บทที่ 269

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เกิดเหตุ ฉันยังไม่ได้กดเบอร์ที่พ่อให้ฉันไว้เลย ฉันไม่แน่ใจว่า ฉันเป็นคนขี้ขลาดหรือเปล่า แต่ฉันไม่สามารถรวบรวมความกล้าได้ ฉันไม่สามารถพาตัวเองไปค้นหา หรือติดต่อกับผู้หญิงที่ให้ฉันเกิดมาแล้วยังทอดทิ้งฉันไปอีก ทำไมฉันต้องติดต่อเธอ? การปรองดองของแม่และลูกงั้นเหรอ? ไม่สิ ฉันจำได้เฉพาะพ่อแม่ในปัจจุบันของฉัน จู่ ๆ ฉันก็คิดถึงพ่อแม่ของฉันที่อาศัยอยู่ในเมืองนีมส์อันห่างไกล ทันใดนั้นฉันก็อยากติดต่อเธอในที่สุด ฉันต้องเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและค้นหาว่าเธอเป็นใคร ฉันต้องขจัดความกลัวของพ่อแม่ด้วย ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะไม่กลับไปที่เมืองถง เพื่ออยู่กับฉัน ฉันหยิบโทรศัพท์ของฉันออกมาและค้นหาหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย ในขณะที่ฉันลังเล ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากด้านหลัง “แคโร ทำไมคุณไม่โทรหาผม ให้ผมไปรับคุณ เมื่อคุณกลับมาที่เมืองอู๋ล่ะ?” ฉันตัวแข็ง ฉันพยายามถอยกลับไปข้างหลังโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะหันกลับไปมองชายคนนั้น ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมอย่างเย็นชา “แม้ว่าฉันจะไม่ได้โทรหาคุณ แต่คุณก็ยังรู้ข่าวเรื่องฉันเองอยู่ ใช่ไหม?” ดิกสันดูตกใจกับคำตอบของฉัน เขามองฉันด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา