก่อนที่จะลงบันไดเพื่อไปเปิดประตูและเผชิญหน้ากับเขา แม้ว่าดิกสันและแลนซ์จะดูเหมือนกันทุกประการ แต่แลนซ์ก็ไม่เคยยืนอยู่ที่ชั้นล่าง นั่นคือสาเหตุที่ฉันเรียกชื่อของดิกสันตอนที่ลงจากรถ ดวงตาของดิกสันดูย็นชาและคุณสมบัติของเขาก็เฉียบคมเป็นพิเศษ เขามองมาที่ฉันด้วยความสับสนและดูเหมือนอบอุ่น ฉันเม้มริมฝีปากและถามเขาว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่?" เขาไม่ได้พูด ฉันพูดต่อว่า "นี่คือบ้านของฉัน" เขาถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า "บ้านของคุณหรอ?" แววตาของเขาดูไร้ความหวังและสับสน ฉันตอบด้วยความมั่นใจว่า "ใช่ นี่คือบ้านของฉัน" จู่ ๆ เขาก็ถามว่า "คุณเป็นใคร?" มีสายลมอ่อนๆพัดผ่านเส้นผมของฉัน ฉันเอื้อมมือไปสางผมและยิ้มให้เขา ฉันถามว่า "ทำไมคุณถึงยืนอยู่ที่นี่เหมือนรูปปั้น? คนที่นี่สำคัญกับคุณมากเหรอ?" ฉันทำท่าประชดประชัน ดิกสันขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดออกมาอย่างนุ่มนวล แต่มีคำเตือนเป็นน

Locked chapters

Download the Webfic App to unlock even more exciting content

Turn on the phone camera to scan directly, or copy the link and open it in your mobile browser

© Webfic, All rights reserved

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.