บทที่ 256

แลนซ์ไม่มองมาที่ฉันในสายตาที่เป็นเจ้าของอีกต่อไป “ดิกสัน!” ฉันตะโกนเรียก ชายที่ยืนอยู่บนเรือสำราญยิ้มอย่างเย้ยหยัน ฉันหยุดการจ้องมองของฉัน และต้องการพาผู้ช่วยของฉันกลับไปด้วยจากนั้นเราก็เดินออกไปทันที ทันใดนั้น บอดี้การ์ดสองคนก็ปรากฏตัวต่อหน้าฉันและยืนปิดกั้นไม่ให้เราออกไป “ท่านประธานชอว์ นายท่านเกร็กอยากเชิญคุณเข้าร่วมงานปาร์ตี้” หนึ่งคนในนั้นยิ้มแสยะ ฉันขมวดคิ้วและถามว่า “ถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?” “ท่านประธานชอว์ไม่ควรปฏิเสธ” บอดี้การ์ดพูดด้วยอารมณ์ ดูเหมือนว่าพวกเขาพยายามอย่างแรงกล้าที่จะเชิญฉันกลับไปที่เรือสำราญ อย่างไรก็ตาม ฉันบอกชัดเจนมากว่าฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับดิกสันและแลนซ์อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในงานสาธารณะ ฉันไม่ต้องการให้ตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวกับพวกเขาอีกแล้ว ฉันขมวดคิ้วและมองไปที่ชัค เขาข่มพวกเขาอย่างใจเย็น “พวกของเราอยู่รอบ ๆ พื้นที่นี่ หลบไปเดี๋ยวนี้” บอดี้การ์ดข้างหน้าเราไม่ขยับและไม่สนใจคำพูดของผู้ช่วยของฉัน ฉันหันกลับไปและตะโกนใส่ดิกสันแทน “ปล่อยเราไปเถอะ” ระยะห่างระหว่างเราค่อนข้างไกล และเขาจะไม่สามารถได้ยินคำพูดของฉันอย่างมีเหตุผล กระนั้น เขา